WSTECZ | Horizon

Kilka lat przed (nomen omen robotyczną) apokalipsą |

    Jasnobrązowe oczy dwunastoletniego chłopca były znudzone i nieco senne, gdy obserwował przelatujące za oknem ptaki. Niewiele mógł poradzić na to, że nauka historii była dla niego drogą przez mękę. Owszem, część wydarzeń warto było znać, ale po co miał sobie pakować do głowy wszystkie możliwe daty? Nie lepiej było skupiać się na ogóle, a bardziej zgłębiać tylko te interesujące dla danej osoby rzeczy? W tej sytuacji nie było niczym nadzwyczajnym, że krajobraz za szkolnym oknem wydawał mu się być znacznie bardziej atrakcyjny niż ten panujący w szkolnej sali. Krótki rzut oka na siedzącego obok kolegę upewnił go, że nie tylko on cierpiał na dzisiejszym temacie.
    Poruszył trzymanym w palcach długopisem, by narysować jakiś dziwny bohomaz w zeszycie. Potem spojrzał z nadzieją na zegar, ale nie. Druga godzina zajęć dopiero się rozpoczęła i najwyraźniej żadna magia nie chciała sprawić, by czas teraz leciał szybciej. Nieomal wypuścił z płuc ciężkie westchnięcie przez stratę czujności, ale w porę się opanował. Nie zamierzał zwracać ma siebie uwagi nauczyciela. Już i tak figurował jako ten „zdolny, ale leniwy” co zresztą dotyczyło jak nic przynajmniej ¾ uczniów. Większości z nich przynajmniej raz została nadana taka łatka na jakimś przedmiocie. Niemniej nie była to zła szkoła. Trzymali tutaj całkiem wysoki poziom edukacyjny, nauczyciele raczej w większości byli sympatyczni (z pewnymi wyjątkami, aczkolwiek przeważnie poziom sympatyczności danego nauczyciela był mocno subiektywny, ciężko było wymagać od młodocianych, by posługiwali się tutaj obiektywizmem), a plan lekcji dość sensowny.
    Co nie zmieniało faktu, że to był dopiero początek roku i Riley jeszcze definitywnie nie miał ochoty na nadmierne wysilanie się. Wolał myślami znajdować się już na rowerze i pędzić gdzieś razem z swoją ekipą. Dzisiaj najprawdopodobniej podjadą do parku, sporo miejsca do jeżdżenia, sporo ławek i pojedynczych atrakcji. Idealne na odżycie po szkolnych lekcjach.
    Zanim jednak zdążył ponownie odpłynąć w krainę rozmyślań, rozległ się dźwięk pukania. Wszyscy uczniowie, czujni niczym psy na polowaniu (gdzie nagrodą była możliwość skrócenia wyroku jakim jest uważne słuchanie nauczyciela), skierowali swoje głowy w stronę drzwi. Jakieś ogłoszenie? Zapowiedź apelu? Konkursu? Zawodów?
    Zamiast tego, gdy otworzyły się drzwi, do sali weszła sekretarka z jakimś… nieznajomym chłopakiem? Szmer głosów przeszedł przez salę, najwyraźniej mieli mieć kogoś świeżego. Początek roku szkolnego, więc wszystko się zgadzało. Riley niespecjalnie zazdrościł nowym, z doświadczenia wiedział, że natłok zainteresowanych spojrzeń może nieco speszyć. W szczególności, jeśli ma się pecha i nie zdąży dołączyć się do swojej klasy jeszcze na przerwie, zamiast w trakcie lekcji. Mimo to sam z nutą zainteresowania przyglądał się nieznajomej twarzy. Dość intensywnie. Gotowy w każdej chwili posłać zachęcający uśmiech.
   – Tak, tak, drodzy, mamy nowego ucznia. Dajcie mu się przedstawić, ale wszelkie interakcje zostawcie na przerwę. Nie myślcie, że będę przerywał teraz lekcję – powiedział historyk, zachęcając nowego ucznia do wypowiedzenia się przez skinięcie głową.
    Palce Riley’a niecierpliwie poruszyły się po ławce. Może jednak nie będzie dzisiaj aż tak nudno.

Przeprowadzki zawsze należały do tych najbardziej ekscytujących, jak i również stresujących chwil. Rozłąka z kolegami była niezmiernie trudna, chociaż nie miał ich dużo. Poznanie nowej części, zupełnie innego miasta była natomiast ekscytująca. Kilka dni przed rozpoczęciem szkoły stresował się nowymi kolegami, środowiskiem, dojazdami. Co prawda zawsze do szkoły podwoził go ojciec, lecz teraz mieszkali sami, bez mamy jak wcześniej, więc nie wiedział, czy będzie miał tyle czasu, aby móc dalej to utrzymywać. Stresował się również sytuacją, która miała miejsce tegorocznych wakacji. A także opinią innych na temat jego nietypowego wyglądu. To zawsze było kontrowersją, niezależnie od środowiska — miał jednak wrażenie, że młodsi byli mniej brutalni od dorosłych w tym przypadku.
Białowłosy chłopak początkowo zaczął naukę zupełnie gdzie indziej. Tam jednak środowisko mu się nie spodobało, ale był jeszcze moment, w którymi mógł przenieść się do prosperującej szkoły. Wyniki miał dobre, nie rewelacyjne, ale nie było problemu z dostaniem się tam, gdzie chciał. Dlatego też po niecałym tygodniu znalazł się w zupełnie nowym budynku. Wchodząc na teren szkoły, wraz ze wspierającym go ojcem, czuł się komfortowo i o wiele lepiej. Bardziej pewniej. Nabrał do płuc głębokiego powietrza i uśmiechnął się delikatnie do rodziciela, żegnając się z nim krótkim przytuleniem, by chwilę później zostać objętym ramieniem dyrektorki, pełen troski i zrozumienia, która doprowadziła go do sali klasy, gdzie miał spędzić resztę kilka lat. To było straszne, ale i ekscytujące zarazem. Miał szczerą nadzieję, że tym razem nie będzie musiał zmieniać szkoły.
Po krótkim pukaniu do drzwi, Dyrektorka zachęciła gestem dłoni chłopaka do tego, aby wszedł do środka. Nieco niepewnie prześlizgnął się przez dzielący go próg, w pierwszej chwili skupiając spojrzenie na dorosłym nauczycielu od historii, dopiero później na reszcie dzieciaków, która z zainteresowaniem spoglądała na nowego członka ich klasy.
Stanął na środku, łapiąc się szelki swojej torby, którą nerwowo poprawił na swoim ramieniu. Czerwonymi oczami przebiegł po sali, za chwilę zaczesując kosmyki całkiem długich, "dziewczęcych" włosów zza ucho. To był stres. Obawiał się tego jak inni zareagują na niego. Mimo tego, wziął do płuc kolejnego, głębokiego powietrza, chcąc w ten sposób odgonić swoje zmory i demony i gdy raz jeszcze spojrzał się na klasę, cichym, lecz bardziej pewnym głosem odezwał się do uczniów, którzy niespokojnie oczekiwali na dalszy ciąg wydarzeń.
— Cześć Wszystkim, na imię mi Hunter. Jestem nowy w okolicy, przeprowadziliśmy się tu z tatom całkiem niedawno... — odpowiedział, pokrótce przedstawiając się zgodnie z oczekiwaniami nauczyciela, dodając coś nieco więcej od samego "Hunter, miło mi". Po czym zajął pierwsze, wolne miejsce w ławce, gdy nauczyciel od historii odpowiedział na słowa chłopaka i pozwolił mu zająć jakieś miejsce. Los chciał, że usiadł za chłopakiem imieniem Riley, tuż przy oknie, chociaż jeszcze nie wiedział jak naprawdę ludzie na niego mówią. Obok niego siedziała całkiem sympatyczna dziewczynka, z którą przywitał się krótkim "Hej, mogę z Tobą usiąść"?. Dużo chłopaków skierowało wtedy na niego spojrzenie, bo przecież niemoralnym było w tym wieku siadać z dziewczyną w ławce, chyba że nauczyciel przykazał. On natomiast nie widział w tym nic dziwnego. Dlatego jakby nigdy nic wziął się za ciche rozpakowywanie, chcąc przygotować się do zajęć. Oczywiście nie był tym uczniem, który nie miał jeszcze niczego, gdy przyszło mu zmieniać szkołę. W zasadzie na jego szczęście program nauczania był bardzo podobny do tego, co miał w poprzedniej szkole, w której pierwotnie miał być, więc nie musiał dokupować zbyt dużo książek.