WSTECZ | Mieszkanie Hailey

Kiedy drzwi się zamknęły, Pavel opadł dramatycznie na ziemię, zakładając, że jego nadzieja właśnie umarła. Na szczęście ten smutek trwał zaledwie sekundę, bowiem zaraz wejście otworzyło się ponownie, a kobieta najwyraźniej zapraszała go do środka. Skorzystał skrzętnie z jej pomocy, chwytając ją za dłoń i podnosząc się z ziemi, aby wreszcie trafić na bezpieczny teren. Przynajmniej teoretycznie.
Kiedy tylko Hailey zamknęła drzwi, Rosjanin przypadł do nich i zaparł się, tak jakby ktoś za chwilę miał uderzyć w nie taranem. Oczywiście nic się nie wydarzyło, jednak on był gotowy. Zerknął również przez wizjer, mamrocząc kolejne bełkotliwe słowa, wśród których notorycznie powtarzało się „крысы”. Być może teraz, w lepszym świetle, można było u niego dojrzeć liczne sińce, rany oraz blizny, wyzierające spod brudu oraz starych ubrań. Koszulka była potargana, żółta (chyba?) z czerwonym logiem firmy „Vian”. Spodnie miał szerokie i również dziurawe w wielu miejscach, a butów w zasadzie mógłby nie nosić, bo i tak ledwo się trzymały na jego stopach.
Bełkotliwą litanię przerwało jedno słowo kobiety, na które mężczyzna odwrócił się, ja na komendę.
– Woda – powtórzył po niej, niczym małe dziecko, które uszyło się słów. – Woda, Да. Woda.

Gdyby tylko Hailey wiedziała, że faktycznie wpuściła do domu kryminalistę. Na jej szczęście jednak nie rozbójnika, złodzieja czy mordercę, poza tym aktualnie był w takim stanie, że w ogóle do głowy nie przychodziły mu jakiekolwiek chęci łamania prawa. Dowodem niech będzie fakt, że kiedy podstawiła szklankę ze słomką pod jego usta, wydając cokolwiek dziwne polecenie, on jedynie posłusznie schwycił słomkę w usta i zaczął łapczywie wypijać płyn, który działał kojąco na jego, jak w tym momencie zauważył, mocno zachrypnięcie oraz bolące gardło.
O mało się jednak nie zakrztusił, kiedy druga kobieta wypadła z jednego z pokojów, trzymając w dłoni broń i wyglądając na bardziej bojowo nastawioną. W pierwszym odruchu chciał się odsunąć, rzucić na ziemię i błagać o przebaczenie za wszystkie grzechy, które popełnił w swym marnym życiu. Jednak perspektywa zrezygnowania z życiodajnego płynu wydawał się jeszcze gorsza i bardzo chciał dokończyć to co zostało w szklance. Efektem było miotnięcie się w miejscu, uniesienie rąk w górę w geście bezbronności i dalsze picie wody przez słomkę, która zaczęła wydawać dźwięki świadczące o nieuchronnym końcu zawartości.
Kiedy Rosjanin upewnił się, że każda kropla trafiła do jego ust i będzie już wciągał tylko powietrze, odsunął się, cały czas trzymając ręce w górze.
– я безобидный – zapewnił żarliwie, kiwając przy tym głową, jakby to miało wzmocnić jego przekaz.
Następnie zerknął na kobietę, która wpuściła go do środka. I jak na posłusznego menela przystało, zaczął ściągać z siebie ubrania.
Był naprawdę ugodowy.

Wsłuchiwał się w wymianę zdań dwóch kobiet, a jego umysł powoli to wszystko przetwarzał. Przecież znał ten język. Czemu go nie używał? Kiedy jednak próbował coś powiedzieć, naturalniejszy wydawał się jego ojczysty dialekt. Płynny, oczywisty i mniej zdradzający. Zmusił się jednak do wysiłku. To być może jego jedyna szansa.
Pytanie o imię. Czy na pewno może im zaufać aż na tyle? Może są szpiegami? Czujkami? Oszustkami? To brzmiało nielogicznie, ale Rosjanin nie był w tej chwili w stanie zaufać nawet osobom, które teoretycznie chciały mu pomóc.
– Yyy… Michaił – wydukał wreszcie, bo niepodanie żadnego imienia byłoby jeszcze bardziej podejrzane.
Wzdrygnął się, kiedy proces zdejmowania ubrań został gwałtownie przerwany. Na szczęście i tym razem nie został zaatakowany. Długo trawił słowa, które kobieta do niego powiedziała, aż wreszcie kiwnął lekko głową, chcąc dać do zrozumienia, że zrozumiał przedstawiony mu problem. I wbrew wcześniejszym poleceniom zdjął swoją brzydką, żółtą koszulkę, tylko po to, żeby wskazać jej rozmiar na metce. Pomyślał też chwilę i rzucił rozmiarami, które powinny zapewnić odpowiednie spodnie oraz obuwie. A potem jeszcze raz kiwnął głową, na znak zrozumienia ostatniego zdania.
Udał się do wskazanej mu łazienki. Jednak zanim oddał się oczyszczaniu swojego ciała, zatrzymał się przy drzwiach, wpatrując się w pustą przestrzeń. Wreszcie odwrócił się do goszczących go kobiet.
– Dziękuję – wydusił z siebie, a następnie zamknął drzwi od łazienki.
Prysznic był długi. Nie pamiętał, kiedy ostatni raz miał okazję przemyć się czymś innym niż zimna woda z wiadra i nie wiedział też, kiedy otrzyma następną okazję do takiego luksusu. Jednak przez większą część po prostu stał i wpatrywał się w kafelki, przeglądając kolejne obrazy w swojej głowie. Żal, smutek, wściekłość i strach co chwilę mieszały się w jego wnętrzu, co okazywał w mniej lub bardziej widoczny sposób, ale na szczęście i tak nikt nie był w stanie tego obserwować. To jednak pozwoliło mu nieco poukładać myśli. Przejść od stanu zaszczutej ofiary do osoby, która zastanawia się nad kolejnym krokiem. Wreszcie pozwolił sobie nawet pożyczyć jeden z żelów pod prysznic, który dostrzegł i porządnie się nim wyszorować.
Kiedy zakończył prysznic, doprowadzając swoje ciało do nawet sensownego stanu, zerknął do wspomnianej szafki pod zlewem, z której wyciągnął największy ręcznik jaki znalazł. Zaczął się nim intensywnie wycierać, krzywiąc się parę razy, kiedy trafiał na różne okaleczenia lub siniaki. Gdy już był suchy, owinął ręcznik wokół swoich bioder, zaczesał włosy, a następnie podniósł z ziemi brudne ciuchy i wraz z nimi opuścił łazienkę. Chciał poprosić jedną z mieszkających tu kobiet o worek na śmierci, dając tym samym jasno do zrozumienia, że skoro już doprowadził się do jakiegokolwiek stanu używalności, to nie chce teraz z powrotem wskakiwać w te śmierdzące i potargane ubrania. Poza tym w jego głowie kołatała myśl, że mógłby zostać w nich rozpoznany, jakkolwiek absurdalnie by to nie brzmiało.
To co mogło zwrócić uwagę kobiet już w momencie, w którym zdjął koszulkę, a teraz jeszcze bardziej, to tatuaże zdobiące jego ręce, plecy oraz klatkę piersiową. Nie przedstawiały niczego konkretnego, raczej były seriami wzorów w różnych kolorach. Poza tym… wreszcie wyglądał jak człowiek. Trochę?