WSTECZ | Retrospekcja

 Odgłos rzutu, głuchy dźwięk ostrza wbijającego się w korę drzewa; puste, ciemne oczy wpatrywające się w wystającą, zastygłą nad ziemią rękojeść. Dookoła szelest liści, jakby oklaski, podbudowane powiewem wiatru, coraz silniejszego.
 Wstał i podszedł do drzewa. Wyjął z niego nóż i wrócił na miejsce. Zawieszony i przyczepiony tarp zdawał się lewitować ponad podłożem, prawie jakby latający dywan, którego godzina odlotu zbliżała się nieubłaganie. Poprawił daszek ciemnej czapki, wycierając ostrze o szarą bluzę. W tym samym czasie podmuch wzbił w powietrze pojedynczy, czerwono-brudny liść, by po chwili wypuścić go ze swoich łask i pozwolić bezwiednie opaść na ziemię. Tańcząc, opadł mu pod nogami. Spojrzał na niego — by potem z ciekawością małego dziecka przebić go i nadziać na nóż, podnosząc do góry na wysokość oczu. Obracał go, wpatrując się w nierówne krawędzie i inne uszczerbki spowodowane wiosenną i letnią przygodą.
 Podniósł rękę do góry, napiął mięśnie w barku i zginając ją, a następnie prostując, ponownie rzucił nożem w tym samym kierunku. Biodra, będące w pozycji siedzącej, uniosły się nieznacznie. Wpatrywał się w krzywo wbite ostrze, na którym wciąż, choć ostatkami sił, wisiał liść. Momentalnie, na jego oczach, opadł.
 Wstał, pokierował do drzewa i chwycił za rękojeść. Podniósł brwi do góry.
 Ostrze pozostało wbite w korę.
 Spojrzał na trzymaną w dłoni rękojeść, potem ponownie na ostrze. Wyjął je jednym ruchem i schował do przyczepionej na spodniach kabury.
 Gdyby nie bawił się nim jak dziecko, nóż być może pociągnąłby jeszcze kilka dodatkowych miesięcy. Był już jednak tak stary, że nie opłacało się go naprawiać, a zamienić na nowszy model. Nie zdenerwował się utratą rzeczy, która towarzyszyła mu przez kilka dobrych lat, nie przywiązywał się do przedmiotów; zebrał manatki do plecaka i złożył czarną płachtę. Po tym skierował się do samochodu i wtedy też na szybie zaczęły pojawiać się deszczowe krople.
 Wyjechawszy z lasu, miał zamiar powrócić do hotelu, w którym się zatrzymał i popytać w recepcji o potencjalne miejsce, w którym to mógłby zaopatrzyć się w nóż wojskowy — kiedy w oczy rzucił mu się obskurny, stary szyld. Zwolnił, przez kraty próbując zidentyfikować wnętrze sklepu. Zatrzymał się kilka metrów dalej.
 Gdy wszedł do środka, spojrzał na siedzącego za ladą starca i kiwnął głową w geście przywitania, jednocześnie też ponownie poprawiając daszek czapki. Objął wzrokiem powywieszaną broń, ostatecznie wędrując nim na szklany blat. Przyglądał się asortymentowi w ciszy, ręce trzymając przy sobie. Rękawy kurtki termoaktywnej, wraz z bluzą, naciągnięte były do połowy przedramienia. Mruknął coś pod nosem i ponownie spojrzał na starca.
 — Potrzebuję noża — rzucił ogólnikowo. Jego głos był oschły, choć nie z premedytacji. — Glocka. Ząbkowanego — uszczegółowił po krótkiej chwili, jakby uświadamiając sobie, że ludzie nie wyewoluowali na tyle, by móc czytać sobie w myślach. Podrapał się po skroni.

 Tam, skąd pochodzę, kroimy takimi foki.
 Usłyszawszy te słowa, odwrócił się w stronę kobiety i zlustrował ją wzrokiem, w odpowiedzi wydobywając z siebie krótkie, ciche och. Chcąc nie chcąc, w jego głowie momentalnie narodziło się wyobrażenie patroszonej foki. Niekoniecznie przyjemna wizja, przynajmniej na tę chwilę.
 — Myślałem, że chowacie się w nich przed zimnem — rzucił równie cicho pod nosem, do siebie, tak by go nie dosłyszała. Nie powiedział tego z przekąsem, chociaż ton wskazywał bardziej na ironię.
 Po tym całą swoją uwagę skupił na nożu, wsłuchując się jednocześnie w słowa sprzedawcy. Chwycił za rękojeść, wcześniej wysuwając nóż z pokrowca. Zacisnął na nim palce i je rozluźnił. Kciukiem naparł na jelec, by sprawdzić jego wytrzymałość, po chwili przyglądając mu się z jednej i drugiej strony; opuszką przejechał delikatnie po ząbkowaniu, na koniec naciskając nią na koniec ostrza i obracając bronią powoli. Środek ciężkości był w porządku, a sama stal wydawała się dobrej jakości — choć to raczej zweryfikuje praktyka. Rękojeść ponadto mieściła się w dłoni, głowica nie przeszkadzała mu w trzymaniu jej. Ostrze mogłoby być trochę szersze i zastanawiało go też, na ile czasu utrzyma się oksydowanie, ale sam fakt, że nóż to posiadał, było swego rodzaju zaletą — zbyt szybkie rdzewienie go denerwowało.
 Tak czy inaczej, chciał wypróbować ten model już od dłuższego czasu, więc nie myśląc więcej, schował nóż z powrotem do pokrowca i odłożył go na blat.
 — Wezmę. Ile? — mruknął, pytając się o cenę, nadal też nie spuszczając oczu z broni. Te powyginane jelce, choć praktyczne, zawsze go bawiły. Trochę jakby zgłaszały się do odpowiedzi.

Uniosła jedną brew, słysząc mamrotanie mężczyzny. Wypuściła głośniej powietrze nosem i w milczeniu wróciła do oglądania broni w gablotkach. Uniosła jednak głowę, kiedy właściciel lokalu zaczął opowiadać o nożu. Niby przez przypadek przysunęła się do nich o pół kroku, kątem oka spoglądając na broń. Wyłapała więc także, kiedy starzec skinął do niej głową.
- Ja jeszcze patrzę. - oznajmiła grzecznie, unosząc najpierw palec wskazujący, a później wskazując nim na gablotki.
W rzeczywistości jednak wciąż spoglądała w kierunku drugiego klienta. Przez sam jego sposób obchodzenia się z nożem mogła rozpoznać, że nie był to pierwszy raz, kiedy trzymał coś takiego w dłoni. Już niekoniecznie mimowolnie i raczej średnio po kryjomu obróciła się w jego stronę i z dystansu obserwowała co robił. Maannguaq osobiście nie przepadała za walką wręcz ani jakimkolwiek sposobem potyczkowania się, w którym odległość od przeciwnika była niewielka. Dlatego była snajperem - parę dobrych obliczeń i zabicie kogoś z kilometra nie było większym problemem. Czego w jej przypadku nie można już było jednak powiedzieć właśnie o biciu na noże, kastety czy gołe pięści.
Kiedy nieznajomy zaczął chować broń do pokrowca, Grenlandka przysunęła się jeszcze kawałeczek bliżej.
- I jak, polecasz? - spytała, krzyżując ręce na klatce piersiowej - Wydajesz się znać na tym.
Thorleifsen nie była tego dnia ubrana w mundur, więc mogła w sumie udawać każdego. Dlatego teraz postanowiła sprawdzić, co mężczyzna ewentualnie mógł jej powiedzieć na temat noża. Jasne, sama była w wojsku ale w sumie to i tak brała co dawali, jeśli chodziło o broń. Teraz musiała podjąć własną decyzję, więc czemu nie poradzić się potencjalnego eksperta? Gorzej, jak on sam zaraz przetestuje "patroszenie fok" na niej.
Spojrzała jeszcze w kierunku starszego człowieka, czekając, aż ten poda cenę. Może jak kupią dwa to wskoczy jakaś promocja?

 Ze spoglądania na broń wyrwało go pytanie kobiety, tej od fok. Przeniósł na nią wzrok, stojąc dalej w ciszy i zastanawiając się, z jakiego powodu wywnioskowała, jakoby się na tym znał; nic nie mówił, jedynie patrzył na nóż i obracał go w dłoni — nie był pewien, ile mogło jej to dać do myślenia. Poza tym miała zaraz przy sobie osobę, której bardziej powinna zaufać w tej kwestii.
 Wtedy, nim zdążył cokolwiek z siebie wydusić, głos zabrał sprzedawca. Zerknął na niego, uważając, że to, co powiedział, było wystarczające i na pytanie odpowiadać już nie musiał. Albo po prostu chciał znaleźć sobie jakąś wymówkę, byle nie wchodzić z kimkolwiek w dyskusję. Mimo że faktycznie był trochę w tej dziedzinie obeznany — choć bardziej na praktyce niżeli teorii — tak jednak nie należał do tego typu osób, które zamierzały szczególnie dawać o tym znać.
 — Zależy — do czego. I tyle. Nie powiedziawszy już nic więcej, mając też nadzieję, że to nie popchnie jej do dalszej interakcji, odwrócił się na powrót w stronę sprzedawcy. — Rozumiem — odpowiedział neutralnym tonem, jednocześnie też na niego spoglądając. Był już zdecydowany, czy to ze zniżką, czy bez. Dziesięć dolarów w tę czy w tę nie robiło mu dużej różnicy, chociaż to zawsze o jeden banknot w kieszeni więcej. — Biorę — rzucił, w razie gdyby ta miała zastanawiać się w nieskończoność, w tym samym momencie sięgając też po portfel. Może przy okazji poczuje jakąś presję w szybszym dokonaniu wyboru, co, nie ukrywał, byłoby mu na rękę. Nie był fanem przesiadywania w jednym miejscu zbyt długo, tym bardziej w otoczeniu nieznajomych mu osób.
 Zerknął na kobietę wyczekująco, nie zamierzając jej do niczego przekonywać — choć olej brzmiał kusząco. Ten, który miał, sięgał już niemalże dna, a skoro miał szansę dostać jeden w cenie noża, to poczułby się dodatkowo usatysfakcjonowany.

Z niemałym zainteresowaniem wysłuchała słów sprzedawcy. Tak szczerze, to nie mogła powiedzieć, że wszystko z tego rozumiała. Może to jej angielski, a może po prostu nie była pasjonatką noży. Z tym, że co do tego drugiego to miała całkowitą pewność - o karabinach snajperskich mogłaby rzeczywiście wdać się z mężczyzną w dyskusję. Tutaj natomiast, z nieco uniesionymi brwiami i przekrzywioną głową wsłuchiwała się w całą specyfikację ostrza. Pokiwała głową i podeszła bliżej, ruchem głowy wskazując na to, że chciałaby przyjrzeć się przedmiotowi z bliska.
Kiedy już go otrzymała, zaczęła przyglądać się mu ze wszystkich stron, a także sprawdzać, jak leży w dłoni. Mimowolnie zaczęła zastanawiać się, co by się stało, gdyby spróbowała teraz przetestować go na kimś z obecnych w pomieszczeniu. Z tych dziwnych myśli wyrwał ją głos jegomościa rozmownego jak te góry lodowe, które przepływały w pobliżu jej mieściny. Poruszyła jedynie brwiami i ponownie wysłuchała starca. Oferta rzeczywiście nie najgorsza.
Popatrzyła jeszcze szybko po innych broniach. Pistolet byłby dla niej lepszy ale nóż był tańszy, łatwiejszy do schowania, w razie czego cichszy i może zmotywowałby ją do przyłożenia się bardziej do treningu walki wręcz. W sumie i tak miał stanowić jedynie "backup", bo liczyła, że resztę zapewni jej dowództwo.
- Niech będzie. - stwierdziła w końcu, odkładając broń na blat w celu schowania jej do pokrowca i wygrzebania pieniędzy z wewnętrznej kieszeni kurtki.