WSTECZ | Dom Sterlingów

soon


Niclas żył w wyimaginowanym świecie. Wprawdzie uważał, że nie ma wyboru, ale i tak dręczyły go wątpliwości, czy na pewno postępuje słusznie. Ostatni wybuch szaleństwa wywołał nie tylko chwilowe odejście Elie. Złożyło się na to więcej czynników. Nie szło mu również w pracy, często bywał rozkojarzony, a przez niektóre odzywki jego uczniów dławił w sobie ogromne pokłady wściekłości. Może i nie zwariował na tyle, skoro jeszcze nigdy nie poniósł się emocją w szkole. Tam, w odróżnieniu do swojego życia prywatnego miał wszystko pod kontrolą, będąc tylko częścią jednego, ziemnego, twardego lodowca. Sam nie wiedział co o tym myśleć. Teraz gdy biegł wąską, leśną ścieżka, a leniwe promienie słońca  oświetlały mu twarz, czuł się wreszcie spełniony. Liście usłane pod jego stopami chwaliły się kolorami jasnej żółci, czerwieni i brązu. Czuł się jakby sunął po czerwonym  dywanie, który miałby zaprowadzić go do miejsca w którym wszystko staje się prostsze. Poniekąd tak było.  Jesień w Vancouver zdawała się  zadomowić na dłużej. Wilgotne powietrze osiadało na zaczerwienionych policzkach Niclasa, sprawiając przyjemy dotyk zimna. Wyciągnął przed siebie rękę, by sprawdzić która godzina. Jego elektroniczny zegarek nigdy się nie mylił, tak jak i teraz, wskazywał równo 6:30, czyli czas w którym powinien  być już obok leśniczówki. Jego poranny jogging zaczynał się pobudka o godzinie  5:00, szybkim śniadaniem - zazwyczaj wybór trafiał  na owsiankę z jabłkiem i cynamonem, ogarnięciem się i wybiegnięciem z domu o godzinie 5:30.  Był blisko, widział już prostą drogę z kostki brukowej prowadzącą go do swojego celu. Dysząc głośno, przyspieszył kroku.  W ostatnich minutach zawsze dawał z siebie wszystko, podkręcając tym samym swój codzienny trening cardio. Zatrzymał się dopiero pod niewielkim piętrowym domkiem z numerem 34. Zmierzył zmęczonym wzorkiem jego kamienne ścinany i czerwony ceglasty dach. Kto by pomyślał, że jeszcze do niedawna stał kompletnie pusty, brudny, zaniedbany i pozbawiony mebli. Przynajmniej okazja jego kupna była niemała, więc ostatecznie zdecydował się, na samodzielne zajęcie się tą mizerną budowlą. Teraz przypatrując się efektowi końcowemu stwierdził, ze było warto. Wolnym krokiem, z trudem łapiąc powietrze w płuca ruszył w stronę drzwi, przecierając raz po raz czoło z potu swoją zawiązaną na ręce opaską. Otworzył drzwi i wszedł do środka. Ściągnął buty, a koszulkę całkowicie przepoconą przeciągnął przez głowę  i wrzucił do umywalki. Musiał się czegoś napić, oby była jeszcze butelka wody w domu, bo inaczej dzień znowu stanie się dla niego nieprzychylny. Wchodząc do kuchni złapał za pilota i włączył poranną telewizję. Sięgnął za szafkę wyciągając ostatnią butelkę wody mineralnej i przelał ją sobie do szklanki. Wziął do ręki zielone kwaśne jabłko i usiadł przy stole, nadgryzając jego skórkę.

Scena rozgrywająca się na ekranie pochłonęła go tak mocno, że ledwie zdołał usłyszeć słowa dochodzące tuż za jego ramienia. Wprawdzie, w ciągu tych ostatnich minut zdążył zmienić kanał na coś ciekawszego niż przedstawianie codziennych problemów ludzi, które ograniczały się do rozterek typu: "Co zabrać ze sobą na imprezę" lub "Co powinna posiadać torebka każdej kobiety". Przez chwilę zastanawiał się czy  społeczność w której teraz żyją naprawdę cofnęła się o tyle dekad, czy to z nim zaczynały dziać się dziwne rzeczy.
— Co mówiłaś? - odparł nadal wpatrując się w telewizor. Dopiero po chwili oprzytomniał i spojrzał wymownie na Elie, zaraz potem zauważając rozstawione na stole śniadanie. — No tak, dzięki. Potem ją wrzucę do pralki - odparł raczej machinalnie, wyuczył się tego zdania już chyba na pamięć.
Sięgnął po jednego z wystawionych omletów i przełożył go sobie na talerz. Ta codzienność wręcz nie różniła się od innych, które przeminęły w raz z upływem kolejnych tygodni. Sam zresztą stwarzał pozory. Zachowywał się jakby nic się tak naprawdę nie stało, jednak chłód jaki bił z jego słów zgrabnie zdawał się go demaskować. W końcu nic nie bierze się znikąd. W myślach wciąż, uparcie tkwił mu ten facet. Wciąż nie umiał uwierzyć, że zauroczył ją tak zwykły, szary człowiek. Wnętrzności skręcały mu się na samą myśl o nim. Przez chwilę wyobrażał sobie, jak go porywa i krępuje taśmą klejącą, ledwie słysząc stłumione jęki bólu i strachu. Ta wizja wyraźnie mu się spodobała i zaczęła pochłaniać kolejne części jego podświadomości na tyle mocno, że jadł przygotowany omlet Elie, nie zwracając nawet uwagi na jego smak. Jednak gdy tylko wyobraził sobie Billy'ego, który próbuje wyrwać się z jego uścisku wokół szyi, ugryzł się w język automatycznie wracając do szarej codzienności dnia. Na jego twarzy pojawił się nieprzyjemny grymas. Nabrał na widelec kolejny żółty okrągły placek i włożył do ust, zaraz potem słysząc zapytanie Elie.
— Dzisiaj mam wolne, więc chce zając się samochodem i zakonserwować podwozie. - Przełknął  kolejny kęs i sięgnął po kubek z gorącą kawą. Czy to pytanie nie było dziwne? Nigdy nie odzywali się do siebie podczas śniadań, obiadów czy kolacji. Rozstawali się po zjedzonym posiłku jak dwoje obcych ludzi, którzy spotykali się tylko by zapełnić swój brzuch. Może to jakaś aluzja? Niclas spojrzał ukradkiem na Elie zwracając uwagę na jej zmęczoną twarz. Nigdy nie należał do osób które znają się na tych sprawach. Zdawał się zauważać jej ból, próbował go nawet zrozumieć, jednak nie umiał go tylko odczuć.  Za każdym razem wyobrażał sobie, że między nimi tkwi przeźroczysta ściana, która oddzielała ich od porozumienia do którego oboje starali się przecież dążyć. Może warto zaryzykować? Odwrócił wzrok. — Chyba, że chcesz gdzieś podjechać lub czegoś potrzebujesz?
Czuł jak ciężko jest mu wypowiedzieć te słowa. Przez chwile myślał, że kawałek omletu utkwił mu w gardle jednak nawet próba popicia go odpowiednią ilością płynów nie ułatwiła sprawy.