WSTECZ | Dla kogo to piwo? – konwersatorium filozoficzne, klasy B [lekcja]

First topic message reminder :



Drzwi sali były otwarte, a Francis musiał na chwilę gdzieś wyjść, bo nie kręcił się nigdzie w pobliżu. Szczęśliwie tym razem najprawdopodobniej nie zapomniał o zajęciach, bo zdążył napisać na tablicy temat konwersatorium, a nawet narysować żółtą i białą kredą całkiem realistyczny kufel z piwem.
Czas leciał, zegar wskazywał trzy minuty po umówionej godzinie, większość uczniów pozajmowało miejsca w ławkach, jakiś żartowniś dopisał, że on z chęcią zgłosiłby po procenty, może wtedy łatwiej będzie filozofować – ale nauczyciela jak nie było tak nie ma.
– Czekamy do piętnaście po i wychodzimy! Lekcja się nie odbyła – rzucił ktoś z tyłu sali.


Proszę, aby każdy z was na początku opisał jak wchodzi do sali, gdzie siada, jak wygląda etc. Później ruszamy zaplanowanym tokiem pisania.

– Pewnie, że tak – odpowiedział podnosząc wzrok znad kartek. – Najdziwniejsze i najgorsze były chyba... kalmarowe. Zresztą, wystarczy chwilę poszukać w internecie, żeby trafić na jakieś dziwactwo. Najwięcej tego w Japonii i środkowej Europie. – Chciał wrócić do uzupełniania rubryczek, nim całkiem o nich zapomni i narazi się na kolejną porcję kazania, ale rozproszył go charakterystyczny dźwięk telefonu wibrującego na biurku. Rozłączył połączenie i szybko zerknął na zegarek.
– Kto chce, może już wyjść. – Oto padły magiczne, wyczekiwane przez każdego obecnego w tej sali słowa.

Jasnowłosy kiwnął głową, kończąc ten temat. Zresztą dość łatwo dało się zauważyć, że nauczyciel stracił już zapał do rozmów przez ponaglający go telefon. Hayden przeciągnął się i dokładnie w tej samej chwili obwieszczono im, że mogą się już zmyć. Jako że była to ich ostatnia lekcja, nie omieszkał skorzystać z tej szansy. Sięgnął po leżący na ziemi plecak i wstał, odsunąwszy wcześniej krzesło od ławki z charakterystycznym zgrzytem, który na szczęście nie był na tyle głośny, by kogokolwiek rozproszyć.
― Do widzenia ― pożegnał się z nauczycielem, zarzucając szkolną torbę na ramię i już niedługo po tym zniknął za drzwiami. Zapewne w towarzystwie kilku innych uczniów, którzy też postanowili się ulotnić.

___✕ z/t.