WSTECZ | Hol

Do domu wróciła po niemal całym dniu ciężkiej pracy i z niezbyt dobrym humorem. Te kilkanaście godzin zdecydowanie nie należało do najcudowniejszych w świecie, toteż jedyne, na co miał obecnie ochotę, tu usiąść z ulgą na kanapie, odpalić serial i przytulić się do miękkiej sierści któregoś psów. A najlepiej wszystkich na raz.
- Wróciłem - mruknął, jak zawsze, gdy zamykały się na nim drzwi wejściowe rezydencji. Był prawie pewien, że nikogo nie obchodziło to pojedyncze słowo (a już zwłaszcza ojca i jego zadufanej sekretareczki, która machała przed nim tyłkiem przy każdej okazji), a jednak wypowiadał je za każdym pojedynczym razem. Zsunął trampki, odrzucając je krótkim kopnięciem pod samą ścianę. Czegoś mu brakowało w tej rutynie, a jednak zmęczony pracą umysł nie mógł skojarzyć, o co chodziło.

Mięśnie jakby samoistnie napięły się w zdenerwowaniu, choć do umysłu wciąż nie dobijała żadna konkretna myśl. Właściwie podobna pustka w głowie pochłonęła go na tyle, by spędził dobre kilkadziesiąt sekund, podpierając się dłonią o ścianę. Brwi ściągnęły się ku sobie dopiero, gdy do uszu dotarł tłumiony dźwięk rozmowy. Z takiej odległości nie był w stanie rozróżnić żadnego słowa. Dlatego właśnie w pierwszej chwili chciał jedynie wzruszyć ramionami i pójść do siebie, uznając, że to nie jego cholerna sprawa. Niestety z każdą kolejną chwilą napięcie wzrastało, a fakt docierającej jak zza grubej ściany (zapewne dlatego, że właśnie tak w rzeczywistości było) rozmowy dodatkowo doprowadzał do zgrzytu zębów. Jedną z nielicznych rzeczy, których młody Jonker naprawdę nienawidził, był brak możliwości skojarzenia faktów. Nawiedzony tym zjawiskiem akurat teraz, gdy cierpliwość zdążyła uciec za dnia, a zmęczenie dodatkowo drażniło... nie zapowiadało to bezpiecznej mieszanki.
Ostatecznie odbił się miękko od ściany, zaciskając obie dłonie w pięści. Zrezygnował z pomysłu wepchnięcia ich w kieszenie spodni w chwili, gdy zdał sobie sprawę z tego, że nerwy zdążyły w większości odebrać mu władzę nad ciałem. Wtedy dopiero warknął mrukliwie pod nosem, naciskając mało subtelnie na klamkę. Bez żadnego "przepraszam" (w końcu był w swoim domu) wszedł do pomieszczenia, z którego doszły go głosy. Leżąca na podłodze gumowa zabawka zadziałała jak strzała. Krótka myśl przeszyła jego umysł i jak na rozkaz obejrzał się z rozkojarzeniem po całym pomieszczeniu, szukając choć jednego z psów. Już wiedział, czego zabrakło mu na samym wejściu. Stukot pazurów o podłogę, poszczekiwanie, mokre języki.
Ogród, są w ogrodzie - tak właśnie pomyślał chwilę później, chcąc uspokoić samego siebie.

Nagłe zamilknięcie służby nie było niczym nowym w domach bogaczy. Wiele razy podczas pracy plotkowali, obijali się, bądź żartowali z niewłaściwych rzeczy, a gdy już się ich na tym przyłapało, spuszczali głowy jak potulne baranki, zwierając usta milczącą kłódką. Takiego zachowania w żadnym wypadku nie tolerował pan ojciec Jonkera, przez co służba podchodziła do jego syna tak samo. Z czasem jednak udało im się nauczyć, że blondyn ma znacznie łagodniejsze podejście i często przyłącza się do ich pogawędek. Dlatego ta sytuacja była pierwszą, która huknęła go w tył głowy bardzo nieprzyjemnym przeczuciem. Nie usłyszał nawet chrząknięcia za sobą.
"Paniczu... musi Panicz pójść za mną... szybko"
Wielobarwne spojrzenie osiadło na starszym kamerdynerze, doszukując się w jego postawie jakichkolwiek podpowiedzi. Przegryzł wargę w niemym zdenerwowaniu, podążając wyraźnie spiętym krokiem za mężczyzną.
"To straszne, ale myślę, że musi Panicz to zobaczyć..."
Wejście do ogrodu. No tak. To niejako uspokoiło zszargane nerwy. Pomyślał, że psy znów rozpierniczyły cały ogródek, na którym ukochana sekretareczka ojca tak się starała. Dobrze tej suce, oby tak dalej, pieseczki. Chciał się nawet uśmiechnąć, niestety skamieniałe mięśnie twarzy nie pozwoliły na najmniejsze drgnięcie. Zatrzymał się, gdy drzwi był przed nim otwierane. W pierwszej chwili nie ruszył z miejsca, jakby niewidoczne kajdany uwięziły go w miejscu. Uznał to za odrobinę śmieszne, bo przecież widział już wyczyny czworonogów w ogrodzie. Wszystko jednak zaszło przerażającą bielą, gdy tylko przekroczył próg a na twarz padły promienie słońca. Oddech ugrzązł w płucach, ciało zamarło, a serce stanęło, by po chwili ruszyć z szaleńczym rytmem, boleśnie obijając się o żebra.
Nie miał pojęcia, ile trwał w bezruchu. Był pewien jedynie tego, że gdy ruszył z miejsca, jego twarz pozostawała bez wyrazu. Spojrzenie osiadało kolejno na każdym psie, ostatecznie padając na merdający ogon Oakley, przy której wpierw przyklęknął na jedno kolano, by następnie opaść na drugie i usiąść na śniegu. Ułożył dłoń na karku suczki, przesuwając gładko po jej miękkiej sierści. Opuścił znacznie twarz, pozwalając, by cień w większej mierze zakrył jej powierzchnię.
- Skoro go wezwaliście, to gdzie się podziewa? - krótkie warknięcie w końcu wyrwało z zaciśniętego gardła Clawericha, wzdrygając sylwetką całej służby, która zdążyła zebrać się w ogrodzie. - I gdzie jest mój ojciec? Nie obchodzi mnie, czy pracuje, czy pierdoli tę swoją dziwkę. Niech tu przyjdzie - surowy ton tak niepodobny do zawsze wesołego panicza zdecydowanie musiał wpłynąć szokująco na wszystkich dookoła. Nie mógł jednak pozwolić sobie na słabość w ich obecności. Spojrzał znów na mętne oczy Samoyeda, podciągając jej prawie nieruchome ciało na kolana, by móc chwycić w obie dłonie ten jej wiecznie szalony łeb.

Bez słów podciągnął Oakley wyżej, z lekkością obejmując jej kark rękoma. Wtulił twarz w miękkie futro na szyi suczki, oddychając głęboko jej zapachem. Zawsze lubił woń psów. Nie śmierdziały, tego nikt nigdy nie powiedział i nikt nigdy tak nie myślał. No, może poza kociarzami.
Ciężkie kroki ojca wzdrygnęły mimowolnie modelem. Ostatni raz przemknął dłonią po puchatym policzku Samoyeda, następnie odkładając ją delikatnie na ziemię. Nagły impuls zwarł dłonie w pięści, gdy młody Jonker ze spokojem obracał się ku głowie rodziny. Nic nie drgnęło na bladym licu, gdy Gabriel Clawerich tak niepochlebnie wyrażał się o psach zamieszkujących rezydencję.
- Długo jeszcze dziwki będą paradować po domu? - odparł beznamiętnie. Oboje bezsprzecznie pomyśleli o jednej osobie. Głupia sekretarka, która panoszyła się tam, gdzie tylko mogła.
- Drugi raz tracę psy. I to drugi raz z twojej winy. Ile razy ci powtarzałem, żebyś nie pozwalał ich wypuszczać bez nadzoru? - gorzki smak osiadł na języku chłopaka, podczas wypowiadania słów. Nie miał siły. Nie chciał tu stać, nie chciał rozmawiać ze swoim samolubnym ojcem, nie chciał słuchać jego odpowiedzi. Chciał jedynie posiedzieć ze swoimi psami, spędzić z nimi resztę dnia i cieszyć się ich towarzystwem. A tymczasem resztkami sił powstrzymywał się przed wybuchem. Automatycznie zacisnął palce na szczupłym ramieniu, podczas krzyżowania rąk na piersi. Miał dosyć.

Mimo iż jego mimika pozostawała bez zmian, czuł wewnętrzną satysfakcję z ciszy, jaka opanowała całą rezydencję. Nawet matka natura nie śmiała wydać oddechu, a atmosfera zgęstniała do tego stopnia, by można było ją ciąć jak masło.
Niestety odpowiedź ze strony ojca nadeszła. I to wcale nie taka, jakiej młody Clawerich mógłby się spodziewać. W pierwszej chwili szok wziął górę nad wszystkim inny, szeroko rozwierając powieki panicza. Nie wydał z siebie żadnego jęknięcia i jedynym dźwiękiem pozostało echo siarczystego policzka. Zaraz opuścił twarz, pozwalając, by cień grzywki zakrył ją w większej mierze. Cała służba, mimo iż była namacalnym świadkiem, dobrze wiedziała, że usta zostały im związane niewidoczną kłódką. "Jedno słowo, a was zniszczę". Tak głosił napis wyryty na stali, choć wciąż pozostawał tylko niewypowiedzianą groźbą.
"Do mojego gabinetu"
Kolejna pyskówka cisnęła mu się na język. Co więcej mogło się stać? Cóż, wiele, jednak nic nie miało prawa przebić zaistniałych tego dnia dwóch sytuacji, więc w gruncie rzeczy było mu wszystko jedno. Ruszył powolnym krokiem za ojcem, mając świadomość, z jakimi konsekwencjami spotkałby się w razie nieposłuszeństwa.
Drzwi gabinetu zamknął za sobą bezdźwięcznie, przystając na środku pokoju ze splecionymi za plecami dłońmi. Dobrze wyuczona postawa, której zawsze wymagano. Nie powiedział niczego. Po prostu wpatrywał się wyraźnie rozżalonym spojrzeniem w ojca.

Drgnął minimalnie, gdy ojciec wstał zza krzesła. W tym momencie naprawdę spodziewał się wszystkiego. Wysłuchał w milczeniu wszystkiego, co głowa rodziny miała do powiedzenia, nie przerywając mu ani razu. Nie śmiał również poruszyć się w tamtym momencie ani o milimetr, co też było widać po nieco spiętej postawie.
- Ja? Co z tego? Jak do tej pory niezbyt interesowała cię moja osoba. Nie licząc bankietów, ale to akurat żadne wyróżnienie - wzruszył niedbale ramionami, wciąż jeszcze będąc myślami przy leżących w ogrodzie psach i piekącym policzku. Najchętniej już dawno opuściłby ten gabinet i zamknął się na klucz we własnym pokoju. A jednak nie mógł.
- Oh, czyżby? Więc po co cały ten teatrzyk? Bicie własnego syna to jakieś nowe hobby? - przekrzywił z lekka głowę, ściągając brwi ku sobie. - Daruj sobie. Tym razem to za wiele. Sam dołóż starań, by znaleźć odpowiedzialnych za tę masakrę - przytknął wierzch dłoni do piekącego policzka. - Mogę odejść?

Stulił dłonie w pięści, niemal warcząc na cały cholerny gabinet.
- Jasne, zawsze się zachowujesz, jakbyś miał wszystko w dupie. Tylko biznes i tyły sekretarki, tyle cię obchodzi - syknął w końcu, ostatecznie i tak łagodząc znacznie słowa, które cisnęły mu się na język. - Oczywiście, że chcę wiedzieć. Zależy mi jednak byś raz w życiu udowodnił, że jesteś moim ojcem i że ci na mnie zależy. Jak dotychczas odnosiłem inne wrażenie - ponownie skrzyżował ręce na piersi, tym razem jednak bardziej w obronnym geście niźli w wyzywającym.
"Psy, jak nie te to inne, co?"
- O mamie też tak mówiłeś? - i tyle było z całego opanowania, które nagle szlag trafił. - Ją też tak łatwo wymieniłeś? - wraz z kolejnymi słowami nie był w stanie powstrzymać dwóch pojedynczych łez, które spłynęły w dół twarzy i targnęły się na samobójczy skok w kierunku dywanu. Na tę chwilę miał dosyć absolutnie wszystkich, a głównie ojca. I tak, najchętniej zamknąłby się we własnym pokoju i nie wychodził przez następne kilka dni.