WSTECZ | Odbiór świadectw (Sapphire)

Po raz czwarty odbierała dokument potwierdzający ukończenie roku w Riverdale. Jednakże za każdym razem było jakoś inaczej. Może to kwestia przyzwyczajenia do całej tej społeczności, a może dorosłość wreszcie zaczynała do niej docierać. Co prawda była samodzielna już od dłuższego czasu, jednak to co innego, gdy niedługo będzie trzeba załatwić sobie porządną pracę.
Z tą dość ciężką myślą wstała po swoje świadectwo, odbierając je z szerokim i zadowolonym uśmiechem na ustach. Była typową, dobrą uczennicą, na której średnią jeszcze nikt nie śmiał narzekać. Nie czuła smutku, bo wiedziała że za kilka miesięcy jej noga znowu tutaj postanie. Mając papier w swoich rękach podziękowała nauczycielowi za udany rok i ruszyła do wyjścia. Bo nic jej przecież tu dłużej nie trzymało, prawda?

/zt.

Przyglądając się uczniom, zdążył zauważyć, że jako jeden z nielicznych postanowił zrezygnować z możliwości pójścia do piątej klasy. Uczelnia medyczna już stała przed nim otworem dzięki zadowalającym wynikom z egzaminów, choć opuszczając wielką salę w ślad za wychowawcą, mimowolnie przemknął wzrokiem po otoczeniu, na moment zwalniając krok, jakby w tym momencie coś rzuciło mu się w oczy. Miał jeszcze czas, by zawrócić i złożyć podpis w księdze, jednak ostatecznie nogi poniosły go przed siebie i tym sposobem w końcu znalazł się w klasie.
― ... Vessare.
Mrugnął, unosząc głowę, jakby wyrwany z zamyślenia. Nic dziwnego, skoro był jedną z ostatnich osób na liście w swojej klasie. Ruszył się z miejsca i odebrał świadectwo, dziękując nauczycielowi i jednocześnie żegnając się z nim już na dobre. Odchodząc od mężczyzny, rzucił okiem na trzymany w rękach dokument, który teraz był jego przepustką do opuszczenia murów szkoły.
Może to i lepiej. Nie będziesz się męczył.
Nie męczyłem się.

___✕ z/t.

Dopisuję punkty.

Od momentu, w którym jego nazwisko znalazło się w księdze, odbiór świadectwa stał się tylko kolejnym punktem planu na dzisiejszy dzień. Nie można było też oczekiwać, że takie ceremonie zdołają poruszyć ciemnowłosego. Nie odczuwałby żadnej różnicy, gdyby tego dnia zakończyła się jego przygoda z Riverdale, nie czuł też żalu z powodu tego, że niektórzy uczniowie z ich klasy postanowili nie zabawiać tu dłużej.
Gdy jego nazwisko zostało wyczytane, podszedł do nauczyciela i odebrał swoje świadectwo, racząc go zdawkowym skinieniem głowy. Nie sądził, żeby pan Skywalker przywiązywał większą wagę do ograniczonej uprzejmości, dlatego to powinno było wystarczyć. Wychodząc z sali, przelotnie zahaczył wzrokiem o Winchestera, jakby tym samym dawał mu znać, że poczeka na zewnątrz. Nie było sensu tłoczyć się w jednym pomieszczeniu.

___✕ z/t.

Dopisuję.

Skończyła Riverdale.
To brzmiało tak zabawnie, irracjonalnie i nielogicznie, że kiedy się rano ubierała, wciąż nie mogła w to uwierzyć. I chyba nie tylko ona, bo Alex też wyglądała na ciut skołowaną, jakby jeszcze nie dotarło do niej, że to ostatnia uroczystość w murach tej szkoły i wkrótce będą musiały opuścić akademik. Dwa lata w jednej z najbardziej prestiżowych szkół... Gdzie to minęło? I jakim cudem udało im się przeżyć ten armagedon bez powtarzania klasy? Tego nie wie nikt, chociaż podejrzewały, że nauczyciele się litowali i przepychali je na siłę dalej, tak jak większość osób z klas B.
Po raz ostatni weszła do sali i przysiadła w ławce, czekając aż pan Skywalker wywoła jej nazwisko. Gdy to się stało, niespiesznie wstała z krzesła i podeszła do niego, uraczyła go lekkim uśmiechem (raczej spowodowanym radością z opuszczania tej cholernej szkoły niż faktyczną życzliwością), podziękowała i wyszła na zewnątrz, żeby poczekać na swoich znajomych. Musiała ich pożegnać lub zaprosić na opicie końca piekła.
Gdy przekroczyła próg sali i wyszła na korytarz, poczuła niebywałą ulgę. Jakby ktoś właśnie z jej ramion ściągnął ogromne brzemię, które musiała dźwigać przez parę lat nauki najpierw w Hudson's Bay, a później w Riverdale. Teraz była wolna. Odrobinę zagubiona, lecz nieskrępowana. I co dziwne, przez tych parę lat mocno się zmieniła. Wydoroślała, nieznacznie się uspokoiła i, co najdziwniejsze, porzuciła chęć ucieczki z Kanady, powrotu do Norwegii i zamieszkania gdziekolwiek, byle jak najdalej od rodziny. Teraz miała tu przyjaciół i plany związane z tym miejscem. Nie, nie studia, dlatego nawet nie spojrzała na salę, w której zapisywano się do ostatniej klasy. Miała już fajną pracę na oku i mieszkanie, do którego chciała się wprowadzić z Alex. Koniec nauki w Riverdale był jedynie początkiem kolejnego etapu jej życia.
Westchnęła ciężko i pokręciła głową. Od kiedy ona, kurwa, ma takie filozoficzne przemyślenia? Zaniechała ich, gdy zebrała się cała grupka jej znajomych i mogli w końcu stąd wyjść i więcej nie wrócić.

// zt \o/

Aktywny inaczej uczeń udał się do wyznaczonej sali, aby odebrać swój świstek, który gwarantował mu posiłki w domu i pieniądze na wąsy na przyszły rok. Wysłuchał słów profesora, aczkolwiek ciągle się rozpraszał i widać było po jego nierozgarniętej twarzy, że coś go trapiło. Szczególnie było to widoczne, jak bezwiednie rozwierał usta i wkładał sobie język w szparę, co wyglądało komicznie.
Otóż, Chess został zawiadomiony o fakcie, że ma opcję dostania stypendium, jeżeli upomni się o nie w sekretariacie przy pomocy odpowiednich dokumentów. A wszystko przez to, że ciotka odwoziła go od roku pod same drzwi wejściowe do placówki i skrupulatnie śledziła historię jego nieobecności. Ewidentnie wzięła się za niego, żeby wyrosło z niego cokolwiek lepszego od jego upośledzonych życiowo rodziców. Groźba szkoły wojskowej już nie działała, więc Freya postraszyła go wzięciem urlopu i chodzeniem z Chesterem na lekcje, coby narobić mu wstydu, z którego nie wygrzebałby się do osiemdziesiątego roku życia. I dlatego jego frekwencja predysponowała go do pomocy finansowej ze strony szkoły.
Przeciętny człowiek brałby i nie oglądał się za siebie, jednakże Heachthinghearn był nieprzeciętnie głupim uczniakiem. Według niego przeniesienie do klasy A równało się ze zdradzeniem samego siebie. Winchester był w A, Grimshaw… cholera wie, nie pytał go. Zakładał, że w ogóle nie będzie się interesował uczęszczaniem do piątego rocznika. Tak czy owak, dla Chessa to nie była do zmienienia zdania personelu o nim. Niby większe fundusze na leczenie w porządku, bo to dofinansowanie było potężne, tak przynajmniej obiło mu się o uszy, aczkolwiek za jaką cenę? Choć sam sobie na to ciężko zapracował (choć dziwnie słyszeć takie zdanie w kontekście tego idioty), śmierdział mu ten hajs. Nie chciał go.
Sto procent, że ciotka miała inne zdanie.
I odebrał swoje świadectwo, gdy pan Skywalker go wyczytał. Przykołował, uśmiechnął się, z zasady opluł mu przypadkiem spodnie podczas dziękowania, po czym uścisnął mu rękę i zebrał swoje cielsko do wyjścia. WOLNOŚĆ!

/zzzzzt!

Koniec końców machnął na to wszystko ręką. Jeszcze bardziej ponury niż na sali wysłuchał przemowy wychowawcy, siedząc gdzieś na samym końcu sali. Nawet charakterystyczny wianuszek dziewcząt wolał trzymać się na metr od niego, widząc przymrużone z niezadowolenia oczy i niemal słysząc zgrzyt zębów.
Swoje świadectwo odebrał z łagodną miną. Teatralna maska, cóż. Podziękował grzecznie, wsunął świadectwo w koszulkę i poszedł w cholerę, prawie trzaskając drzwiami.

z/t

Wybrała sobie pierwszą ławkę z brzegu jak najbliżej drzwi. Może i była zdenerwowana rozmową z sali, ale nie zdradzała tym w żaden sposób. Miała tylko nadzieję, że przemowa wychowawcy i rozdanie świadectw nie potrwa zbyt długo. Zerknęła dyskretnie na zegarek i przymknęła oczy, pozwalając sobie odciąć się od otaczającego ją świata. Dopiero wyczytane nazwisko, sprawiło, że powróciła na ziemię. Spojrzała na brata, a potem podniosła się z krzesła, skoro na liście znajdowała się szybciej niż on. Zbliżyła się do biurka, wyciągnęła dłoń do nauczyciela, ściskając ją. Pokiwała głową, przyjmując gratulacje, a także dziękując, gdy odbierała świstek papieru. Trwało to zaledwie kilka sekund, a miała wrażenie, że całą wieczność. Skusiła się nawet na niewielki uśmiech. Spojrzała na listę ocen, sprawdzając noty, których nie była pewna do samego końca. Z satysfakcją wróciła na swoje miejsce, by poczekać do końca.
Ostatnie nazwisko, ostatnie słowa. Podniosła się powoli z krzesła, choć tak naprawdę chciała stąd wybiec i zacząć wakacje. Przydałoby się jej gdzieś wyjechać, odpocząć. Zrównała krok z Evanem i razem wyszli ze szkoły, kierując się w miejsce, w którym będą mogli, jak to określił "spokojnie porozmawiać".

/zt

Wszedł do sali razem z resztą uczniów. Poczekał aż usłyszy swoje nazwisko i będzie mógł ruszyć po odbiór świadectwa. Gdy je dostał, od razu schował do ciemnej teczki, by się nie pogięło, co w rękach Evana mogło stać się bardzo szybko. Wysłuchał ostatnich słów nauczyciela i wyszedł za siostrą.

/zt

// Ja po prostu napiszę w temacie, że odbieram bo nie bardzo widzę sens w rzucaniu posta fabularnego.

Fakt, że Grimshaw zapisał swoje imię w księdze w ślad za nim, w pewien sposób ściągnął ciężar z jego barków. Przez cały czas, gdy siedział na sali zastanawiając się czy zamierzał kontynuować naukę w Riverdale, czuł się jakby ktoś próbował odcinać mu dopływ powietrza. Nieprzyjemny ucisk na gardle, negatywne podszepty ze strony Wilka. To wszystko nakładało się na siebie w sposób na tyle upierdliwy, by czuł nieprzyjemny ucisk w żołądku za każdym razem, gdy jego myśli schodziły na niepoprawny tor, zupełnie nie skupiając się na słowach dyrektora.
— A więc kolejny rok — mruknął do przyjaciela, nie dodając póki co nic więcej. Teraz gdy stali w kolejce po świadectwa czuł się bezpieczny. Również fakt, że dostrzegł na liście nazwisko Chestera napawał go radością, nawet jeśli nieszczególnie dawał to po sobie poznać.
Kiwnął głową w odpowiedzi widząc jak Jay opuszcza salę jako pierwszy. Sam podszedł po swoje świadectwo, spędzając przy nauczycielu nieco więcej czasu niż inni. Zawsze się to tak kończyło, gdy byłeś prefektem. Mimo to w końcu uśmiechnął się, uścisnął dłoń swojego wychowawcy i opuścił salę w ślad za Ryanem.

zt.