WSTECZ | Gabinet nr 3

Zmarszczyła na chwilę nos, choć widać było, że raczej próbuje się skupić i przypomnieć sobie czy kiedykolwiek ręce odmawiały jej posłuszeństwa, aniżeli jest jakaś rozzłoszczona.
- Nie, raczej nie, ani nie bolą, ani się nie trzęsą... - nawet jeszcze dla pewności spojrzała na swoje dłonie i przedramiona, nim wzruszyła barkami. - Żadnych chorób, ale miałam laserowo usuwany tatuaż, jakoś na koniec lata przeszłam ostatnią sesję, ale nie jestem do końca pewna kiedy. Chyba też się liczy? Ale zero gorączki, zero nowych kolczyków, nic poza tym.
Choć jak tak teraz o tym myślała, to nie był to głupi pomysł.
Na wspomnienie o studentce machnęła tylko ręką i uśmiechnęła się do dziewczyny stojącej nieopodal, wnioskując, że pewnie chodzi o nią. Zero problemu. Zdjęła te swoje łachy i rozłożyła się plackiem na leżance. Takie gabinety miały to do siebie, że już samo ich wnętrze i atmosfera powodowały, że Paige nieco odpływała do swojego światka. Dlatego dała się obmacywać, zaznaczając przy okazji palcem na ślepo jakieś punkty w okolicach łopatek i u boku szyi, gdzie czuła się trochę odrętwiała, choć biorąc pod uwagę, jak dziwacznie i mrukliwie artykułowała: "ooo, tu trochę boli", można było usłyszeć tam właściwie cokolwiek.
Zamyśliła się na moment na pytanie o masaż. No już, już miała się zgadzać, ale...
- Nie no, nie mogę, obiecałam, że pogram parę piosenek... nie wiem, gdzie, ale nie chcę się spóźnić. Ale na pewno złapię od pana wizytówkę i umówię się na wizytę.
Podniosła się do siadu i przeciągnęła jeszcze z głośnym pomrukiem, nim sięgnęła po swoje ubrania. I no ten. Wiecie. Procedura odziewania. Czekanko na karteczkę, odbieranko karteczki, żegnam.

zt. XDDDD

Zaraz po wyjściu z pokoju numer 2, Nathan miał ochotę udać się na szybki spacer po terenie placówki żeby trochę ochłonąć. Niestety, ilość pojawiających się tutaj nowych ludzi skutecznie to utrudniała. Już miał się wkurzyć i zakląć pod nosem, gdy coś mu się przypomniało. Esther informowała, że tego dnia będzie miała jakieś praktyki w szpitalu czy coś podobnego...
Stanął pod ścianą i jeszcze raz rzucił okiem na mapkę wręczoną mu przy punkcie informacyjnym. Mimowolnie się uśmiechnął, gdy zorientował się, że szukany pokój był tuż obok i nie musiał się do niego przepychać. Rozejrzał się tylko, czy jest jakaś kolejka, ale na szczęście nie była długa. W tym momencie czekała może jedna osoba, która na dodatek weszła zaraz po wyjściu Sheridan.
Addams usiadł więc grzecznie na krzesełku i odczekał na swoją kolej. Fizjoterapia nadal przypominała mu bardziej dziedzinę magii niż medycyny, więc napawała go jakimś dziwnym lękiem, ale z drugiej strony, nie zaszkodziło wybrać się na konsultację. W końcu, przez jegp obecny tryb życia dokuczał mu czasem ból pleców, więc może warto było zapytać o jakąś poradę.
Po wyjściu pacjentki przed nim, zbliżył się do drzwi i grzecznie do nich zastukał.
- Można? - zapytał wkładając głowę przez uchylone drzwi i wchodząc dopiero po odpowiedzi twierdzącej ze środka gabinetu.
- Dzień dobry - powitał obydwoje, posyłając Esther szeroki uśmiech, a doktorowy Moore dodatkowo skinienie głową.
- Przychodzę do państwa z pewnie dość typową przypadłością - siedzący tryb życia. Staram się wykonywać różne ćwiczenia i orientacyjnie pilnować przerw w pracy z komputerem, ale to nie zmienia faktu, że dopada mnie czasem ból pleców czy karku. Do tego z powodu stresu dużo się spinam i wolałem zasięgnąć porady specjalistów, co z tym zrobić zamiast szukać informacji na własną rękę i jeszcze sobie zaszkodzić. - Dobrze opisał swój problem? Szczerze mówiąc, nie wiedział. Powinien był się lepiej przygotować przed tą wizytą żeby chociaż trochę obronić swoje dobre imię zamiast pokazywać się od strony kompletnego laika.

Przez całe te emocje związane z wizytą u czarnoksiężnika kompletnie wyleciało mu z głowy, że może warto byłoby się na wstępie przedstawić. Jakoś zwykle na wizytach u lekarza mu się to nie przytrafiało, ale pewnie dlatego, że był wcześniej zarejestrowany i musiał specjaliście przypomnieć, którą kartę z kupki powinien wybrać. Albo raczej którą wyświetlić na pulpicie, bo coraz częściej spotykał się z pełnym przejściem na system elwktroniczny.
- Ach tak, przepraszam. Nazywam się Nathan Addams - gdyby się uprzeć, możnaby zauważyć, że mężczyzna nieznacznie się zaczerwienił, zdając sobie sprawę z gafy jaką popełnił.
Przy kolejnych pulytaniach musiał się przez chwilę zastanowić, aby nie pomylić żadnych faktów.
- Nadgarstki mnie czasem bolą, ale to raczej przez ćwiczenie języka migowego. Ewentualnie czasem od uprawianoa sportu, ale nie od pracy z komputerem. - Chociaż tyle, że brytyjczyk starał się pilnować wyglądu swojego miejsca pracy pod względem ułożenia rąk i wykonywania dodatkowych ćwiczeń w czasie pracy.
Na wzmiankę o lekach krótko się zaśmiał.
- Na stałe przyjmuję leki działające na ośrodkowy układ nerwowy. Parogen, kwas walproinowy i sporadycznie xanax. Muszę też suplementowować B12 oraz D3, choć to oczywiście nie są już leki. - Nie miał pewności, czy powinien wspominać o witaminach, które bierze, ale wolał powiedzieć i o tym. Kto wie, czy nie jest jednak istotne.
- Bezsenność czasem się zdaża, ale to efekt uboczny choroby. Nowotworów żadnych nie miałem w rodzinie też się nie zdarzały. Zabiegów nie miałem, ostatni tatuaż przeszło dwa lata temu, a z kolczykami podobnie. - Tutaj wskazał na kilka dziurek w uchu, które zrobił jeszcze w liceum i jakoś tak mu zostały. Oj, jaka była wtedy draka jak go w szkole zobaczyli...
Na resztę pytań odpowiadał szczegółowo i zgodnie z prawdą. Na szczęście, nie licząc zaburzeń psychicznych, Nathan trzymał się w całkiem niezłej kondycji i niewiele chorował, więc nie było tu o czym opowiadać.
Po informacji, że będzie musiał się rozebrać, Addams jak raz ucieszył się, że tego dnia postanowił wyjść na miasto w t-shircie z technicznym nadrukiem i jeansach zamiast swojej typowej koszulki, kamizelki i jeszcze podkoszulka pid spodem. Wtedy miałby znacznie więcej do zdwjmowania, a tak iednym sprawnym ruchem pozbył się koszulki, odsłaniając równie blady jak reszta ciała tors, przyozdobiony jednym tatuażem inspirowanym smiechem Jokera z komiksu "The Killing Joke". Ewentualnie filmem "Suicide Squad", chodź w przeciwieństwie do Jokera, Nathan miał go bardziej na żebrach. Jeśli kazali mu zdjąć również i spodnie, to i to zrobił chodź już mniej chętnie, bo nie był fanem obnażania się nawet u lekarza. Pewnie dlatego zrezygnował z częstego uczeszczania na basen. Jeśli jednak nie upomniano go dodatkowo o odsłonienie skóry również poniżej pasa, to pozostał w spodniach.
- Emm, w przypadku łaskotek nie biorę odpowiedzialności za swoje odruchy. Proszę uważać - oznajmił niepewnie, mimowolnie wyciągając rękę jakby chciał się przed nimi zasłonić. Dobrze pamiętał wsztstkie te ataki z zaskoczenia organizowane przez jego kumpelę, które wywołały u niego swgo rodzaju traumę.
Mimo obaw, Addams grzecznie pozwolił się zbadać, choć można było zauważyć, że nie czuje się do końca dobrze w tej sytuacji. Mięśnie miał dość spięte, pomimo prób rozluźnienia się, ale na bodźcu reagował poprawnie. Co najwyżej na łaskotki po bokach brzucha był nardziej wyczulony, ale poza tym plasował się raczej w normie.
Zgodził się na dalszy masaż, bo Esther już znał i podejrzewał, że jej dotyk zniesie lepiej niż ledwo poznanego człowieka. Na resztę sugestii reagował potakiwaniem i probami zapamiętania nazw dziwnych zabiegów. Inna sprawa, że o kinesiotapingu słyszał puerwszy raz w życiu i nie miał pojęcia co to. Z nazwy kojarzyło się z kinestetyką, ale nadal nie był w stanie wydedukować, o jaki dokładnie rodzaj ćwiczeń chodzi.

---
Tak, to już koniec tej jakże ekscytującej wizyty. Możesz opisać odczucia w trakcie masażu, przyjmowanie zaleceń od Davida etc a potem wyjść z temu. Miłego dalszego eventu!

Skojarzenie Esther z witaminą B12 nie było wcale takie dalekie od prawdy. Choć Nathan sam siebie nie określał mianem weganina bądź wegetarianina, to po produkty odzwierzęce sięgał tak rzadko, że gdyby nie sztuczna suplementacja, to nie byłby w stanie zapewnić sobie dość tej substancji w diecie. Mięsa praktycznie nie jadał, może okazjonalnie jakiegoś kurczaka jak naszła go wybitna ochota, a mleko wybierał zwykle sojowe. Zostawał jeszcze ser, dla którego nie znalazł jeszcze dość dobrego zamiennika, ale i tego nie jadał na tyle często, by można go było liczyć jako regularne źródło witamin.
- Jak trzeba, to trzeba - rzucił, układając się z powrotem na leżance.
To obnażanie się to akurat spory minus masażów.
Początkowo jego mięśnie mimowolnie się spinały nawet od dotyku Esthen, ale zdecydowanie łatwiej przyszło mu odprężenie się. Musiał nawet przyznać, że ten masaż był naprawdę przyjemny, a w pewnym momencie przymknął po prostu oczy i z lekkim uśmiechem na twarzy skupił się na bodźcach dotykowych. Jasne, niektóre ruchy były nieco bolesne, ale i to mu jakoś specjalnie nie przeszkadzało. Musiał przyznać, że studentka wiedziała, co robi.
Na wiadomość o zakończeniu masażu, Nate jęknął cicho z niezadowoleniem. Z chęcią leżałby tu jeszcze drugie tyle, ale rozumiał, że nadszedł czas na powrót do rzeczywistości i zwolnienie miejsca dla kolejnego nieszczęśnika narzekającego na bóle pleców bądź innych części ciała.
Podniósł się po chwili z leżanki i zaczął się całkiem sprawnie ubierać. Po raz kolejny cieszył się, że pogoda tego dnia dopisywała i nie miał zbyt wielu warstw do założenia.
Na szept dziewczyny uśmiechnął się jednym kącikiem ust.
- Na pewno - odparł, zakładając jeszcze koszulkę i po odebraniu kartki z zaleceniami od doktora, grzecznie się pożegnał i wyszedł.
Czuł się zdecydowanie lepiej niż po wizycie w pierwszym gabinecie i sprawdziwszy jeszcze tylko godzinę, zaczął się powoli kierować w kierunku miejsca, gdzie miał się odbywać dzisiejszy wykład. Miał jeszcze trochę czasu, ale wolał być zapobiegliwy niż biec w ostatniej chwili na złamanie karku przez cały szpital.

z/t

Mary czekała cierpliwie w kolejce, popijając swoją wodę i przeglądając Instagrama na telefonie, chociaż teoretycznie nie powinna. Od jakiegoś czasu czuła się źle oglądając te wszystkie perfekcyjne profile i starając się żyć równie idealnie co te dziewczyny. Niby była świadoma, że większość z nich przerabia zdjęcia, a żadna nie jest tak idealna, na jaką pozuje, ale to nijak się miało do emocji, jakie w młodej Kanadyjce wywoływały. Czuła się gorsza, mając świadomość, że nigdy nie zdoła ich doścignąć.
Kiedy przyszła wreszcie pora na nią, schowała opróżniony już kubeczek do torebki, a później zastukała ostrożnie do drzwi.
- Można? - zapytała nieśmiało, zerkając do gabinetu przez szparę w drzwiach.
Do środka weszła dopiero po usłyszeniu odpowiedzi twierdzącej, a później zajęła wyznaczone miejsce. Wzięła głęboki wdech i wyprostowała się, zanim ponownie zabrała głos.
- Dzień dobry. Nazywam się Mary Sue i chciałabym się upewnić, że nie nadwyrężam sobie niczego podczas ćwiczeń. Czasami po sesjach jogi bolą mnie mięśnie i nie jestem pewna czy to zwykłe zakwasy, czy coś niebezpiecznego. Może mi pan pomóc? - Uniosła jeden kącik ust, wpatrując się mężczyźnie w oczy. Cały czas siedziała prosto, ale dłonie trzymała splecione między udami, jakby czuła się dosyć nieswojo.

Wzięła krótki oddech.
- Początkowo uczęszczałam na zajęcia, ale od jakiegoś czasu wykonuję ćwiczenia sama, posiłkując się poradnikami z internetu - wyjaśniła, gdy mężczyzna zadał jej pytanie, a później wróciła grzecznie do słuchania, potakując co jakiś czas głową.
Może powinna jednak zapisać się znowu na zajęcia? W końcu minęło już dużo czasu i mogła zapomnieć parę rzeczy, przez co faktycznie robiła sobie krzywdę. Często miewała problemy ze stawianiem sobie poprzeczki zbyt wysoko, więc mogła zanadto forsować swój organizm.
Tylko skąd ja wezmę pieniądze na zajęcia? Rodzice uważają, że to niepotrzebny wydatek, bo powinnam już sobie radzić sama...
Odpłynęła na moment myślami, co odbiło się na jej twarzy. Dłuższe myślenie o rodzicach jakoś zawsze ją przygnębiało. Dopiero kolejne pytania wyrwały ją z tego stanu.
Przez moment przyglądała się doktorowi nieobecnym wzrokiem, ale szybko doszła do siebie, odchrząknęła cicho i zaczęła odpowiadać.
- Nie przypominam sobie, żebym na coś chorowała bądź miała jakieś zabiegi. - Pokręciła głową w zamyśleniu.
- Oczywiście - skinęła głową na propozycję badania i masażu. Obecność Esther jej oczywiście nie przeszkadzała. Nawet uśmiechnęła się delikatnie do dziewczyny.
Mary trochę przypominała w rękach doktora szmacianą lalkę. Momentalnie rozluźniła mięśnie, na ile było to możliwe i posłusznie poddawała się wszystkim badaniom.
- Mhm. Zapamiętam i postaram się tego przestrzegać - przytaknęła na kolejne porady. Zdecydowanie będzie musiała się tym zająć, bo na dłuższą metę naprawdę mogła zrobić sobie krzywdę niewłaściwymi ćwiczeniami.

Blondyneczka pokiwała głową i ufnie oddała się w ręce studentki. Podczas masażu na nic nie narzekała. Nawet jeśli niektóre czynności sprawiały jej jakiś dyskomfort, to nie był on na tyle duży aby dziewczyna zdecydowała się przeszkadzać Esther w pracy. Wbrew pozorom, Mary była całkiem wytrzymała na ból i rzadko się na coś skarżyła. Gorzej z jej skórą, na której łatwo pojawiały się siniaki i przez co czasem przypominała ofiarę przemocy domowej, choć rzecz jasna nikt jej nigdy nie bił.
Po skończonym masażu, Sue uśmiechnęła się do studentki i grzecznie jej podziękowała, a później zaczęła się ubierać. Faktycznie, gdy się podniosła to trochę zakręciło jej się w głowie, co można było zauważyć po tym, jak się zachwiała, ale zdaniem Mary nie było to nic poważnego, więc w chwilę później dokończyła się zbierać i była już przy drzwiach.
- Bardzo dziękuję za pomoc i porady. Życzę Państwu miłego dnia - skłoniła się i uśmiechnęła na odchodne, a później opuściła gabinet i udała się w umówione wcześniej miejsce, po drodze sprawdzając jeszcze godzinę na telefonie. Na szczęście nie zapowiadało się, żeby miała się spóźnić.

z/t