WSTECZ | There are no goodbyes for us

Christine.

   Było zimno. Cholernie zimno. Zupełnie tak, jak gdyby cały świat pokrył się w lodowym marmurze utworzonym z rozpaczy, czyniąc z Clark przerażającą statuę z martwym wyrazem twarzy. Christine nie była pewna, czy końcówki palców odmarzają jej z winy grudniowej pogody, czy jednak tego, iż sparaliżowała ją świadomość, że upadła i nie było już nikogo, kto podałby jej dłoń. Bolało. Utrata Olivii była gorsza niż choroba. A i tak sprawiała, że czuła się chora; nieuleczalnie pozbawiona nadziei. Straciła wszystko, co nadawało sens istnieniu. Jak wata cukrowa – wystarczyłoby ją ścisnąć, by została z niej lepka, mdła kulka. Nie chciała już niczego: ani szczęścia, ani troski. Była słaba, zbolała, niemalże gotowa na śmierć i samotna, koszmarnie samotna. Sekundy wydawały się trwać niemalże godziny. Przygniatała ją atmosfera ceremonii, poczucie winy i żalu – do świata, do samej siebie, do wszystkich i wszystkiego. Chciała wierzyć, że całe to wydarzenie to jedynie koszmar, coś, co stworzyły najbardziej bezduszne demony. Ale to nie był sen. Mimo wszystko, przez tę krótką chwilę, zapragnęła, by było to możliwe. Nosiła w sobie bowiem wroga; był straszny, bardziej niebezpieczny, niż wrogowie zewnętrzni. Krył się głęboko w jej głowie, ale nie oznaczało to, że mogła przed nim uciec. A imię jego brzmiało „wina”.
   Szczęście było luksusem, na który nie było jej stać. Nigdy go nie miała. Ten chwilowy promyk nadziei był jedynie mirażem; sadystycznym tworem, który podaje ci wodę, gdy umierasz z pragnienia, po to tylko by odsunąć ją, kiedy wyciągniesz rękę. Kochała ją. Kochała mocniej, niż ktokolwiek był sobie w stanie wyobrazić, a mimo to, nie dość mocno. Oszczędzane przez lata siły nie wystarczyły, by cokolwiek zmienić. Christine czuła, że zasłużyła na to, na ten sztylet powoli i boleśnie wbijany w serce. Miała nadzieje, że będzie cierpieć, a poczucie winy, które w sobie miała, nigdy nie zniknie i nie pozwoli zasnąć. Zamierzała się bowiem biczować i przepraszać za to, że nie jest na miejscu Miller. Byłoby lepiej, gdyby tak się stało – za nią nikt by nie zapłakał. A światu i tak było wszystko jedno. Powinna była ją powstrzymać, zrobić czegoś mniej albo więcej. Była odpowiedzialna za żałobę ludzi, którzy stali obok niej, a mimo to chciała się położyć i skulić w bezruchu, bo czuła się tak, jakby miała eksplodować milionem kawałków, jeśli tego nie zrobi.
   Krakanie kruków i szelest liści wydawały się tym głośniejsze, im bliżej wykopanego dołu była trumna. Christine wpatrywała się w nią. Czuła, jak tysiąc igieł przewierca skórę. Chciała otworzyć usta, żeby krzyczeć z rozpaczy, choć niemy byłby ów krzyk. Czekała więc w kącie swojej duszy, gdzie jedyny dźwięk niosła pulsująca wciąż w żyłach krew. Jej krew. Nie Olivii. Cholera.
   Czekała na coś, co nigdy nie nadzieje. Łudziła się, że stanie się cud. Gotowa była nawet uwierzyć, że istnieje „bóg”, że wciąż da się coś zrobić. Tym jednak, co kuło ją w serce, była świadomość, że się myli. Przed sobą widziała tylko szalenie jasny kontur przyjaciółki strzelający z nieprawdopodobnie jaskrawą wiązką, jakby połknęła biały, oślepiający reflektor. Wyciągała rękę w jej stronę, chcąc choćby i gestem sprowadzić ją bliżej. Na nic to. Nie reagowała. Jakby na złość poruszała się od prawej do lewej, nęcąc i kusząc, potęgując paskudne doznania. Przez to wszystko czuła się jak zużyty, stary materiał, którym ktoś przetarł podłogę w rzeźni, ale przecież nie powie tego na głos. Nie miała prawa.

   Obudziła się z potwornym bólem głowy, opuchniętymi oczyma i roztopionym, czekoladowym cukierkiem w dłoni. Nie pamiętała, jak wróciła do mieszkania ani ile czasu minęło od pogrzebu. Może nie chciała pamiętać. Podniosła się z trudem i oparła o zagłówek, rozejrzała się po zabałaganionym pokoju, po czym zamknęła oczy, a całe jej ciało, niczym porażone prądem, zaczęło drzeć. Usiłowała przezwyciężyć targające nią emocje, ale one tylko przybierały na sile. Nikt nie mógł jej pomóc. Tak samo, jak ona nie mogła pomóc Olivii. Zakryła oczy dłonią. Chciała się rozpłakać, krzyczeć, wrzeszczeć. Nie mogła. I wtedy też zrozumiała, że na świecie istnieje smutek, którego nie wyrazi żadna łza. Nie da się go nawet wytłumaczyć. Nie czuła się żywa. Nie czuła się też martwa. Zupełnie tak, jakby stała się niczym i przestała istnieć. Chciała, by tak było, ale, nawet w myślach, nie ośmieliła się o to poprosić. Każdy kolejny oddech był coraz cięższy. Wydawało jej się, że płonie, spala się w trzycyfrowej temperaturze, a jej dusza wrze i wywija się w agonii. Z trudem sięgnęła po telefon, ale wystarczyło jedno spojrzenie na wyświetlacz, by gwałtownie cisnęła nim w pościel i zaczęła intensywnie uderzać głową o oparcie. Cała rozpacz zaczęła się z niej wylewać. Utrata Olivii była jak grzech, o którym mówiono w kościołach; odcinał od ciepłych, kojących rany chwil, ostatniego bastionu nadziei. Traciła zdrowe zmysły.
   Dygoczącą ręką sięgnęła do szafki nocnej. Doskonale wiedziała, czego szuka. Tylko to mogło, choć na moment, uśmierzyć ten potworny ból. Znalazłszy pakunek, ostrożnie otworzyła woreczek i sięgnęła do niego palcem wskazującym. Biały proszek posłusznie oblepił opuszek, który chwilę później pocierał o podrażnione dziąsła. Na niczym już jej nie zależało. Nie była nikomu potrzebna. Powtórzyła to nawet na głos i wtedy właśnie zorientowała się, że skłamała. Keller. Nie potrafiła sobie wyobrazić, jak musiał się, jak bardzo ją nienawidzi za to, że nie potrafiła ochronić Miller. Kochał Olivię. Czasem wydawało jej się, może nawet bardziej, niż ona sama.
   Złapała za telefon. Wciąż mogła coś zrobić, sprawić, że choć przez chwilę nie będzie bezużyteczna. Mrużąc oczy, wystukiwała kolejne literki w nadziei, że dostanie odpowiedź. Przyjęta przed dwudziestoma minutami dawka zaczynała działać. Christine powoli się uspokajała; drżenie ustało, a potworny ból głowy znikł. Nawet męczące ją sumienie ucichło.
   Wstała. Cała sypialnia cuchnęła papierosami i smutkiem. Podeszła do framugi i otworzyła balkon. Bosymi nogami wtargnęła na posadzkę i wychyliła głowę, chcąc złapać chłodny podmuch wiatru. Pociągnąwszy nosem, odsunęła się od balustrady i wróciła do mieszkania, kierując się w stronę łazienki.
   Stojąc pod prysznicem, łapała ciepłą wodę w rozchylone usta. Dreszcze rozchodziły się po jej plecach, krążyły wokół miednicy, by ostatecznie skończyć na stopach. Zupełnie jakby ktoś ją przytulał. Zamarła na chwilę, opierając się o kafelki. Zakręciła kurek. Nie mogła znieść tego już uczucia. Nie zasługiwała na to, by odczuwać cokolwiek przyjemnego.
   Na tyle, jak bardzo pozwalało rozbite pięścią lustro, obejrzała swoją twarz; podkrążone, zaspane oczy i ponury grymas. Przyłożyła lewą dłoń do zwierciadła, orientując się, że była sprawcą poszczerbienia. Na jej prawicy wciąż widniała zaschnięta krew, powoli przeradzająca się w skorupę. Odkręciła kran, chwyciła mydło i zaczęła zmywać dowód swojego szaleństwa. Ostatni raz przyjrzała się zniekształconemu odbiciu. Głównie po to, by przypomnieć sobie, jak żałośnie wygląda. Później, trzymając bambusową szczotkę, wycisnęła z tubki białą papkę. Prawo-lewo. Góra-dół. Splunęła do zlewu, obserwując, jak strumień wody zmywa bladoróżową pastę – zawsze za bardzo przykładała się do szczotkowania zębów. Naciągnęła na swoje nagie ciało szlafrok. Dobrze wyłapywał wilgoć, więc i ręcznik nie był potrzebny. Ostrożnie skierowała się bliżej szafy w przedsionku, z której wyjęła bieliznę, spodnie i koszulkę o rozmiar za dużą. Dziwne. Ostatnim razem pasowała. Długa ta wędrówka do „czas leczy rany”. Nie myślała o tym zbyt wiele, podwinęła jedynie rękawy. I tak nikt nie zauważy. Złapała jeszcze za przyciemniane okulary, umieszczając je na grzbiecie nosa; dobrze ukrywały rozszerzone źrenice. Wciąż mokre włosy przetarła ręcznikiem i wyszła z mieszkania.
   Pośpiesznym krokiem mijała kolejne ulice, a głośne dźwięki aut i kroków sprawiały, że wędrówka wydawała się mieć wymiar tej, której doświadczył „naród wybrany”. Chciała jak najszybciej znaleźć się na miejscu. Upewnić, że Keller jest w lepszym stanie niż ona. Spróbować go wesprzeć. Nie chciała, by dusiła go ta sama pętla, którą miała zawiniętą wokół szyi. Była zbyt ciasna.
   Minęła drzwi apartamentowca; nie wyglądała jak ktoś, kto mógł tu mieszkać. Ba, nie wyglądała nawet jak gość kogoś, kto wykupił jedno z mieszkań, bliżej jej było do mieszkańca ulic, potocznie zwanego śmieciem ludzkim. I była nim. Zapytana o to, nie próbowałaby nawet zaprzeczać. Świadomość swojego miejsca w społeczeństwie była jedyną rzeczą, która jej wyszła. Chwiejnym krokiem skierowała się do drzwi.
   Stojąc tuż przed nimi, niepewnie uniosła dłoń. Zawahała się. Bała się jego reakcji. Myśli pędziły po otumanionym umyśle Christine, a serce podeszło do gardła. Jedynie podejrzliwy wzrok portiera sprawił, że odważyła się zastukać. Nie mogła sobie pozwolić na wzbudzanie podejrzeń, kolejny wyrok mógłby nie być tak łaskawy, jak ostatni.
   — Mogę… Mogę wejść? — wydusiła, gdy otworzył drzwi. Spuściła wzrok, nie była w stanie nawet na niego spojrzeć.