WSTECZ | Kiana

Biografia:

wrzesień 2017 - grudzień 2019

Saskatchewan- za każdym razem jak słyszała nazwę tego dystryktu Olivia miała ochotę zabarykadować się w swoim pokoju i udawać, że wyjechała na Alaskę. Nie potrafiła zrozumieć fascynacji jej rodziców i siostry lasami i generalnie naturą. Nie dość, że podróż tam zajmowała ponad siedemnaście godzin (siedemnaście jebanych godzin w jednym vanie z rodzicami i bliźniaczką, która akurat miała fazę na Justina Biebera) to jeszcze na miejscu nie czekał na nich żaden pięcio-gwiazdkowy hotel tylko… namiot. O tak, wakacje życia.

W drodze powrotnej, ni stąd ni zowąd stado rozpędzonych Łosi wbiegło prosto w ich samochód uderzając w bok gdzie siedziała ona i jej matka. Samochód przekoziołkował kilkukrotnie, a następnie zatrzymał się na drzewach. Jej matka zginęła na miejscu przebita porożem. Olivia, Kiana i ich ojciec wylądowali w szpitalu z różnymi złamaniami i innymi obrażeniami. Po dziś dzień Olivia nosi na sobie blizny, które każdego dnia przypominają jej o tamtym dniu.

Niestety jakby śmierć ich matki nie była wystarczającą tragedią, po wypadku i pobycie w szpitalu okazało się, że ich ojciec na zawsze stracił władzę w lewym ramieniu, które było jego dominującą ręką. Komisja policyjna nie dopuściła go do czynnej służby. Oczywiście zaproponowano mu stanowisko za biurkiem, ale cokolwiek nim wtedy kierowało zaważyło o decyzji.
Komendant nie miał innego wyjścia jak wysłać go na wcześniejszą emeryturę z wypłacaną miesięcznie rentą w wysokości 80% pensji.

Strata żony i pracy spowodowała załamanie u ojca Olivii. Mężczyzna zupełnie zatracił się w żalu i poczuciu winy, zapominając, że ma jeszcze dwie córki które również ciężko przeżyły śmierć matki.
Niedługo po powrocie do domu zaczął pić, aczkolwiek nie dochodziło do żadnej formy przemocy- ojciec Olivii totalnie ignorował obecność bliźniaczek. Wychodził z domu i wracał po paru dniach. Zamykał się w swojej sypialni na całe dnie, a wychodził jedynie w środku nocy kiedy wiedział, że obie dziewczyny są w swoich pokojach.

Pieniądze z odszkodowania i z renty kończyły się szybciej niż nadążały napływać. Jak się okazało ojciec popadł w kolejny nałóg- hazard.
Jak tylko Kiana zorientowała się, że z dnia na dzień mogą zostać bez środków do życia rzuciła szkołę i poszła do pracy (dwóch) by jakoś utrzymać siebie, siostrę i ojca przy życiu. Olivia wiedząc co zamierza jej siostra również chciała iść do pracy, ale Kiana jej surowo zabroniła, zasłaniając się tym, że chociaż jedna z nich powinna ukończyć szkołę i osiągnąć sukces.

Olivia jednak nie była osobą, która lubiła jak mówiono jej co ma robić. Zamiast posłuchać siostry zrobiła coś zupełnie przeciwnego- poszła na posterunek, gdzie służył jej ojciec i poprosiła komendanta o pracę. Z racji tego, że była niepełnoletnia i ledwo co skończyła 16 lat nie mógł on wiele zdziałać, ale dał jej posadę jako pomocy (dziewczyny od kawy i xero) w obrębie posterunku. Zapłacił jej jednak dużo wyższą stawkę niż jakikolwiek inny pracodawca. Przez pierwsze miesiące Olivia trzymała to w tajemnicy przed siostrą, ale ona i tak ją przejrzała i poprosiła jedynie o to by nie zawaliła szkoły.

Dzień przed Bożym Narodzeniem, w dniu urodzin ich matki, ojciec bliźniaczek popełnił samobójstwo.

styczeń 2020 - sierpień 2022

Śmierć ojca sprawiła, szereg zmian u Olivii, a jej zachowanie odzwierciedlało to co działo się w jej głowie. Powoli zaczęła wycofywać się od ludzi, coraz częściej przesiadywała w samotności czy wręcz sprawiała by ludzie odwracali się od niej i zostawili ją w końcu w spokoju. Jedyna osoba jaką Olivia dopuszczała do siebie to Kiana. Jak mogłaby odepchnąć swoją siostrę? To tak jakby odrzuciła samą siebie.
Dla siostry starała się uśmiechać i zachowywać w miarę możliwości pogodnie. Dla siostry ukończyła szkołę jako jedna z najlepszych.

Jednakże to dla samej siebie po ukończeniu 18 lat oficjalnie złożyła CV do komendanta na stanowisko policjanta. Zgłosiła się na wszystkie szkolenia, które ukończyła z wyróżnieniem, a sam komendant pochwalił jej umiejętności na zaprzysiężeniu nowych oficerów.

05 czerwca 2020 roku Olivia Taylor oficjalnie została posterunkową policji Calgary.

Kolejne miesiące były dla obu dziewczyn najspokojniejszymi latami od wypadku. Obie spełniały się zawodowo, za pieniądze ze sprzedaży rodzinnego domu kupiły małe mieszkanie, a resztę funduszy odłożyły na konta oszczędnościowe. Rentę po ojcu przeznaczyły na fundacje do walki z nałogami wśród wojskowych i mundurowych.

Olivia po zaledwie nie całych dwóch latach bycia mundurową zgłosiła się na egzaminy na detektywów i zdała je bez problemu. W wieku 20 lat stała się najmłodszą Panią Detektyw w dystrykcie. Byli tacy co uważali, że za jej awansem stoją znajomości, a nie fakt, że dziewczyna faktycznie posiadała umiejętności na poziomie detektywa. Olivia dosadnie udowadniała jak bardzo się mylili- czy to w pojedynku na strzelnicy czy podczas sparingu. Szybko wyrobiła sobie renomę w środowisku, a informatorzy wiedzieli, że lepiej nie przychodzić do niej z pustymi rękami.

czerwiec 2022 - październik 2022

Lato 2022 w Calgary należało do jednych z najgorętszych w ostatniej dekadzie. Nie dość, że słońce nieustannie prażyło to zdawałoby się jakby wszelki fronty niosące deszcz umyślnie omijały granice miasta. Olivia dziękowała wszystkim bogom, którzy jej słuchali, że nie musiała patrolować ulic. Zamiast tego spędzała dnie w klimatyzowanym posterunku, przy swoim ulubionym biurku z kubkiem zimnego macchiato z dodatkiem syropu malinowego- w przeciwieństwie do siostry, która piła tylko i wyłącznie gorącą americano z karmelem. Nawet w temperatury sięgające tych na pustyni.

Sierpień przyniósł nieoczekiwane ochłodzenie i deszcz. Z początku mieszkańcy odetchnęli z ulgą, ale szybko zdali sobie sprawę, że jednak upały nie były takie straszne- zdecydowanie lepsze od ciągłego deszczu. Jakby tego było mało w mieście zaczęło dochodzić do brutalnych morderstw- ofiary były rozszarpywane na kawałki, a jedyną częścią ciała jaka pozostawała nienaruszona była twarz. Nie głowa, sama twarz jakby morderca odcinał przednią część czaszki tuż przy uszach. Śmiało można powiedzieć, że każdy kto widział efekt jego działań wyrzucił z siebie całą zawartość żołądka, a później nawiedzały go koszmary.
Olivia była jedną z tych osób. Nigdy nie widziała tak okrutnej zbrodni. Nigdy by nie pomyślała, że człowiek może być zdolny do czegoś takiego. A jednak dowody mówiły same za siebie.

Ktokolwiek dopuścił się tej rzezi nie pozostawił żadnych śladów, nawet skrawka odcisków palców czy buta. Można by wręcz powiedzieć, że dbałość o zatarcie śladów była sztuką samą w sobie.
Na pierwszy rzut oka nic nie łączyło jego ofiar. Wydawałoby się, że zabójca działa bez schematu co było niespotykane dla seryjnych morderców. Z tego powodu nikt nie chciał brać tej sprawy na siebie- brak poszlak, podejrzanych czy świadków za to ogromne zainteresowanie mediów. Koszmar każdego oficera policji.
Olivia jednak nie podzielała opinii swoich kolegów. Uważała, że każdy morderca zostawia po sobie ślady, każdy ma swój unikalny styl, coś co wyróżnia go na tle innych. Sposób mordowania był zdecydowanie jakąś wizją- może ostatecznej kontroli? Może do tej pory był wiecznie upokarzany? Nigdy nie doceniany? Olivia zauważyła także pewien mały szczegół, który umkną uwadze innych. Wszystkie ofiary były z pochodzenia Kanadyjczykami. Bez śladów innych etniczności.

Mimo swoich odkryć komendant z wielką dozą prowątpienia pozwolił Olivii przejąć pieczę nad sprawą i pozostawił jej wolną rękę. Stało się to jej pierwszym dochodzeniem za jakie była w pełni odpowiedzialna i pierwszy raz nadstawiała własnego karku. Przecież to ona była teraz na widelcu jeśli nie uda im się go schwytać, lub gdy będzie dalej robił swoje.

Olivia zajęła jedną z mniejszych sal konferencyjnych przekształcając ją w swoje tymczasowe biuro. Używając wielu tablic i markerów rozłożyła na czynniki pierwsze wszystko to, co udało im się zdobyć o mordercy, którego roboczo nazwała Mr. Claw.
I tak mijały dni, tygodnie a jedyne co się zmieniało to ilość papierów w jej pokoju i pustych opakowań po jedzeniu i kawie.

październik 2022

Poza nieprzespanymi nocami, uzależnieniem od kawy i rosnącą ilością ofiar Olivia nie zbliżyła się do złapania sprawcy nawet o krok.

Jednego dnia Olivia wróciła do domu w mocno podłym nastroju- komendant bowiem zagroził, że jeśli w ciągu najbliższego tygodnia nie dostarczy listy podejrzanych odsunie ją od śledztwa, które następnie zostanie złożone na kupie spraw otwartych, ale niemożliwych do zamknięcia. Na dokładkę Kiana wybrała akurat ten dzień by rozpętać w domu kłótnie z Olivią na temat jej oczywistej obsesji na punkcie mr Claw. Olivia nie wytrzymała nagonki bliźniaczki i wyszła z domu trzaskając drzwiami.

Około 2:00 w nocy tego samego wieczoru Olivia i dwóch innych detektywów została wezwana do morderstwa. Niechętnie, wiedząc co ich czeka pojechali na miejsce. Jednak Olivia zupełnie nie spodziewała się tego co zastała.
W kałuży krwi, rozczłonkowana i rozrzucona jak zgubione puzzle, na mokrej i zimnej kostce brukowej leżała Kiana (a raczej to co z niej zostało). Widok był groteskowy, zwłaszcza twarz Kiany blada i pozbawiona koloru, leżącą na tle swoich niegdyś bujnych, białych loków przesiąkających szkarłatną cieczą.

W chwili kiedy Olivia ujrzała ciało siostry, wyglądające jak ona sama, świat dookoła niej przestał istnieć. Wszystko zniknęło- obraz, dźwięk. Olivia czuła się jakby ktoś zamkną ją w czarnej bańce i pozostawił jedynie mały otwór skoncentrowany na martwej siostrze.
Wszystko dookoła ogarnęła cisza, jakby ktoś nacisnął niewidoczny guzik wyłączając wszystkie dźwięki.
Ciało Olivii ruszało się mechanicznie. Jak zwykle w takich okolicznościach rozdysponowała zadania, zadała szereg pytań, ale jej oczy wydawały się zgaszone. Brak było w nich głębi. Czerń bardziej przypominała ciemny grafit. Jej głos był również w zupełności pozbawiony emocji. Biła od niej aura śmierci i to pewnie była jedna z przyczyn dlaczego nikt nawet nie spróbował zapytać jej jak się czuje.
Zanim ciało Kiany zostało uprzątnięte do czarnego, matowego pudełka Olivia wyłowiła naszyjnik, który Kiana dostała od ich babci na urodziny- czarny krzyżyk.

15 października 2022 roku Kiana Taylor została brutalnie zamordowana. Ten dzień stał się także dniem, w którym Olivia Taylor na zawsze zniknęła z tego świata.

W jej miejsce narodziła się pozbawiona emocji i sumienia Olivia „Kiana” Taylor, detektyw z 30 posterunku w Calgary. Zimna suka jak zaczęli ją nazywać zasadniczo wszyscy, którzy weszli z nią w jakąkolwiek interakcje.  

październik 2022 - luty 2025

Praca stała się jej domem, a jej dom pracą. Praktycznie nie opuszczała pokoju, który już dawno stał się jej prywatnym gabinetem. Wszystkie ściany i skrawki podłogi były zapisane notatkami, a tablice zaklejone zdjęciami i wszelkimi poszlakami jakie tylko udało jej się zdobyć. Komendant dał za wygraną i pozwolił jej kontynuować śledztwo widząc, że i tak nic nie jest w stanie jej powstrzymać.

Kiana- bo tak nakazała ludziom się do siebie zwracać odtrącała każdą oferowaną pomoc. To śledztwo było jej. Ten skurwysyn co zabił jej bliźniaczkę był jej.
Tequila, gorące americano z karmelem i paczka lucky strików stały się jej nie odłączonymi kompanami. I chińszczyzna kiedy jej ciało domagało się w końcu jedzenia- nie była głupia sajgonek czy smażonego ryżu nigdy by nie odmówiła.
Czarny krzyżyk nosiła na szyi na równie czarnym łańcuszku.

20 lutego 2025 roku Kiana zostaje najmłodszym Inspektorem w Calgary.

Jak każdą ważną uroczystość po 15 października spędza samotnie we własnym mieszkaniu (to, które kupiła z siostrą sprzedała tego samego dnia co znalazła zwłoki siostry) z butelką złotej tequili ,wypijając całą i zagryzając limonką.

Jej życie to kurwa jakaś słaba grecka tragedia.

marzec 2027

Kiana w końcu natrafia na nazwisko jednego z nielicznych świadków i postanawia go odnaleźć. Może ten chłopak będzie w stanie nakierować ją na trop mr Claw. Praktycznie rok zajmuje jej próba odnalezienia jakiegokolwiek śladu Aarona Levesque - który po śmierci rodziców zdawał się rozpłynąć się w powietrzu - bez skutku.
Jeszcze tego jej brakowało, dzieciaka który zmienia nazwisko częściej niż ona wypala paczkę papierosów.

Jakby tego było mało, Claw najwyraźniej zalokował się w mieście o nazwie Riverdale City. Nie dość, że zupełnie nic jej to nie mówi, to po odnalezieniu informacji w sieci nie ma najmniejszej ochoty tam jechać.
Ale może to napędzane anarchią miasto okaże się dla niej wybawieniem? W końcu nic nie leczy duszy lepiej niż zdegradowane do zera społeczeństwo, gdzie na szali kładzie się własny los. A Kiana potrzebowała właśnie tego- zaryzykowania własnym życiem. Tylko w ten sposób była w stanie jeszcze cokolwiek poczuć.

marzec 2028

Kiana przyjeżdża do Riverdale, pokazując na wjeździe swoją odznakę inspektora i ku własnemu zaskoczeniu bez wahania zostaje wpuszczona na teren miasta. Jej czarny, błyszczący motocykl odstaje na tle reszty jak diament wśród plastiku, ale niech tylko jakiś idiota spróbuje położyć na nim chociażby palec to poczuje na własnej skórze żar wystrzeliwanego pocisku z przyłożenia.

Dodatkowe informacje

- Rodzice nadali jej imię Olivia Taylor, ale po śmierci siostry przejęła jej imię i od tamtego dnia posługuje się nim.

- Jedyne emocje jakie jest w stanie czuć to złość i frustrację.

- Zemsta napędza jej ciało i sama nie wie co się z nią stanie jak już odnajdzie tego łajdaka,   który zniszczył jej życie.

- Sarkazm, bezczelność i patrzenie na innych z góry- nie oznacza to, że jest arogancka, ona po prostu wie, że jest dobra w tym co robi, a jeśli ktokolwiek uważa inaczej proszę bardzo nic nie stoi na przeszkodzie żeby się zmierzyć.

- Czy dopuszcza do siebie opinie innych ludzi- jasne, póki co wyrażanie opinii nie jest zabronione, ale to nie znaczy, że Kianę obchodzi co inni uważają na dany temat.

- Jej odporność na alkohol jest wysoka, ale nawet ona, weteran picia do poduszki ma swój limit. Po upiciu się bardzo często zachowuje się jak kot w rui. Dlatego zazwyczaj sięga po drugą butelkę tequili zamknięta we własnym mieszkaniu i ze schowanym kluczem w zamrażalniku.

- Słucha jazzu i klasycznego rocka by się uspokoić, do porannego papierosa i kawy uprawia jogę i tai-chi.

- Nienawidzi jarmużu i nie ma pojęcia jak ludzie mogą to jeść i wręcz się tym zachwycać- przecież to smakuje jak podeszwa buta.