WSTECZ | Riverdale City Opera

Saturn niezbyt często chodził gdzieś sam. I tym razem niewiele miało się zmienić w tym temacie. Choć samochód jednego z kamerdynerów stal zaparkowany dużo dalej, raczej nikogo nie powinien zdziwić fakt, że niemalże nieodłączną częścią jego jestestwa byli dwaj gigantyczni ochroniarze za jego plecami. Nawet jesli sam Black jako jeden z potomnych założyciela najlepszych szkół policyjnych w Kanadzie, bez wątpienia potrafił to i owo. W którymś momencie zatrzymał się przy gigantycznym budynku i rozejrzał wokół.
Riverdale City Opera.
Z początku nie planował znaleźć się akurat w tym regionie, ale koniec końców gdy spojrzał na budynek i masę plakatów promujących przyjazd jednej ze światowych gwiazd, zastanowił się dwa razy. Już od dłuższego czasu nie byli nigdzie z bratem i ojcem. Z tego co kojarzył, ich ojciec miał ich odwiedzić w przeciągu dwóch tygodni i zostać w mieście na miesiąc. Brzmiało to jak idealny pomysł na wspólne wyjście. Ruszył po schodach z nieodłącznymi dwoma towarzyszami i pchnął wielkie drzwi, by wejść do środka i ustawić się w kolejce po bilety. Pech chciał, że Blackowie praktycznie nigdy nie stali w kolejkach, nawet jeśli nie robiło im to większej różnicy. Kilka osób będących przed nim momentalnie robiąc wielkie oczy rozstąpiły się przed nim jak morze przed Mojżeszem, przepuszczając go przodem i kompletnie ignorując jego lekceważące machnięcie ręką, że nie było to potrzebne. Powstrzymał ciche westchnięcie i z krótkim podziękowaniem na ustach podszedł do kasy.

Biedna Mio nie przepadała za operą, ale za to pani mama Amakawa już tak. A żeby zrobić pani mamie przyjemność w ramach zbliżających się jej urodzin, jej złota córka postanowiła ten jeden raz się poświęcić i zajść z panią mamą do domu wyjców, żeby osobiście załatwić bilety na spektakl datowany na osiemnastego.
Nie były Blackami i, choć Mio była rozpoznawalna w ślicznych lolicich ubrankach na Instagramie, na ulicy łatwo było ją jednak przeoczyć - żółtek jak każdy inny. Dlatego musiała ładnie czekać, ale kiedy ludzie - włączając w to panią Akiko - zaczęli się rozstępywać, ta mała srajda miała zupełnie inny pomysł.
- SAAAAAAAAATUUUUUURN, CZEEEEŚĆ - wypaliła jakby nigdy nic, machając jednej drugiej Czarnych Bliźniąt, przez co jej biedna matka podjęła się próby odciągnięcia jej w tłum. - ブラックくんが、私を知ってるよ~ Co tam, Saturn?! Coooo dziś robisz?! - wywrzeszczała zaraz po tym jak totalnie obwieściła swojej mamie szeptem, że zaraz zabije tego sukinkota i zabierze mu wszystkie pieniądze. Wcale nie chodziło o to, że chciała ją uspokoić informacją o tym, że Amakawa i Black faktycznie się znają.

Nie można było powiedzieć, że Black nie był przyzwyczajony do krzyków kierowanych w jego stronę. Nie zmieniało to jednak faktu, że nadal jego tęczówki nieznacznie drgnęły w przeciwieństwie do całej reszty ciała, gdy głośny krzyk wyraźnie starał się ściągnąć na siebie jego uwagę. Odwrócił się w tamtym kierunku, błyskawicznie rozpoznając sprawcę całego wydarzenia. Nie żeby było to szczególnie trudne biorąc pod uwagę niezwykle charakterystyczny wygląd młodej dziewczyny. Pokazał jej szybko gestem, że za chwilę do niej wróci i dokończył zakup, rezerwując dla nich całą lożę w sekcji VIP. Dzięki temu przynajmniej nie będą musieli znosić towarzystwa innych i będą mogli w pełni poświęcić się występowi bez najmniejszych przeszkód. W końcu z biletami w dłoni, które zaraz schował do torby raz jeszcze podziękował wszystkim nieznacznym skinięciem głowy i podszedł do Mio, kłaniając się w pierwszej kolejności jej matce.
— Dzień dobry Pani — przywitał się uprzejmie jak na panicza z dobrego domu przystało, nim skierował wzrok na Mio.
— Cześć Mio. Kupuję prezent dla mojej rodziny. Ojciec wraca niedługo z delegacji, pomyślałem więc że to dobry pomysł na wspólny wypad rodzinny. Poza tym raczej nie mam żadnych konkretnych planów. Was również zachęcił ten wielki plakat na zewnątrz?

Stara dobra Akiko skinęła głową w kierunku młodego Blacka, chichocząc trochę jak zauroczona staruszka. No cóż, jednak nawet na nią działała aura złotego panicza. Robiła wszystko, żeby nie dać tego po sobie poznać, ale ostatecznie nawet po wydukaniu swojego nazwiska i imienia zamrugała prędko powiekami.
Biedny Saturn.
- Łooołołoło! To tak jak myyyy! - wymachiwanie rękami z ekscytacji nie było spowodowane jedynie tą zbieżnością intencji, ale i samym faktem, że Saturn wypowiedział więcej niż dwa zdania. Ale nikt nie musiał tego wiedzieć. - Idziemy z rodzicami za tydzień, mama ma urodziny, a mama kocha operę! Co nie, mamo?
Pani Amakawa skinęła tylko głową, uśmiechając się pobłażliwie. No przecież to była już codzienność, że ta mała pchła zachowywała się jak zwyczajne dziecko.
- Właściwie nie przejęłyśmy się plakatem, Mio zaproponowała po prostu operę w ramach prezentu, o spektaklu dowiedziałyśmy się później - oznajmiła już w miarę spokojnie pani mama. Mówiła z wyraźnie gorszym akcentem niż jej córka, typowym "engrisshem". Była też o wiele cichsza, bardziej wycofana, rozsiewała swoistą aurę spokoju. W przeciwieństwie do tej piszczącej łajzy obok, która już wyrywała się do kolejnej wypowiedzi.
- Mercury też idzie? A mała buła Sky? Co u nich, co u ciebie, co u was, co u wszystkich, OPOWIADAJ!

Nawet jeśli normalnie Saturn rzeczywiście nie odzywał się zbyt wiele, sama obecność matki Mio robiła swoje. W końcu jakby nie patrzeć od dziecka był uczony etykiety i to właśnie w towarzystwie starszych osób szczególnie się ona uaktywniała. Możliwość zabawiania innych rozmową nie była naturalnym talentem czy chęcią, lecz ciężko wypracowaną zdolnością.
— W takim razie niestety się miniemy. My idziemy za trzy tygodnie. Ale przynajmniej dzięki temu będę mógł dowiedzieć się od was wcześniej czy rzeczywiście sława odpowiada talentowi, czy też nadzwyczaj dobrej promocji — powiedział przenosząc wzrok na Panią Amakawę, która wyraźnie postanowiła zabrać głos i naprostować jego wersję. Skinął głową ze zrozumieniem. Rzeczywiście Mio w jego wyobraźni jawiła się jako ktoś, kto interesując się drugą osobą doskonale wiedział co też może jej się spodobać i odpowiednio dobierała prezenty. Nie mógł rzecz jasna stwierdzić jak wiele z jego założeń było prawdą. W końcu równie dobrze mogła się znać wyłącznie na własnej rodzinie, a innym kupować przesłodzone pluszaki i cukierki.
— Widzę, że nic się przed tobą nie ukryje. Tak, idziemy w czwórkę. Mercury, ja, Sky i nasz ojciec. Który wraca na nieco dłużej po zakończonej sukcesem delegacji w Arabii Saudyjskiej. Wygląda na to, że udało mu się uzyskać wsparcie Sulaimana Olayana — wieść, którą się z nimi podzielił była na tyle świeża, by nie zdążyła się jeszcze pojawić w mediach, choć bez wątpienia była olbrzymim przedsięwzięciem.
— Mercury i Sky nadal korzystają z wakacji. Byliśmy ostatnio pięć dni w Korei Południowej. W następnym tygodniu chcemy polecieć do Tajlandii. A co u was? Wieści głoszą, że w końcu wybrałaś kierunek, Mio?

Mio robiła same świetne prezenty, miała ogromną listę, na której zapisywała ulubione rzeczy każdego z jej znajomych, w razie gdyby musiała wyprawić im imprezę urodzinową. Jak Pinkie Pie.
- Mio na pewno opisze wszystko na pięciu blogach i Instagramie, więc nie masz co się martwić - i ten chichot. Ten podprogowy roast. Mio tylko zamrugała parę razy, po czym wzruszyła barkami, jak zwykle nic nie rozumiejąc i nie chwytając aluzji żaluzji.
- To dlatego, że czytam ci w myślach - oznajmiła z dumą. Ale to nie ona powinna być tutaj tą najbardziej dumną, jak się okazało. - COOOO? ŁOOOOOOOOOOO.
- Brzmi naprawdę imponująco, moje szczere gratulacje - w delikatnym, acz nadal oficjalnym tonie pani mamy dało się uslyszeć nutę ekscytacji. Mio za to biła brawo tak, że na tym etapie pewnie bolały ją już dłonie, przez co naprawdę spora liczba osób gapiła się teraz na nią, a nie Blacka.
"Wieści głoszą, że w końcu wybrałaś kierunek, Mio?"
- Cooo, skąąąd to wiesz?! - szczery szok na buzi, bo przecież... - Nikomu o tym nie mówiłam, specjalnie, żeby była niespodzianka! :C Blackowie to jednak stalkerzy.
Wniosek roku.

Tak, bycie Instagramową gwiazdą było czymś co uzupełniało dziewczynę idealnie. I choć sam Saturn nieszczególnie się tym interesował, tak Mercury miał w zwyczaju przychodzić do niego i opowiadać mu o najnowszych trendach, jak i postach znajomych. Bądź dalszych znajomych, którzy mieli jakikolwiek wpływ na otoczenie.
— Dziękuję, w imieniu ojca. W końcu nie ma w tym mojej własnej zasługi — ten subtelny żart przebił się przez klaskanie Mio, mimo że chłopak nawet nie podniósł głosu. W końcu ciężko było stwierdzić czy ktokolwiek był kiedyś świadkiem tego jak Saturn traci nad nim panowanie i mówi cokolwiek nieco głośniej bądź krzyczy. Brzmiało zbyt abstrakcyjnie, by mogło być prawdą.
— Pewnie gdybyś złożyła papiery do jakiejkolwiek innej szkoły, a nie Riverdale University udałoby ci się to ukryć. Ale nasza rodzina jest niezwykle blisko z założycielem, przez co znamy wszystkie nawet najmniejsze fakty, gdy tylko zostaną ustalone. Wiem nawet kto będzie z tobą na roku, choć rzecz jasna, nigdy się nie wygadam — uniósł palec do ust pokazując tym samym własną zmowę milczenia. Której w sumie nikt na nim nie wymusił, ale tak było po prostu ciekawiej.

- Mówiłam, że mnie przejrzą, mamo - bąknęła, choć w jej wypowiedzi dało się wyczuć nutę półżartu. - Mama powiedziała, że skoro już zaczęłam od szkół Riverdale, to i na nich powinnam skończyć.
Niedopowiedzianym pozostawiła to, że nie widzi w tym żadnego sensu, bo przecież nie poszerza w ten sposób horyzontów - przynajmniej w jej opinii. Mimo wszystko sama przytaknęła na tę propozycję, a gdyby się uparła, mogłaby nawet iść na McGill i nikt by jej nie winił. Sama sobie winna!
- To ja was, młodzi, zostawię, a wy sobie podyskutujcie - obwieściła pani mama, która postanowiła zająć znów miejsce w kolejce. Raz, że dzieciaki zasługiwały na prywatność, a dwa, że plan dnia nie pozwalał Akiko i Mio na zbyt długie pogaduszki. Dlatego chciała, żeby choć jej pociecha mogła miło spędzić parę minut - w końcu od dawna średnio wychodziła z przyjaciółmi, bo cały czas coś robiła.
- Tooo... Tajlandia, tak? Musicie spróbować yam nua! Znaczy, jeśli lubicie wołowinę - tu podrapała się po głowie, bo jednak nigdy tak do końca nie zagłębiała się w nawyki żywieniowe Blacków. Zaraz po tym nastąpiła chwila niezręcznej ciszy, rozglądania się, grzebania stopą w niewidzialnej ziemi... Zniżyła ton do konspiracyjnego szeptu. - ...będzie ze mną w grupie ktoś ładny? Albo z fajnym kotem? Pancake potrzebuje przyjaciół.
Oczywiście mówiła o swoim kocie tak, jakby wszyscy wiedzieli, kim on jest. Bo przecież to jej skarb i mały cud.

Kiwnął nieznacznie głową. Był to dość niepotrzebny ruch, lecz bez wątpienia wyuczony przez tyle lat, gdy musiał prowadzić konwersacje z innymi. Oprócz zwyczajnego potwierdzenia, wtrącony od czasu do czasu pozostawiał po sobie wrażenie, że nadal słucha tego co inni mają mu do powiedzenia.
— Wątpię by inna szkoła była w stanie zagwarantować ci tak wysoki poziom — odezwał się, gdy skończyła swoją wypowiedź. Pożegnał się też krótko z matką Mio, wykonując przy tym uprzejmy ukłon, nim wrócił uwagą do dziewczyny. Zwłaszcza, że nie wyglądało na to, by miała szczególnie dużo czasu.
— Uwielbiamy. Szczególnie Mercury, dałby się za mną pokroić. Zapamiętam, by jej spróbować — rzucił wyciągając telefon, by rzeczywiście wysłać zaraz krótką wiadomość do swojego brata. Nawet jeśli miał doskonałą pamięć, nie chciał odbierać mu możliwości ucieszenia się z tego co już niedługo będzie mógł zjeść. W końcu jedzenie było jednym z głównych punktów ich wycieczki.
Na jej pytanie zastanowił się przez chwilę, naprawdę wertując w pamięci napotkane profile.
— Marine Bolton. Jeśli dobrze kojarzę, jej rodzina prowadzi sieć kocich kawiarni w całej Kanadzie, choć zdecydowanie więcej sławy dorobili się właśnie na swoich kotach. Są championami wystaw międzynarodowych, jeśli odpowiednio się wokół niej zakręcisz... — nie dokończył wzruszając ramionami. Sama mogła sobie dokończyć. Darmowe głaskanie kotów.

- Poziom, poziom. Dla mnie liczą się znajome twarze! Tęskniłam za wszystkimi! - a na kampusie będzie miała ich na tyle blisko, żeby przy wszystkich poskakać. Ucząc się gdzieś indziej, zwyczajnie nie miałaby nawet na tyle czasu. Może i miała fory w postaci swoich korzeni, ogromnie przydatne na takim kierunku jak studia azjatyckie, ale jednak wiele musiała się jeszcze nauczyć. Pomijając, że Japonia zapewne podkoloryzowała wiele historycznych faktów na swoją korzyść, o czym Amakawa dopiero miała lub nie miała się przekonać.
Zachichotała na odpowiedź odnośnie mięsa. Bo wiecie. Mercury dałby się POKROIĆ za coś co też jest POKROJONE. Dla takich głupawych dzieci jak ona było to super śmieszne, serio.
Ale potem Saturn zaczął opowiadać jej już o czymś tak interesującym, że zapomniała o żarciku, a zaczęła, cóż, rozszerzać te swoje niewyrabiające skośne gały tak, że nikt by się tego nie spodziewał po Azjacie.
- To znaczy, że. Że. Że. Że... koo-kokokoooty, tyle ko-...
- 行きましょ、美桜 - rzuciła pani Amakawa, która wyrosła znikąd, oczywiście swoją wypowiedzią grożąc Saturnowi, że zaraz go zabije, jak nie przestanie podrywać jej córki na małe kotki w piwnicy. - James czeka na nas w Chosun.
- OOOOOOOOO, CHOSUUUUN - z kociego podniecenia Mio wyrwało jedzeniowe podniecenie. Zaraz klasnęła w dłonie i już, już miała rzucić się na Saturna, żeby go wyściskać, kiedy przypomniała sobie, że rozmawia z tym mniej macable galaktycznym bliźniakiem. - Będę do ciebie pisać! Do Mercururina też! Kocham was nad wiele, ale nie nad koreańskie BBQ!
I zaraz zaczęła ciągnąć biedną starą Akiko do wyjścia, aż jej prawie kupione przed chwilą bilety wyleciały. Co za mały potwór.

zt + Galaktyczna Dzidzia