WSTECZ | Vancouver de Janeiro [Klub Muzyczny]

Przełom stycznia i lutego 2021, czas karnawału. Ulice Vancouver; żeby pobawić się w jako taki realizm, powiedzmy, że zaczynamy w Woodland Park i idziemy East Georgia Street, a potem skręcamy... nie wiem.

♥ Croisseux Désiré (Shadow)
♥ Hashimoto Sachiko (Sachi)
♥ Paige Sheridan
♥ Travitza Pavel (Smuggler)
♥ Wilson Ethan (Kyouken)
♥ Wimsey William

Mam super kolorek MG, więc go użyję. Ha.

Typowy kanadyjski chłód, jeszcze tylko dodatkowo nasilony przez morderczą zimę, wcale nie przeszkadzał mieszkańcom Vancouver w entuzjastycznym witaniu uczniów sporej ilości miejscowych liceów, którzy przynależeli do kółek muzycznych, szkolnych zespołów, orkiestry-... czegokolwiek. Georgia Street, pomimo bycia jedną z głównych i najbardziej "używanych" ulic w mieście, została zamknięta na rzecz tej wielkiej parady karnawałowej, rzecz jasna zasponsorowanej przez rodziców młodzieży uczęszczającej do Riverdale - bo jakżeby inaczej. Wszystkie szkoły były odziane w barwne kostiumy, rozpoczynające się od zwykłych błaznów, lecąc przez księżniczki i syrenki, na mafiozach, zwierzętach i robakach kończąc. Grupka z jednego liceum chyba nawet za bardzo puściła wodze wyobraźni, kończąc w kostiumie zbiorowym chińskiego smoka i biegając wkoło blisko jakichś ludzi.
Na czele pochodu oczywiście znajdowały się dzieciaki uczęszczające do Riverdale, czyli nasi kochani bohaterowie - Wy. Cała parada jeszcze się nie rozpoczęła, choć zaraz wszystko miało otrzymać zielone światło i ruszyć, jak dobrze naoliwiona maszyna, dlatego też pozostawały im teraz ostatnie minuty na ogarnięcie świetnej mowy motywującej. No, Sheridan zostały. Sheridan, która właśnie stała przed swoimi towarzyszami w lwim kostiumie, z doklejonymi żyłkowymi wąsikami i narysowaną na nosie brązową plamką, wyglądając w pewnym sensie komicznie, jednocześnie trzymając w dłoni swoje skrzypce.
- Dobra. Generalny plan idzie tak: idziemy East Georgią w tamtą stronę. Mijamy Park Salsbury, szkołę Templeton, idąc przez Turner Street, a potem nasza szóstka bierze zakręt na Garden Drive. Reszta szkół schodzi w inne poboczne ulice - objaśniła blondynka, spoglądając na dzierżony przez nią plan całego wydarzenia. Następnie spojrzała po wszystkich pytająco, jakby chcąc się upewnić czy na pewno zrozumieli każdy krok po kolei. Wiadomym było, że będzie ich na bieżąco o wszystkim informować, ale wstępna gadka zawsze w cenie. - Żeby nie było, jesteśmy tu prowadzącymi, więc musimy dać z siebie wszystko. Nie wątpię, że nawet i bez tego wyjdzie nam świetnie, ale mimo wszystko. Dzięki, że przyszliście w sumie wszyscy. Wimsey, Désiré, Sachiko, Ethan, na pewno dacie sobie radę. I Travitza-... postaraj się nikogo nie zajebać po drodze.

Generalnie to tylko taki śmieszkowy post wprowadzający, więc napiszcie-... cokolwiek. Kompletnie nie wiem, jak prowadzić takie coś, ale cicho, ja się nauczę. W postach uchwyćcie po prostu, za co jesteście przebrani (bo jestem ciekawa |:), a przez czas całego eventu możecie bez problemu żulować jakieś odpałki i inne shity. Wiadomo. No i pewnie dokleję wam jakieś zaczepne dzieciaki. Nie wiem, nie znam się, po co ja to w ogóle piszę.
Termin odpisu?: 25 stycznia~.

Rozglądałam się po tutejszym tłumie czując, jak wraca mi się posiłek, który z nerwów jadłam jakieś ... 6 godzin temu? Może to tylko wyobraźnia, ale to było przerażająco realistyczne uczucie, że nie tylko zawartość mojego żołądka, ale także moje zwłoki będą zgarniać z ziemi. "JAK TO SIĘ STAŁO?!" - krzyczałam w głowie wciąż nie wierząc w to, że tutaj jestem. - "Chyba na łeb upadłam ..."
Trzęsłam się i pocierałam ramiona, które pokryły się gęsią skórką. Cóż, za ciepło to mi nie było w owym stroju. Spódniczka do połowy ud, bluzka na delikatnych ramiączkach, która miała jeszcze lekką narzutkę na rękach, brązowe buty sięgające kolan i jeszcze doczepione do pleców kolorowe skrzydła. Nie tylko było mi zimno, ale też miałam wrażenie, że wszyscy wokół się na mnie patrzą. "Jak ja to mam przeżyć?!" 
Podeszłam do Sheridan - choć niewiele brakowało i bym musiała się do niej przyczołgać - patrząc na nią niepewnie.  
- Czy to aby na pewno dobry pomysł? - spytałam trzymając się za protestujący brzuch.

Chłopak nie był przyzwyczajony do zabaw takich jak karnawał. Omijał je zazwyczaj szerokim łukiem i jeszcze dalej, ale tym razem musiał wziąć w tym udział. Nie po to zapisał się do klubu, aby teraz wymigiwać się z tego, co jest organizowane, chyba. Na dodatek musieli mieć jakieś stroje. Niby banalne zadanie, ale przekraczało możliwości Shada, któremu zazwyczaj w takich momentach zapalał się znak zapytania nad głową. W końcu zdecydował się na strój psa, wilka – jak zwał, tak zwał. Ubrał się cały na czarno. Przyodział na głowę opaskę z psimi uszami i za pomocą paska doczepił psi ogon do spodni. Najbardziej kreatywne przebranie to na pewno nie było, ale to lepsze niż przyjście całkowicie normalnie, bez dodatków i powiedzenie, że przebrało się za samego siebie. Choć i tą opcję rozważał. Pewnie gdyby wysilił się choć trochę bardziej, to skombinowałby inne przebranie, ale jemu właśnie nie chciało się nad tym myśleć. Wolał iść po najmniejszej linii oporu.
Niby słuchał Sheridan, ale nie zadawał sobie trudu, aby zapamiętać trasę. I tak będzie szedł za nią, więc chyba nie powinien się zgubić wśród tłumu. Obserwował różne osoby. Niektórzy wykonywali ostatnie poprawki, inni biegali wokół swoich grup, próbując ustalić plan działania. Norma, nic ciekawego. Pozostaje tylko czekać, aż sami ruszą ulicami.

Nie wiedział jak, ale w końcu Willowi udało się wyjść z domu. Miał z tym małe problemy. Zaczynające się już przy konieczności wyjścia spod kołdry. Pod którą było nieludzko przyjemnie. Problem został pogłębiony przez otwarte okno w pokoju. Panował więc w nim ziąb i wystawienie choćby małego palca u stopy okazało się nie lada wyzwaniem. Następnie jadł przez prawie godzinę, bo oczywiście nie był głodny. Później szukał paska do bongosów i samych bongosów. Owe ukryły się za sofką w jego pokoju i drugą 'szafą'. Będąc już gotowym i wiedząc, że jeśli za chwilę nie wyjdzie, to z pewnością się spóźni. Wimsey począł się przygotowywać. No bo jak to iść na paradę nie będąc przebranym. W porwaniu do większości ludzi (jak przynajmniej mu się wydawało), robił to z przyjemnością. Lubił wyglądać dziwacznie i tego typu imprezy pozwalały na to. Białawą farbą pomalował sobie twarz, aby wyglądała jak czaszka. Na kurtce dorobił resztę kościstego ciała. Co by tylko sama twarz nie była ozdobiona. Z instrumentem pod pachą wybiegł z mieszkania. Zeskakując co trzy stopnie i ryzykując przy tym utratę zdrowia. Z jego talentem takie ekstremalne czynności mogły skończyć się potknięciem i przegraną z grawitacją. Miał jednak szczęście, zarówno przy zbieganiu, jak i przy samym dotarciu na karnawał. Dotarł wręcz idealnie. Minutę albo dwie, zanim Sheridan zaczęła przemowę. Gdy zaczęła mówić, dotarło do niego czemu nigdy dotąd nie uczestniczył w takich wydarzeniach. (Pomijając oczywiście fakt, że mu się nie chciało) Było tu niezwykle głośno. Każdy coś mówił, gdzieś jakieś dzieci krzyczały i śmiały się. Tupot nóg i szmer ocierających się o siebie ubrań. Czysty obłęd. Umysł Willa analizował każdy ten dźwięk i żaden z nich. Błąkał się w tym wszystkim, a kiedy się połapał, że tak jest, jasnowłosa przestała już mówić. Po czół falę gorąca, od której przeszły mu po plecach ciarki. Zadko się stresował, ale teraz tak. Jeśli nagle wyjdzie z rytmu przez jakiś nieodgadniony dźwięk? Co w tedy? Próbował przekonać się że nikt nie zauważy, miał tez nadzieję, że nic z tego co przeżywał, nie odbije się na jego twarzy.

Na szczęście obyło się bez zbędnego przedłużania przemowy, jak to zazwyczaj organizatorzy robili. Czarnowłosy nigdy nie widział sensu w tych wszystkich męczących i ciągnących się przemowach na rozpoczęcie jakieś uroczystości i tej niekończącej się listy pozdrowień dla jakiś osób. Zaczął iść z całą grupą, gdy dano sygnał. W myślach liczył tylko czas do zakończenia się tego wszystkiego.
Nie sądził, że do ich grona nagle wbiegnie jakiś facet, rzucając kurtkę na jedną z dziewczyn. Jeszcze bardziej dziwiło go to, że podbiegły do nich jakieś krzyczące dzieciaki. Gdzie są rodzice tych cholerstw? Jedno jest pewne, Shadow nie miał podejścia do dzieci. Nieważne czy chodziło o te całkiem małe, czy nieco starsze będące na przykład w przedszkolu. Spojrzał na chłopaka przebranego za kościotrupa. Może on będzie potrafił do ładu?
- Zrób coś z nimi – powiedział zwracając się do Williama.
Nie zareagował, kiedy jakiś dzieciak pociągnął za jego ogon. Raczej nie powinien łatwo odpaść, więc nie musiał się martwić. To jednak nie znaczy, że będzie ciągle to znosił. Zrobił parę kroków w tył, chcąc w ten sposób magicznie odciąć się od gromady. Z pewnością nie mógłby pracować jako opiekunka. Gdyby musiał wykonywać taką pracę, mogłoby się to skończyć nie najlepiej. W końcu zamiast opiekować się małymi diabłami, kazałby im się czymś zająć, żeby nie zawracały mu głowy.
Jak je uspokoić?
Westchnął cicho, rozglądając się za czymś, gdzie można bezpiecznie czmychnąć. Niby mógł się wślizgnąć do jakiegoś budynku i udawać, że nic nie wie o paradzie. Pomysł przez pierwsze sekundy nie wydawał się nawet zły, ale po krótkim przemyśleniu zrezygnował. No trudno, jakoś przecierpi. Posłał w stronę starszego kolegi pytające spojrzenie.
Ta jasne, niech za ciebie odwali robotę, a ty będziesz się przypatrywał.

Wielokrotnie pogłośniony głos grubawego prezesa przebił się przez gwar i dotarł nawet do nierozgarniętego umysłu Willa. Przy udało mu się skupić na jego słowach. Po czół jeszcze większy skręt w brzuchu, ale ignorując go przyłożył dłoń do instrumentu, wyczekując momentu, w którym będzie mógł zacząć uderzać w rozciągniętą skórę. Jedna chwila, dwie i wszystko się zaczęło. Zaczął wybijać rytm i wówczas tłum naparł na niego. Lekko zdezorientowany, również ruszył. Zerkając co jakiś czas pod nogi. W pierwszej chwili zapomniał o tym, że uczestnicząc w paradzie będzie musiał iść. Mając wielką nadzieję, że nikt tego nie zauważy wyrównał z resztą klubowiczów.  Zagapił się na jakiegoś młodziaka wbiegającego między nich. Co no wyprawiał. Nie zdążył się jednak tego dowiedzieć. Potknął się o o coś. I gdy spojrzał pod nogi ujrzał dzieciaka. Jakaś mała dziewczynka pomogła pomogła tamtemu wstać z ziemi, bo Will wchodząc w niego, przewrócił go. Posłał niezbyt przyjemne spojrzenie reszcie hałastry, kręconej się wokół niego i 'psa'. Zerknął na tamtego akurat w momencie gdy jakiś niesforny dzieciak ciągnął go za ogon. Przestając na moment grać chwycił go w pół i udał, że się rozmachuje nim i zamierza rzucić w tłum. Dziecko za piszczało a on wcisnął je w ręce jakiejś nic nie spodziewającej się kobiety. Mając nadzieję, że to uspokoi resztę tej hałastry. Wrócił do uderzania ręką w bongosy. - Nic więcej nie mogę zrobić- mruknął w kierunku chłopaka, którego spotkał podczas poszukiwań przewodniczącej. Miał jeszcze pomysł zaczęcia machania nogami i 'przypadkowego' kopania małych karłów, które napatoczą się pod but. Stwierdził jednak, że jeśli ktoś by go zauważył, mogli by zawiesić go w szkole. Albo coś w tym rodzaju. Więc plan spalił na panewce i zadowolił się posyłania kurduplom groźnych spojrzeń.

"To fatalny pomysł!" - krzyknęłam w myślach, ale udało mi się zrobić tylko przerażoną minę. Nie obchodziło mnie nawet to, że marzłam, po prostu chciałam stąd uciec, jak najdalej! Ale nie mogłam ... Zostałam tu dla przewodniczącej i z tego względu, że nie zamierzam przez swoje kaprysy popsuć komuś humoru. Westchnęłam ciężko chowając niesforne kosmki włosów za ucho i rozglądałam się, starając zapanować nad swoim oddechem. W sumie długo to nie trwało, bo już po chwili ruszyliśmy w trasę, a ja nie mając nic do powiedzenia, ruszyłam tuż za Sheridan. Śpiewałam wyćwiczone już piosenki, choć i tak mój głos ginął w innych, co oczywiście mi nie przeszkadzało. Gdy nagle zarzucono na mnie kurtkę, otworzyłam szeroko oczy. Ledwo powstrzymałam się od krzyknięcia, lecz zdążyłam zasłonić usta ręką. Kątem oka mignął mi jakiś chłopak. Zniknął niestety tak szybko, jak się pojawił. Zmuszona kroczyć dalej, nie mogłam nawet spróbować oddać mu kurtki. Zarumieniłam się, ale szybko wsunęłam ramiona w rękawy, by przez przypadek jej nie zgubić. "Nie ważne co, muszę ją zwrócić!" - postanowiłam sobie, a co za tym szło, nie mogłam jej zniszczyć bądź zgubić. "Hmm ... ładnie pachnie ..." - pomyślałam i ukradkiem spojrzałam na owe ubranie. Zarumieniłam się lekko i też nieco posmutniałam, bo jak niby mam oddać ją komuś, kogo nigdy w życiu nie widziałam. Szłam dalej, lecz mimo starań ciężko było się skupić na obu rzeczach. "Dobraaa ... póki co zakończę to co zaczęłam, a potem ... będzie po mnie. Coś trzeba będzie wymyślić. Może ogłoszenie? Ktoś na paradzie dał mi kurtkę, proszę o kontakt pod ten numer, nie mam bladego pojęcia jak wygląda..." - Parsknęłam cicho pod nosem.
- Tak. To na pewno wypali. - powiedziałam sarkastycznie pod nosem.