WSTECZ | Mieszkanie Netta

    Brzdęk garnków kilkakrotnie odbił się w jego głowie, gdy wkładał ubrudzone naczynia do zmywarki. W apartamencie już od dłuższego czasu unosił się przyjemny zapach jedzenia. Mimo to psy pozostawały grzecznie na swoich posłaniach wyraźnie odpoczywając z łbami na miękkich poduszkach. Dopiero, gdy skończył podszedł do ich misek wkładając każdemu po kawałku tłuszczu z wołowiny, przywołując pojedynczym poleceniem.
    Umówione spotkanie miało się odbyć za dwadzieścia minut. Kolacja podgrzewała się na niewielkim ogniu, by zachować jedynie swoją temperaturę, podczas gdy Nett przeglądał się kilkakrotnie w lustrze, poprawiając fryzurę, jak i ubranie. Czarna koszula dopasowana do spodni w tym samym kolorze podkreślała jego sylwetkę dokładnie w taki sposób w jaki powinna.
    Informację o przyjściu nowej Inspektor dostał od Hathewaya już tydzień wcześniej. Nie miał co prawda pewności, że ona sama również została poinformowana wystarczająco wcześniej, miał jednak nadzieję że nie należała do osób, które tolerują studenckie spóźnienie. Miał już ułożony idealny plan, którego nie zamierzał dostosowywać pod innych. Jednocześnie wszelkie odstępstwa takie jak niewpuszczenie jej do domu po godzinach wiązało się ze zmarnowanym jedzeniem.
    Dopóki nadal miał jeszcze rezerwę czasową przed przyjściem kobiety, usiadł w salonie na kanapie i wyciągnął jedną z książek, od razu otwierając na stronie, na której skończył poprzedniego wieczora. Długie palce postukiwały raz po raz w jej grzbiet, wystukując miarową melodię, która grała mu akurat w głowie, nim koniec końców postanowił wejść w telefon i odpalić ją na youtubie. Choć patrząc na Netta większość osób przypisałaby mu jakieś mocniejsze brzmienia, nie zawsze w nich gustował. Jego wybredność w kwestii muzyki i głosów artystów była na tyle duża, by przez większość czasu słuchał wersji instrumentalnych bądź muzyki klasycznej. W tym momencie ta druga była idealnym podkładem dla lektury.

Ubiór: czarna, skórzana kurtka, czarny, luźny T-shirt, szare jeansy i czarne botki

Podjechała pod apartamentowiec, mając jeszcze dziesięć minut zapasu. Wyłączyła silnik i ściągnęła kask przeczesując palcami włosy. Rozejrzała się dookoła, zapamiętując układ ulic oraz innych budynków. Po co to robiła? Z przyzwyczajenia, nawyku. Lata w policji zrobiły swoje. Zawsze gdy udawała się w nowe miejsce próbowała dowiedzieć się jak najwięcej o okolicy i przede wszystkim o wszystkich, którzy również będą obecni. Tym razem było nieco inaczej. Choćby z tego względu, że o mężczyźnie, z którym za nie cale dziesięć minut miała się spotkać nie wiedziała praktycznie nic. A ona nienawidziła niespodzianek.
Zeszła z motocykla i przez chwilę zastanawiała się czy zabrać ze sobą kask czy zostawić go na maszynie. Koniec końców włączyła alarm, a czarne nakrycie głowy zabrała ze sobą. Nie będzie kusić losu. Wyciągnęła z kieszeni telefon i ponownie sprawdziła adres, jaki tego ranka podesłał jej Hathaway. Tak dla pewności.
Przestało ją też dziwić, że dostawała informację w ostatniej chwili. Irytowało ją to- owszem. Ale przynajmniej mężczyzna miał na tyle wyczucia by przeprosić za swoje niedopatrzenie. W miarę szybko odnalazła odpowiednie wejście na teren kompleksu i nie mogła powstrzymać lekkiego ukłucia zazdrości jakie poczuła widząc dokąd wysłał ją naczelny kowboj. Szkoda, że jej blok nie mógł tak wyglądać.
W miarę sprawnie odnalazła odpowiedni segment i przeszła przez zadbany ogródek wprost pod drzwi. Stanęła przed nimi, poprawiła broń na pasku, a koszulkę i kurtkę wygładziła chcąc pozbyć się jakichkolwiek zagięć. W końcu jak to mówią, pierwsze wrażenie jest najważniejsze.
Kiana wzięła głęboki oddech, uniosła prawą dłoń i dwukrotnie zapukała w drzwi. Była ciekawa kim była osoba, z którą miała się właśnie spotkać. A co najważniejsze, czy uda im się dogadać.

    Pukanie do drzwi wyrwało go z lektury w przeciągu sekundy. Książka zatrzasnęła się cicho, nim wylądowała na kanapie obok niego, idealnie ułożona na jednej z poduszek. Podniósł się do góry, odsyłając jednym gestem gotowe do obrony psy, z powrotem na posłanie. Nie potrzebował ich do przywitania gościa, z którym miał mieć dziś do czynienia. Podszedł do wejścia, sprawdzając jeszcze szybko stojącą za nim osobę przez wizjer. Dopiero wtedy odblokował wszystkie zamki i nacisnął na klamkę, otwierając drzwi białowłosej kobiecie.
    Choć Nett był dużo wyższy niż przeciętny człowiek nadal spodziewał się kogoś wyższego. Wziął szybko poprawkę na niski wzrost jego gościa.
   — Mam przyjemność z Inspektor Kianą? — upewnił się przesuwając wzrokiem po jej sylwetce w typowym dla ludzi wybadaniu drugiej osoby. Wyciągnął dłoń w jej stronę — Glitch. Mam nadzieję, że lubi pani kuchnię azjatycką.
   Jakby nie patrzeć, fakt że spotykali się w sprawach oficjalnych nie znaczył, że zamierzał przyjąć ją jak jakiegoś bezdomnego i potraktować obcesowo. Kultura nakazywała mu przestrzegać własnych zasad. Zaprosił ją do środka gestem dłoni zamykając za nią drzwi na klucz. Choć całe osiedle apartamentowców było strzeżone, Nett niejednokrotnie nauczył się, że to nie powstrzymywało szaleńców z Riverdale. A on zdecydowanie nie miał nastroju na użeranie się z idiotami w sobotę.
   — Proszę zostawić buty obok wycieraczki. Proponuję od razu usiąść do obiadu. Szkoda by było, by się przegotował. Rozmowę możemy prowadzić w trakcie — zaproponował przystając chwilowo w przejściu, by dać kobiecie szansę na podjęcie decyzji. Nawet jeśli Nett nie wyglądał na kogoś, kto lubił zmieniać ustalone wcześniej plany. Dało się to rozpoznać zarówno po jego roztaczającej przytłaczającą aurę postawie, jak i uprzejmym, a jednocześnie twardym spojrzeniu.
   — Żywię też nadzieję, że nie ma pani większych problemów z psami. Zapewniam, że są doskonale ułożone — jak absolutnie wszystko w jego domu.

Gdy drzwi się otworzyły przed oczami dziewczyny nie znalazła się twarz mężczyzny, a jego klatka piersiowa. Dopiero kiedy uniosła głowę do góry była w stanie dostrzec jego oczy. Wow. Typek był jak żyrafa. Albo to ona była hobbitem. Tak czy inaczej różnica wzrostu między nimi była wręcz komiczna.
„Tak, we własnej osobie,” uścisnęła jego dłoń i zabrała ją powoli z powrotem. Uniosła brew kiedy usłyszała jego pytanie. "Um, jasne. Nie mam nic przeciwko,” nie spodziewała się, że zostanie na wejściu przywitana obiadem, ale nie narzekała. Ba, dzisiejszego dnia funkcjonowała jak zwykle na kofeinie i czerstwej bułce. Tak więc każda perspektywa jedzenia była mile widziana.
Weszła do mieszkania, kryjąc swój zachwyt nad jego wnętrzem. Przyjdzie odpowiedni moment na chwalenie apartamentu. Zdjęła buty, a kask położyła na jednej z szafek przy wejściu. Przez chwilę rozmyśla nad ściągnięciem również kurtki, ale postanowiła ją jeszcze na sobie zostawić. Zrobiła parę kroków do wnętrza mieszkania rozglądać się naokoło. Jego bezpośredniość i widoczne uporządkowanie nieco ją niepokoiło i powodowało, że czuła się osaczona. Jednak jeśli ta współpraca miała być owocna musiała zakopać w sobie oba uczucia i skupić się na zadaniu.
„Och skądże. Uwielbiam czworonogi,” przyznała chłodnym tonem, ale była to oczywiście prawda.
„Jeśli Ci to nie przeszkadza, proponowałbym przejście na ty. Nie ma sensu tworzyć sztucznej formalności. Zwłaszcza, że chyba jesteśmy w podobnym wieku,” po za tym nie lubiła gdy ktoś zwracał się do niej per pani. A już tym bardziej per inspektor.
Nie chciała się rządzić i samodzielnie pałętać po mieszkaniu, także cierpliwie czekała, aż Glitch poprowadzi ją dalej.
„Co dokładnie jest w dzisiejszym menu?” Zapytała, patrząc na niego kątem oka. Nadal była jeszcze spięta i zdecydowanie potrzebowała chwili by się rozluźnić. Było w nim coś, co stawiało włoski na jej rękach na baczność. A może to jej przewrażliwienie?

   Kobieta odpowiadała na każde jego pytanie, lecz i tak dość otwarcie okazała własną rezerwę. A może zagubienie? Nett zdawał sobie sprawę, że ludzie nie byli przyzwyczajeni do bezpośrednich komunikatów. Były one jednak dużo praktyczniejsze niż zadawanie miliona pytań, czekanie na decyzję i dopiero wtedy robienie tego, co się komuś podobało.
   Zwłaszcza, że byli u niego w domu. Zawsze gdy się do kogoś przychodziło, panowały zasady gospodarza.
   "Och skądże. Uwielbiam czworonogi."
   Skoro nie miała z nimi problemu, nie zamierzał ukrywać zwierząt w oddzielnym pokoju ani udawać że nie istnieją. 
   — Parallax, Vex, do mnie — spokojna komenda całkowicie wystarczyła, żeby oba czworonogi podniosły się ze swojego posłania ruszając w ich stronę. Uderzył prawą nogą o ziemię, nawet nie patrząc w ich kierunku. Ten prosty gest sprawił, że oba zwierzaki usiadły posłusznie na zadach, wpatrując się czujnym wzrokiem w Kianę. Przejście na "ty" było mu całkowicie obojętne, skoro jednak tak było jej wygodniej, nie miał nic przeciwko.
   — Obwąchają cię i pójdą na swoje miejsce — poinformował ją, ruszając lekko dłonią. Parallax i Vex podeszli do białowłosej przysuwając pyski do jej rąk z obu stron, nijak jej jednak nie dotykając. Zaraz po tym zamachali nieznacznie ogonami i jakby nigdy nic wrócili na swoje posłanie.
   — Świetnie, skoro zapoznanie mamy już za sobą, możemy przejść dalej. Na obiad przygotowałem Shoyu Ramen, jest na tyle neutralny w smaku, że powinien podejść każdemu, nawet jeśli nie jesteś fanką japońskiej kuchni — pod warunkiem, że nie była wegetarianką. Skierował się w stronę kuchni, odsuwając dla niej krzesło.
   — Trafiłaś bez problemu? — zapytał przechodząc jednocześnie do garnków, by przełożyć zupę do odpowiednich misek.
   — Życzysz sobie coś do picia?

Po raz kolejny w ciągu zaledwie kilku minut chłopak zaskoczył ją swoim zachowaniem. Jasne lubiła psy, jednak nie sądziła, że przyznanie się do tego doprowadzi do sytuacji w której z sąsiedniego pokoju nagle wyjdą dwa wilczury. Były piękne, to musiała przyznać. I patrząc na to, że słuchały się swojego właściciela bez werbalnych komend mówiło samo za siebie.
„Pierwszy raz widzę, by ktoś miał aż taką kontrolę nad zwierzętami. Musiałeś poświęcić sporo czasu by je tak wytresować,” jej ton był pełen podziwu i nie widziała sensu by to kryć.
Przyjrzała się obu psom, starając się zachować wewnętrzny spokój. Podobno wyczuwały gdy ktoś się ich bał, nie? Gdy oba wilczury zbliżyły się do niej nie ważyła się ruszyć choćby palcem. „Są piękne,” przyznała ściszonym głosem, unosząc kącik ust lekko do góry. Miała ochotę wyciągnąć dłoń i podrapać je za uchem, ale jednocześnie zastanawiała się czy ten ruch nie pozbawił by ją palców. A była z nimi dość mocno zżyta. Spokojnym krokiem podążyła za Glitchem, jak podejrzewała w stronę kuchni. Usiadła na wysuniętym krześle, a dłonie splotła przed sobą na stole.
„Brzmi dobrze. Dopóki nie ma w sobie jarmużu na pewno będzie smaczny,” na samą myśl o zielonej podróbie sałaty przeszły ją ciarki. Jak ludzie mogli to jeść, przecież to było obrzydliwe. Jej dłuższe rozmyślania o czymś co według niej nie powinno istnieć zostały przerwane przez jego kolejne pytanie.
„Hm, choć nie spodziewałam się czegoś takiego, to zdecydowanie pozytywne zaskoczenie,” do tej pory kiedy spotykała się z kimś poleconym przez przełożonych zazwyczaj miało to miejsce w opuszczonych i obskurnych miejscach. Nie luksusowych apartamentowcach.
„Kawę, jeśli to nie problem,” w końcu w jej słowniku nie istniało coś takiego jak nadmiar kofeiny czy zbyt późna pora.
Bacznym wzrokiem obserwowała jego poczynania w kuchni i jednocześnie tworzyła w myślach jego profil: bezpośredni, dominujący, żyjący według własnych zasad, potrafiący gotować, trzymający emocję na wodzy. Jeśli mieli ze sobą współpracować musiała dowiedzieć się więcej. A wspólny posiłek był idealny do przeprowadzenia takiej rozmowy.
„Więc powiedz mi Glitch. Jesteś stąd czy utknąłeś jak inni?” Pierwsze pytanie nie było zbyt ingerujące w jego prywatne życie, ale od czegoś musiała zacząć. Po za tym to był też dobry moment by porównać jego odpowiedzi z tym, co udało jej się wcześniej wyczytać w jego aktach. Co naturalnie da jej podstawy do tego, jak bardzo mogła mu zaufać. Czy w ogóle mogła to zrobić.

   Spojrzał na zwierzęta po usłyszeniu jej komplementu, mierząc je przez chwilę krótkim spojrzeniem.
   — To prawda — skwitował jej słowa, przyjmując zarówno pochwałę w kwestii tresury, jak i ich wyglądu. Bez wątpienia psy nie tylko dobrze się prezentowały, ale też przede wszystkim były niezwykle zadbane. Tak jak wszystko w jego otoczeniu. Gdy zajęła miejsce przy stole i wypowiedziała swoją opinię na temat jarmużu, Nett krzątał się już przy garnku.
   — Osobiście wychodzę z założenia, że kluczem do smacznego jedzenia są nie same składniki, lecz utalentowany kucharz. Niemniej dzisiejsze danie nie przewiduje żadnego jarmużu — podzielił się z nią swoim przemyśleniem, zaraz kładąc przed nią miskę z ramenem, pałeczki i specjalną łyżkę. Ten sam zestaw wylądował przed nim, nim mężczyzna przeszedł do ekspresu, podstawił pod nim szklankę i zatrzymał się z palcem obok przycisków.
   — Jakiś szczególny rodzaj czy zwykle espresso? — nie był to co prawda napój, który sam by wybrał do kuchni japońskiej, nic zatem dziwnego, że samemu sobie przygotował drobny imbryk z herbatą jaśminową, z prażonym ryżem. Poczekał chwilę na jej odpowiedź, przygotował co trzeba i postawił przed nią, zasiadając naprzeciwko.
   — Smacznego, Kiano — oficjalny ton póki co towarzyszył mu od początku do końca. Ułożył dłonie na pałeczkach, w pierwszej kolejności zabierając się właśnie za wymieszanie wszystkich składników.

Przyjrzała się daniu, które mężczyzna postawił jej pod nosem i już sam aromat jaki się z niego unosił spowodował ciche burczenie w jej brzuchu. Do tego momentu nawet nie zdawała sobie sprawy jak bardzo była głodna. Chwyciła za pałeczki, ale zanim zanurzyła je w misce spojrzała na Glitcha, który jeszcze krzątał się przy ekspresie.
„Americano byłoby idealne,” odpowiedziała i choć pewnie nie był to najlepiej dopasowany napój do ich posiłku, potrzebowała zastrzyku kofeiny by pobudzić szare komórki.
Uśmiechnęła się lekko i skinęła głową w odpowiedzi na jego słowa. „Smacznego,” powiedziała lekko i złapała pałeczkami za plasterek boczku.
„To jest na prawdę dobre,” skomentowała zamieniając pałeczki na łyżkę i upijając nieco rosołu.