WSTECZ | Polowanie na dynie [event]

W życiu każdego człowieka bywa tak, że od czasu do czasu musi coś rozwalić. Karnet, który wręczono mu do ręki wyglądał kusząco. Nic dziwnego, że nie zastanawiał się nad skorzystaniem z okazji. Trudno było z kolei przeoczyć stoisko z dyniami – człowiek w stroju farmera donośnym tonem zachęcał gości do skorzystania z atrakcji. Gdy ludzie podchodzili i wręczali mu swoje bilety, wyglądał na kogoś, kto sam czuł się, jakby wygrał los na loterii.
____― Trzymej chopie i jedziesz z tym koksem!
____― Nie trzeba mówić dwa razy ― odparł, odbierając od mężczyzny młot. Zanim podszedł do dyń, zważył narzędzie w dłoni, by odpowiednio dostosować siłę zamachu. Niedługo potem dynia numer trzy rozprysnęła się na kawałki. Nastąpiła chwila prawdy.
____Miał opuścić to stanowisko z nagrodą główną, po prostu nagrodą czy ze smutnym słoikiem dżemu dyniowego?

Drept drept, madafaka. W zasadzie nie wiedziała czy w ogóle uniesie jakieś młoty, siekiery czy inny syf, którym rozbijało się te zarąbiste dyńki z nagrodami, ale jej znajomi z roku postanowili, że skoro oni idą, to i van Velzen ma iść. Dlatego trochę jak na skazanie szurała za grupką innych dziewcząt i gejoszków, którzy wymieniali swoje karnety na narzędzia zbrodni dyniobójstwa. Gdy przyszła kolej na nią, uśmiechnęła się niemrawo do farmera, mrucząc jakąś krótką prośbę o sprzęt.
- Trochę weselej, cHoLiBkA. Jak wygrasz milion dolarów to też będzie się tak krzywić?
Tu już zmrużyła oczy, po prostu odbierając młociszcze od mężczyzny. Hesukristo el roboto de futuro, co to za typiarz wieśniak. Ew.
Narzędzie faktycznie było trochę ciężkie na jej słabe łapy, trenowane wyłącznie przenoszeniem maszyny do szycia o dwa metry w bok, ale wreszcie dodreptała do dyni numer szesnaście, by zaraz zadać jej ostateczny cios. Bugagah.

Mercury stał tuż za Alanem przyglądając się jego wyczynom. Z początku uniósł brew, idealnie dopełniając wyraźnego zwątpienia przemieszanego z rozbawieniem. Nieczęsto w końcu miał okazję zobaczyć jak jego chłopak młuci wielkie warzywo, jakby co najmniej zabiło mu połowę rodziny.
— Dowal jej Alan, niech sobie nie myśli — parsknął śmiechem, wyraźnie nie mogąc już dłużej wytrzymać w ciszy. Gdy już otrzymał swoją nagrodę, zerknął mu przez ramię, wpatrując się w list i gwizdnął.
— Kto by pomyślał, że miasto tak się wykosztuje? — powiedział wsuwając ręce do kieszeni. A raczej próbował to zrobić, nim się bowiem zorientował, w dłoniach miał już młotek. Spojrzał na farmera mrugając kilkakrotnie.
— Też mogę? — zapytał, w odpowiedzi wysłuchując krótkiego tłumaczenia o karnecie. Momentalnie przypomniał sobie o świstku i rozejrzał się po dyniach. Zamachnął się porządnie, rozbijając na kawałki dynię z numerem trzynaście. Tak długo, aż nie zostało z niej absolutnie nic. Dopiero wtedy niezależnie od nagrody, nieco utytłany wnętrznościami warzywa, odwrócił się do Alana susząc zębiska w uśmiechu, widocznie nie przejmując się, że wybrał pechowy numer.
— Musimy to robić częściej.
Inne atrakcje nadal czekały.

Po łowieniu jabłek przyszedł do miejsca zastawionego dynami. Pewnie tutaj odbywa się polowanie na dynie, przeszło mu prze myśl i rozejrzał się po polu dyń. Farmer, poprzedni uczestniczy, którzy wyszli z swoją nagrodą i poszli dalej się bawi. Podszedł do farmera i wręczył mu drugi karnet.
Wyglądał... jakby jakieś dzieciaki młodsze od niego zaatakowały go balonikami albo woreczkami z wodą. Włosy w połowie mokre i twarz, również. Dobrze, że miał wodoodporny...? Jakoś się to nazywało w tym make-up'ie. Musiał zadzwonić do siostry i spytać się o to dokładniej. Ona będzie to wiedzieć na pewno, przecież zna się na tych wszystkich rzeczach, które dziewczyny używają, żeby poprawić swój wygład.
Twarz farmera mówiła sama za siebie. Zdziwienie, ale przecież Halloween przecież jest taki, żeby zadziwiać, wstrząsać innych swoim przebraniem. Miał nadzieję, że po wylądowaniu twarzą w wodnym zbiorniku jabłek nie wygląda, aż tak źle w swoim przebraniu. Niestety nie miał przy sobie żadnego lustra, aby się przejrzeć i to zweryfikować.
W ostateczności wziął od farmera młotek służący do destrukcji tych warzyw, żeby dostać się do zawartej w niej niespodzianki albo wyjść z papką dyniową. W tym momencie o niczym nie myślał, bo przy ostatnim źle to wyszło i wyszedł z niczym. Teraz odda się losowi.
Wreszcie znalazł dynie z odpowiedni dla siebie numerem i zamachnął się tak, żeby za pierwszym uderzeniem rozwalić warzywo z numerem siódmym.