WSTECZ | Mieszkanie Kiany

  Alkohol nigdy jej nie służył. Nic dziwnego, że wystarczyła jej tak mała ilość, by Sunny była już nieźle wstawiona. Bez wątpienia jednak upijała się na wesoło. Cały czas bujała się na boki, chichocząc cicho pod nosem.
  — Łiii, karuzela. Hej Kiana, nie wiedziałam że lubisz wesołe miasteczka — przycisnęła się do boku przyjaciółki, nawet nie próbując zapanować nad wirem. Dopiero gdy nagle obok nich pojawił się jakiś pojazd, czknęła głośno i wycelowała w nią oskarżycielski paluch.
  — Nie możesz -hic- prowadzić po pijanemu -hic - to wbrew praw... parw.. parawawu — ściągnęła brwi w wyraźnym buncie, nim nagle wylądowała na tylnym siedzeniu. Z białowłosą obok i innym kierowcą z przodu.
  — Oooooch — z pewnym opóźnieniem, ale teraz do niej dotarło. Gdy białowłosa podawała adres, Sunny cały czas chichotała walcząc z pasem — dzień dobry, dobry wieczór, dzień dobry! H-hej KIana, a nie miałyśmy -hic- zadzwonić po Miszjego? Ostatnio się na mnie obarabaził, bo po niego nie -hic szadzwoniłam.
  Zmartwiła się na chwilę, marszcząc nos. Coś jej dziwnie jeździło na żołądku. Zamilkła skupiając się na dziwnym uczuciu do tego stopnia, że nawet nie zauważyła kiedy znaleźli się na zewnątrz. Ledwo wytarabaniła się z taksówki i poszła chwiejnym krokiem do przodu kompletnie zapominając o zapłacie. No cóż, dziś chyba jeździ na koszt białowłosej. Przynajmniej czkawka jej przeszła.
  — Dziwnie się czuję, chyba jestem głodna — powiedziała do kosza na śmieci, wpatrując się w niego z uwagą. Na kilka sekund przed tym, nim się do niego zrzygała. No cóż, żegnaj alkoholu. Fuj. Wytarła usta rękawem i odwróciła się na chwilę z uśmiechem do przyjaciółki.
  — Jednak nie — po czym zwymiotowała do kosza po raz drugi.

Odruchowo objęła blondynkę ramieniem, tym samym chroniąc ją przed upadkiem. Spojrzała na nią z pobłażaniem i pokręciła głową, ale z jej twarzy nie schodził delikatny uśmiech.
”Tylko takie gdzie rozdają darmowe piwo za ustrzelenie metalowej kaczki,” nie widziała potrzeby by wyprowadzać Sunny z błędu. Skoro jej upity mózg podpowiadał jej, że są w wesołym miasteczku niech będzie.
”To nie samochód, to nasz wagonik. Idziemy na rollercoaster, zapomniałaś? A teraz pakuj się do środka bo odjedzie bez nas,” wepchnęła ją na siedzenie i sama wgramoliła się obok. Praktycznie musiała przekrzyczeć blondynkę podczas podawania adresu i w duchu modliła się by kierowca ich nie wyrzucił. ”Zapnij pasy młoda i ruszamy,” sama jednak nie posłuchała swojej rady i oparła się o boczne drzwi patrząc na mijane latarnie i ulice.
”Zadzwonimy z domu,” odpowiedziała patrząc na nią kątem oka. Twarz Sunny przybrała nieco zielonkawy odcień i Kiana zaczęła się martwić, że będzie musiała płacić za pranie tapicerki.
Na szczęście dojechały pod jej blok w miarę szybko. Zanim Kiana zdążyła w jakikolwiek sposób zareagować Sunny samodzielnie wyszła z pojazdu i poszła chwiejnie w bliżej nieokreślonym kierunku.
”No do jasnej cholery,” odliczyła odpowiednią sumę i niemal wybiegła z taksówki próbując dogonić blondynkę zanim ta zrobi sobie krzywdę. Ona sama była lekko wstawiona, ale jeszcze nie na tyle by mieć większe problemy z poruszaniem się.
Zatrzymała się obok Sunny i kubła na śmieci unosząc brew na dźwięk jej słów.
”Uhm, Sunny, zostaw coś dla szopów. Chodź na górę, zrobię Ci jakiś makaron czy kanapkę,” położyła dłoń na jej ranieniu i gdy chciała zabrać dziewczynę od śmietnika ta zaczęła zwracać cały zjedzony wcześniej posiłek. Kiana zmarszczyła nos, ale nie odeszła mimo, że na smród i odgłosy jakie wydawała z siebie Sunny, jej żołądek również zaczął się buntować. Odgarnęła włosy przyjaciółki do tyłu, a drugą dłoń położyła na jej plecach. Wsparcie ponad wszystko.
”Nie żałuj sobie. Zaraz to nadrobimy,” w myślach już katalogowała poukrywane w szafkach butelki i ewentualne przekąski. Jakieś kabanosy i paluszki pewnie gdzieś jeszcze miała.

Przyjeżdżając do miasta miała cichą nadzieję, że to będzie dla niej nowy start. Bez uliczek czy twarzy, na widok których ogarniała ją natychmiastowa panika. Bez spojrzeń pełnych litości. Zamierzała funkcjonować anonimowo i działać z cienia.
Oczywiście chuj bombki strzelił i absolutnie nic nie poszło po jej myśli.
Znowu znalazła się na świeczniku, znowu zawaliła i ponownie wszyscy mieli do niej pretensje.
Od dawna piła. Dużo. Ale potrafiła nad tym panować. Zazwyczaj.
Nawet jeśli zdarzało jej się tymczasowo stracić kontrole, jakoś była w stanie funkcjonować. Do czasu.
Ostatnie miesiące były ciężkie. Miasto trzymało się na włosku, ataki na mieszkańców były częste i gwałtowne i jak to bywa w takich sytuacjach winą zaczęto oskarżać władze, czyli miedzy innymi ją.
Wiec po kolejnej porażce, w której tym razem zginęło dziecko wzięła urlop i zaszyła się w mieszkaniu.
Dni zlewały się ze sobą, przeradzały w tygodnie, a następnie w miesiące. Jej jedynymi kompanami była butelka złotej tequili i biała kulka sierści nosząca to samo imię. Wpadła w dół, z tego zdawała sobie sprawę tylko, że nie potrafiła wymyślić sposobu by z niego wyjść. Nie widziała w tym sensu. Tak było prościej.
Dzisiejszy dzień nie różnił się zasadniczo od innych. Leżała na kanapie z butelką na ziemi i z Tequilą leżącą wzdłuż jej ciała, która co jakiś czas domagała się pieszczot. Kiana nie przyznałaby się nikomu, ale to ten zwierzak trzymał ją w ostatnich granicach znikomego rozsądku. Inaczej…
Niewidzącym wzrokiem, z pod półprzymkniętych powiek wpatrywała się w ekran telewizora, w którym leciały wiadomości z wyciszonym dźwiękiem. Zaczynała znowu odpływać w sen, kiedy po mieszkaniu rozległo się pukanie.
Z początku wydawało jej się, że to wytwór jej wyobraźni. Zwykłe pijackie omamy- co też wcale by ją nie zdziwiło. Kiedy dźwięk powtórzył się, a Tequila podniosła łepek do góry i pobiegła w stronę drzwi, Kiana westchnęła i z trudem podniosła się do siadu.
Ktokolwiek miał czelność przyjść, powinien przynajmniej mieć ze sobą butelkę.
Dopiero za czwartym podejściem udało jej się stanąć na nogach. Odruchowo zgarnęła broń ze stolika by za chwile chwiejąc się na prawo i lewo, zahaczając przy tym o każdy mebel czy róg ściany, podejść do drzwi.
Chwile jej zajęło rozpracowanie zamka i ogarnięcie jak działa klamka, ale w końcu udało jej się otworzyć drzwi co prawie kosztowało ją runięciem na podłogę.
Obraz jej się troszkę rozmazywał, ale te rudą czuprynę rozpoznałaby wszędzie.
”Co tu robisz?” zapytała lekko sepleniąc. Znała Marchewę na tyle, że od razu wiedziała, że nie ma co liczyć na flaszkę…

Prychnęła na jego słowa i kiedy sam wprosił się do mieszkania machnęła ostentacyjnie ręką na powitanie.
”Jasne, nie krępuj się,” burknęła pod nosem, opierając się plecami o drzwi, tym samym je zamykając.
Nie bardzo miała ochotę na gości, a jeszcze mniejszą na wysłuchiwanie kazań. Doskonale wiedziała w jakim jest stanie i co robi. A po za tym nawet po pijaku strzelała lepiej niż większość pracowników policji.
”Stęskniłeś się, Josten?” rzuciła z przekąsem, a w tym samym czasie podniosła dłoń, w której trzymała pistolet i podrapała się nią w głowę. Powędrowała wzrokiem za Jostenem, ale to jedynie spowodowało, że znowu zakręciło jej się w głowie. Odepchnęła się od drzwi i podeszła do wyspy kuchennej, na której odłożyła broń, a następnie oparła się o nią by nie runąć na ziemię. Potrzebowała się napić. Niestety, doskonale wiedziała, że ostatnią butelkę wykończyła tego ranka.
Zamiast tego otworzyła szufladę i wyjęła z niej paczkę fajek. Chwiejnie przeszła przez salon, minęła Connora, aż w końcu zatrzymała się przy oknach. Otworzyła jedno z nich na oścież, usiadła na parapecie i odpaliła papierosa przesuwając w bok mocno przepełnioną już popielniczkę.
Czuła, że pomału zaczynała trzeźwieć. I zdecydowanie działo się to za szybko. Taki już był jej urok. Mogła być najebana jak szpadel, a po upływie godziny czy dwóch prowadzić samochód. Miała na to swój sposób. Bardzo niebezpieczny sposób. Ale nie chciała po niego sięgać. Przynajmniej na razie.
Spojrzała na Jostena, wypuściła dym z ust i oparła się o zamkniętą szybę.
”To o czym chciałeś pogadać?” zapytała, rzucając w jego stronę paczkę Lucky Strike’ów.