WSTECZ | [ POŁUDNIE ] Posiadłość Państwa Ouellet

Parter:
Salon
Kuchnia
Biblioteka
Jadalnia
Toaleta dla gości
I piętro
Pokój Esther – to w nim najczęściej pojawia się kot Esther
Pokój Państwa Oullet
Pokój gościnny
3 łazienki (wejście od danego pokoju)
II piętro
Siłownia
Pracownia Damiena
Biuro domowe Inès
Siłownia +łazienka
Opisy będą kiedyś, naprawdę.

Mimo początkowych wątpliwości, Nathanowi bez problemu udało się dotrzeć w wyznaczone miejsce jeszcze przed czasem, więc przespacerował się trochę po okolicy.
Faktycznie niektórzy tutaj mają rozmach.
Mimo iż rodzina Addamsów sama mogła pochwalić się całkiem pokaźnym majątkiem, to nie był pewien czy mogliby sobie pozwolić na porównywalne luksusy. Na szczęście brunetowi nigdy nie marzyła się wielka willa w prestiżowej dzielnicy. W zupełności wystarczał mu luksus podróżowania po świecie i możliwość kupienia sobie niewielkiego mieszkania w centrum miasta praktycznie z dnia na dzień, gdy okazało się, że przyjdzie mu się tu na dłużej osiedlić.
Gdy zegarek na nadgarstku Nathana wskazał godzinę 16:58, mężczyzna stanął przed wejściem do posiadłości i zadzwonił na domofon. Strząsnął jeszcze resztki sierści Lokiego ze spodni, których nie udało mu się usunąć w domu, a później czekał już tylko na możliwość wejścia do środka.
Ubrany był w miarę elegancko, ale nie szczędził też bardziej punkowych akcentów. Poza białą koszulą, ciemną marynarką, kamizelką, wąskimi czarnymi spodniami i eko-skórzanymi butami miał również wszystkie swoje kolczyki, kila bransoletek i pomalowane na czarno paznokcie. Pozostawało mieć nadzieję, że nikt się do niego nie przyczepi za nie przestrzeganie dress code'u.

Na widok dziewczyny Nate szeroko się uśmiechnął. Ucieszył się, że przynajmniej nie będzie musiał się nikomu tłumaczyć po co tu jest i do kogo przyszedł. Jakoś zawsze wywoływało w nim dziwny dyskomfort takie przepytywanie. A może to po prostu brytyjski nawyk rzadkiego odwiedzania ludzi w ich domach? Jakoś zawsze umawiał się ze znajomymi na mieście zamiast zapraszać ich do domu albo samemu ich odwiedzać. Cóż, każdy kraj to obyczaj, jak to mówią i Nathan nie zamierzał dyskutować z tym, jak to robią w Kanadzie.
- Dzień dobry, Esther - odpowiedział na jej powitanie, nie tracąc z twarzy uśmiechu, a później lekko się zaśmiał.
- Może troszeczkę - skomentował jej uwagę na temat ubioru.
- Taka mała zamiana ról. Ale naprawdę pasuje ci ten strój - skomplementował, wchodząc do środka.
- Poproszę czarną herbaty... i może herbatniki do tego, jeśli macie. - Nate starał się nie zaśmiać z tego, że jak rasowy Brytol będzie popijał herbatę z ciasteczkami punkt o piątej po południu. Jakoś zawsze bawił go ten stereotyp do tego stopnia, że sam wkręcił się w popijanie naparu z herbaty o tej porze.
- Może na razie zostańmy tutaj. I tak, wziąłem pendrive. - Wskazał na torbę, którą miał przewieszoną przez ramię. Nie lubił sobie niepotrzebnie wypychać kieszeni wszystkimi rzeczami, jakie przy sobie zwykle nosił, więc zamiast tego wybierał aktówkę z eko-skóry mogącą pomieścić nawet teczki rozmiaru A4.
Oczekując na swoją przyszłą nauczycielkę, Nate krążył niespiesznie po salonie, przyglądając się jego wystrojowi. Nie były to do końca jego klimaty, ale i tak musiał przyznać, że jest całkiem ładnie. Do tego biblioteka - zawsze w cenie, pod warunkiem, że nie jest wyłącznie na pokaz, a domownicy faktycznie z niej korzystają.

Za odwzajemnienie komplementu podziękował skinieniem głowy, po czym zdjął marynarkę i zawiesił ją na wieszaku (jeśli takowy mijali), a następnie wziął się za podwijanie rękawów. Jakoś zawsze go wkurzały i gdy tylko pozbywał się okrycia wierzchniego, odruchowo wywijał je aż po same łokcie, co odsłaniało część jego tatuażu, ale jakoś specjalnie się tym nie przejmował. Już dawno minęły czasy, gdy rysunki na ciele kojarzyły się wyłącznie z artystami i przestępcami. Obecnie nawet w szkole nie specjalnie mogli się go przyczepić, że kompletnie ich nie ukrywa.
- Cóż poradzić, takie skrzywienie - zaśmiał się na wytknięcie mu narodowości. Przez częste kontakty z kulturą amerykańską jego akcent nie był już tak wyraźny, ale nadal nie trudno było zauważyć, że urodził się i wychowywał na wyspach.
Kiedy, Esther wróciła z kuchni, Nate zajął miejsce na sofie i upił mały łyczek napoju. Ten okazał się być jednak nieco zbyt gorący, więc od razu go odstawił.
- W ubiegłym tygodniu praktycznie z dnia na dzień zostałem nauczycielem w Riverdale High School i od razu wrzucili mnie na głęboką wodę. Zostałem wychowawcą w klasie, do której uczęszcza niesłyszący chłopak i chociaż ten potrafi czytać z ruchu warg, chciałem wyjść mu na przeciw i zacząć uczyć się języka migowego. Potrzebne mi więc będą podstawy plus to, co może mi się przydać w szkole - wyjaśnił, spoglądając pannie Ouellet w oczy.
- A ból palców jakoś zniosę. Zawsze to jakaś dodatkowa aktywność i możliwość pracy nad sobą. - Wzruszył ramionami, a później znowu się uśmiechnął. Miał świadomość, że czeka go długa droga zanim będzie mógł wykorzystywać nowe umiejętności w swoim życiu, ale nie zamierzał się tym zamartwiać, zamiast tego dzielnie dążąc do celu.

Mimowolnie zaśmiał się krótko na żart o skrzywionym kręgosłupie. Do rozbawienia Nathana naprawdę nie trzeba było wiele, a sam jako ścisłowiec też miał niemały zasób żartów, które nie wszystkich bawiły, więc potrafił wczuć się w sytuację rozmówczyni.
- Jestem nauczycielem informatyki. Oczywiście nie proszę cię o uczenie mnie całego specjalistycznego języka, bo pewnie sam go nie opanuję i w takich sytuacjach będę się posiłkować tekstem pisanym albo właśnie czytaniem z ruchu warg przez chłopaka. - Mimo najszczerszych chęci, nie wyobrażał sobie wkuwania na pamięć wszystkich tych pojęć w języku migowym. Już wystarczająco kłopotu sprawiały mu one na studiach po angielsku i nieraz najchętniej używał odnośnie nich jakichś własnych, wymyślonych na poczekaniu nazw.
- Jasne - przytaknął, na instrukcje od Esther na temat nie zakrywania rąk i odpowiedniej postawy. Odruchowo się też wyprostował i sprawdził, czy rękawy koszuli są dobrze podwinięte. Zapowiadało się, że chociaż raz jego nawyk odsłaniania rąk aż do łokci miał się do czegoś przydać.
Rozgrzał nadgarstki i palce wykonując nimi kilka okrężnych ruchów i strzelając palcami, a później posłusznie przystąpił do powtarzania ruchów po Esther. Nie szło mu to rzecz jasna tak dobrze jak jej. Musiał zastanawiać się nad ułożeniem palców, ale podejrzewał, że z odrobiną wprawy powinno mu to zacząć wychodzić znacznie lepiej.
- Właściwie, tak z ciekawości, dlaczego postanowiłaś uczyć się migowego? - Zagaił, gdy skończyli już cały alfabet. Addams miewał duże problemy z dłuższym koncentrowaniem się na czymś, więc jego mózg potrzebował chociaż chwilowej odskoczni w postaci zmiany tematu.

Na propozycję Esther, Nate pokiwał głową, ale nie skomentował, zbyt skupiony na prezentowanych mu później literach alfabetu niemego.
Mimo iż panna Ouellete wydawała się być pod wrażeniem pojętności swojego świeżo upieczonego ucznia, to brunet nie był z siebie zbyt zadowolony. Ciągle odnosił wrażenie, że większość gestów wykonuje niepoprawnie i powoli. Niestety, mężczyzna miał tendencję do wymagania od siebie zbyt wiele i nawet jeśli był w czymś kompletnym nowicjuszem, to wyrzucał sobie, że nie robi tego tak dobrze, jak by mógł. Miejmy nadzieję, że swoich wygórowanych ambicji nigdy nie zacznie przenosić na uczniów, bo ci mogą mieć w przyszłości nie wesoło.
Pomimo swoich wątpliwości i zamyślenia, uśmiechnął się szczerze, gdy Esther mu zaklaskała. Ten jeden gest nawet kojarzył bez tłumaczenia.
- Myślę, że to dobre podejście. Nigdy nie wiadomo, kiedy taka umiejętność może się przydać. W CV też to dobrze wygląda. - Zaśmiał się.
- Masz jeszcze jakieś nietypowe hobby poza nauką języka migowego? - Kontynuował temat, choć sam wziął się posłusznie za literowanie swojego imienia oraz nazwiska. Zadanie było o tyle łatwe, że wiele ze znaków się w nim powtarzało, więc poza dwoma dłuższymi zastanowieniami, wykonał zadanie dosyć sprawnie, po wszystkim znowu rozprostowując palce.
Faktycznie to trochę męczące. Oj, czeka mnie duuużoooo ćwiczeń...

Uniósł brwi autentycznie zdziwiony wiadomością, że Esther lubi kaligrafować całe listy i wymieniać je z innymi ludźmi. Musiało to od niej wymagać dużej staranności i cierpliwości, bo błędy na papierze nie tak łatwo było poprawić jak te w elektronicznej wiadomości tekstowej.
- Faktycznie, podziwiam. Kiedyś próbowałem się wziąć za kaligrafię, ale nie mam do tego cierpliwości. Do tego, moje pismo jest strasznie chaotyczne - zaśmiał się.
- Ręka nie do końca nadąża za myślami - sprecyzował, a później gwałtownie zmienił pozycję i ton głosu.
- Za to w liceum podczas wakacji umówiliśmy się z przyjacielem, że będziemy grać w szachy za pomocą listów. Przyznam nieskromnie, że szło nam całkiem nieźle. Niestety, nigdy nie udało nam się dokończyć ej rozgrywki, bo przeprowadził się z rodzicami w miejsce, w którym strasznie ciężko było z transportem przesyłek. - Wygiął usta w podkówkę, znacznie przerysowując smutek wywołany niedokończoną rozgrywką.
- Taaak, miałaś rację, że to może być męczące dla rąk. - Spojrzał na swoje górne kończyny, parę razy zwijając je w pięści i prostując.
- Byłbym bardzo wdzięczny. Mam nadzieję, że uda mi się znaleźć dogodny termin, żeby tam uczęszczać. - Na resztę propozycji skinął głową, podając dziewczynie swój pendrive, a później zerknął na kubek z kończącą się herbatą. Szybko dopił zimny już napój, a później podał naczynie gospodyni.
- Też mam dzisiaj trochę czasu. To co chciałabyś obejrzeć, Esther? - Naprawdę miło rozmawiało mu się z dziewczyną, więc również nie widział powodu by od razu kończyć to spotkanie. Z resztą, mieszkał w Riverdale City od niedawna i nie miał tu jeszcze zbyt wielu bliskich znajomych z którymi mógłby spędzać czas, a do introwertyków nie należał.

Również cierpliwie i w skupieniu wysłuchał historii Esther na temat fizjoterapii i social mediów. Sam niby miał konta na podstawowych portalach jak Facebook czy nawet Instagram, ale jakoś nie potrafił się przekonać do udzielania się tam bardziej niż okazjonalnie. Ba, Instagrama nawet nie miał założonego na własne nazwisko i miał opory przed pokazaniem tam swojej twarzy. Pewnie dlatego główną gwiazdą tego konta był Loki. Jak lepiej zdobyć parę lików/serduszek jeśli nie pięknym rasowym koteckiem?
- Rozumiem... - powiedział cicho po wyjaśnieniu, dlaczego dziewczyna lubi kaligrafię. Traktowanie tego jako ćwiczenia staranności i opanowania naprawdę miało sens, jeśli miało się do tego zdolności manualne. Bez nich takie hobby groziło ogromną frustracją na dłuższą metę.
Na wzmiankę o RPG i planszówkach od razu się szeroko uśmiechnął, po czym rozłożył ramiona by lepiej się zaprezentować.
- Patrzysz na stereotypowego nerda. Jak mógłbym nie lubić planszówek! - Zaśmiał się serdecznie, a później odłożył ręce z powrotem na swoje uda.
Gdy Esther wyszła z pokoju, Addams wstał na moment z sofy by rozprostować trochę nogi, ale zanim dziewczyna zdążyła wrócić, ten siedział już z powrotem na miejscu, w zamyśleniu przyglądając się regałom z książkami widocznym z biblioteki.
Zdziwił się trochę, gdy studentka usiadła bliżej niego i wyciągnęła dłonie w jego stronę, co nie trudno było odczytać z jego twarzy. Zaraz jednak na powrót się uspokoił, gdy jego mózg skojarzył wreszcie fakty.
No tak, fizjoterapia...
- Jasne... I dziękuję - odparł szybko, samemu podając jej swoje ręce do masażu. Widząc szczenięce oczy Esther, znów mimowolnie się uśmiechnął. Była naprawdę słodka.