WSTECZ | [ MISJA ] Jonathan Everett x Kiana

// Ok, na początku kilka słów wstępu. Przejrzałem sobie pobieżnie Wasze Karty Postaci, umiejętności itd., ale też jestem tylko człowiekiem i na bank tego nie spamiętam. Więc jeśli o czymś zapomnę, uznacie, że coś mogłoby ciekawiej zagrać w fabule itd. to śmiało piszcie o tym do mnie. Generalnie będą dwie drogi na pokonywanie przeszkód, które przed Wami postawię: albo sami wpadniecie na to, jak je przeskoczyć albo zdacie się na rzuty kością. Weźmy np. przesłuchanie: każda stworzona przeze mnie postać będzie miała pewną drogę, aby do niej dotrzeć lub też ją złamać. Jedni są podatni na manipulację, innych łatwo przekupić i tak dalej. Jeżeli sami na to wpadniecie, to super. Będę też starał się pisać małe podpowiedzi w postach, które mogą Was naprowadzić na to, jak się zachować w danej sytuacji. Możecie się też od razu zdać na rzut kością. Uznacie np. że nie potraficie walnąć inspirującego przemówienia, które przekona 20 osób do swojej racji. Wtedy rzucamy kością i na tej podstawie decyduję co się wydarzyło. Będę też stopniował wydarzenia do jakości rzutu. Jeśli uznajemy, że 1-5 to porażka, a 6-10 to sukces (chyba, że wasze umiejętności albo sytuacja mówią inaczej), to 4 będzie lekką porażką, a 1 małą katastrofą. Z sukcesami też to tak oczywiście działa. Jeśli sami z siebie chcielibyście na coś rzucić („chcę sprawdzić czy ta osoba nie chowa czegoś w kieszeni”) to też śmiało dajcie mi znać, będę się dopasowywać do Waszych działań. No, to chyba tyle słowem wstępu, wszelkie wątpliwości omawiamy na Discordzie.

---

To nie był szczególnie przyjemny dzień. Mocno dawał o sobie znać wiatr, który przenikał do szpiku kości i przez niego jeszcze mocniej odczuwało się niską temperaturę. Nawet ciepłe rękawiczki, grube kurtki i potężne zimowe buty nie dawały sobie z nim rady, bo zawsze znalazł sposób, aby się gdzieś wcisnąć. Dlatego też ludzie nie byli w najlepszych humorach. Samo życie w Riverdale potrafiło dać w kość, a pogoda jeszcze dokładała swoje. Ulice były opustoszałe, nikt nie chciał opuszczać swojej strefy ciepła i komfortu, chyba że był do tego zmuszony. Tak właśnie stało się w przypadku Kiany i Jonathana. Może szli właśnie na posterunek policji, a może z niego wychodzili. Ewentualnie są niezdrowym procentem ludzkości, który przy takich warunkach pogodowych lubi sobie urządzać spacery. Tak czy inaczej, dzięki temu udało im się natrafić na interesującą, ale i smutną, a może też lekko przerażającą scenę przed samym komisariatem.
– PSY!
Na schodach stał policjant, jego twarz wyrażała zmęczenie, zniechęcenie oraz irytację. Przed nim w histerii wiła się kobieta. Miała rozmazany makijaż, niedopiętą kurtkę oraz furię w oczach.
– BEZUŻYTECZNE KUNDLE!
– Pani Meadows…
– ZAKŁAMANE, PRZEKUPNE ŚWINIE!
– Pani Meadows, proszę się uspokoić…
– ZASRANE CHUJE. JEBAĆ WAS. WAS I TO PIERDOLONE MIASTO – kobieta obrzuciła budynki wokół siebie spojrzeniem pełnym nienawiści. – WSZYSTKICH WAS JEBAĆ. NA NIC NIE ZASŁUGUJECIE.
– Pani Meadows, jeśli pani się nie uspokoi…
Dla Kiany mógł to być przykry widok, ale taki, do którego przywykła. Ileż to już razy usłyszała inwektywy pod swoim adresem, bo nie rozwiązała jakieś sprawy tak, jak chcieliby tego mieszkańcy? Zmęczona twarz policjanta mogła być dla niej jak odbicie lustrzane, w którym widzi siebie w wielu podobnych sytuacjach. Z drugiej strony, emocje kobiety były naprawdę duże. Na tyle duże, że wyglądała na kogoś, kogo obezwładnią jedynie środki uspokajające. Ewentualnie pałka teleskopowa.
Dla Jona był do widok łamiący serce. Oto kobieta, wykończona już rzucaniem obelg, po prostu upadła na kolana i zaczęła niekontrolowanie szlochać. Zmieszany policjant rozejrzał się dookoła, szukając ratunku. Wreszcie jednak uklęknął i położył dłoń na jej ramieniu.
– Pani Meadows, naprawdę robimy wszystko co możemy. Pani mąż po prostu…
– Przestań! Po prostu daj mi już spokój. Zostaw mnie. Daj mi spokój.
Pani Meadows schowała twarz w dłoniach. Policjant znów się rozejrzał i wtedy jego wzrok zatrzymał się na Kianie, którą rozpoznał. Ona zaś mogła kojarzyć jego rysy twarzy, ale za cholery imienia ani nazwiska.
Pokręcił głową.
– Ciężka sprawa – ostrzegł lojalnie, a potem zatarł ręce, odwrócił się i ruszył po schodach, aby zaszyć się w cieple komisariatu.
Kobieta, nazwana również panią Meadows, nadal klęczała, przecierając dłońmi twarz i tym samym jeszcze mocniej rozsmarowując swój makijaż. Jeśli ktoś kiedyś pytał o definicję nieszczęścia, to właśnie znajdowało się ono przed Kianą oraz Jonathanem.

Termin na odpis: 13.01, 23:59

Dawno już nie czuła się tak okropnie jak dzisiejszego dnia. Było jej cholernie zimno, migrena rozsadzała jej czaszkę i przez to nie potrafiła się praktycznie na niczym skupić. Dlatego wracali się na posterunek po pęk kluczy, bez których nie byli w stanie wejść do wynajętej sali. Akurat dzisiaj musiała je gdzieś przełożyć. Bo czemu by nie.
Każdy normalny człowiek na jej miejscu wróciłby do domu, zakopał się w kołdry i starał się jakoś przeżyć. Ale nie ona. Oczywiście, że nie. Z resztą. Miała za dużo zaległych rzeczy by tak po prostu pozwolić sobie na odpoczynek. A, że nie bardzo paliło jej się do uzupełniania raportów i sprawdzania miliona teczek, które leżały absolutnie wszędzie, tak też zagryzając wargi i połykając kolejne tabletki przeciwbólowe umówiła się z Jacem na trening. I jak zazwyczaj nie przeszkadzały jej, jego monologi tak dzisiaj miała ochotę go zakneblować. Każdy, nawet najcichszy dźwięk był dla niej jak milion gwoździ wbijanych bardzo tępym młotkiem, prosto w jej czaszkę.
Idąc obok niego, wysilała się na lekki uśmiech i od czasu do czasu kiwała głową na znak, że go słucha. W końcu to nie była jego wina.
Przymknęła na chwilę powieki, zaciskając palce na nosie, między oczami. Czy jak weźmie kolejne tabletki to bardzo przekroczy dobową dawkę przeciwbólowych? A może już dawno to zrobiła?
Niestety zanim sama sobie odpowiedziała, usłyszała podniesione głosy dochodzące spod budynku, do którego zmierzali.
Otworzyła oczy i niechętnie spojrzała w tamtym kierunku.
No po prostu zajebiście, przemknęło jej przez myśl. Tego jej było trzeba. W tym samym czasie Jonathan nagle się zatrzymał i nie musiała się nawet obracać by poczuć na sobie jego spojrzenie.
Zerknęła jednak i jak przepuszczała szukał w jej reakcji odpowiedzi. A ona miała szczerą ochotę zignorować rozgrywająca się scenę i pójść prosto do gabinetu po te jebane klucze.
Nim jednak zdążyła mu to powiedzieć, Jace wyrwał do przodu.
“Zacze—, kurwa,” wzdychając poczłapała za nim i zatrzymała się nieco z boku, ale tak by mieć w zasięgu wzroku zarówno Jace’a jak i kobietę.
Policjant stojący na schodach posłał jej tylko to jakże wymowne spojrzenie i zniknął im z oczu.
Przeklinając jego żywot w myślach, Kiana spróbowała się skupić na słowach wypowiadanych przez blondyna.  Może ten jego urok szczeniaka i tym razem pomoże? Ona nie miała siły na bycie przesadnie miłą, a już tym bardziej na użeranie się z rozhisteryzowanymi kobietami.

---

Pani Meadows ewidentnie nie spodziewała się współczucia od osób trzecich. Ba, nie oczekiwała go. Traktowała wręcz jako pogardę skierowaną w jej stronę. Dlatego gdy usłyszała słowa wypowiedziane przez Jonathana, pierwszym odruchem było zwrócenie w jego kierunku gniewnego spojrzenia. Było widać, że kilka kolejnych inwektyw ciśnie się jej na usta. Coś ją jednak powstrzymało. Może to chore oko, może młodzieńczy urok albo po prostu zdrowy rozsądek wreszcie przebił się przez szaleńcy amok. Cokolwiek to nie było, kobieta spuściła wzrok z lekkim zawstydzeniem.
– Oh Boże, co ja wyprawiam – skarciła samą siebie. Przyjęła zarówno pomocną dłoń, jak i chusteczkę, którą zaczęła wycierać twarz. – Pewnie wyglądam jak jakieś straszydło. Dziękuję ci – zaśmiała się nerwowo.
Dopiero teraz mogli jakkolwiek ocenić wygląd kobiety. Na oko miała trzydziestkę i chociaż niedawna scena temu przeczyła, to prezentowała się bardzo elegancko. Rozmazany już makijaż na pewno był przygotowywany przez dłuższy czas, aby podkreślić nieco ostrą, lecz niewątpliwie przyciągającą spojrzenie urodę. Niebieskie oczy mogły zarówno zmrozić, jak i rozgrzać do czerwoności. Blond włosy sięgały nieco poza ucho, teraz jednak były potargane w nieładzie. Miała na sobie długi płaszcz, skórzane rękawiczki oraz szpilki, przez co wyglądała jakby wybierała się na bal, a nie posterunek, by wszczynać burdy. Jeżeli kogoś interesowały filmy noir, to skojarzenie z famme fatale wydawało jak najbardziej celne.
– A mówią, że prawdziwych dżentelmenów już nie ma – zwróciła się do Jona, po tym, jak już nieco się ogarnęła. Nadal nie prezentowała się idealnie, ale z całą pewnością bliżej jej było do „stanu wyjściowego”. Kokieteryjny uśmiech również mógł to sugerować. – Dziękuję. Jesteś uroczy. Pewnie często to słyszysz, co? – zagadnęła.
Dopiero w tym momencie pani Meadows rozejrzała się wokół siebie. Jej spojrzenie naturalnie natrafiło na stojącą niedaleko Kianę i zatrzymało się tam na dłużej.
– Chwila, moment – jej zainteresowanie Jonem wyparowało równie szybko, jak się pojawiło. – Ja panią znam.
Zrobiła krok do przodu, jakby chciała się upewnić.
– Tak. Pani jest tą policjantką z telewizji. Clara? Nie. Kiana? Dobrze pamiętam? – Wiatr targnął mocniej, a kobieta mimowolnie się skuliła. Kontynuowała jednak, mówiąc tym razem spokojnie, chociaż słychać było rodzącą się desperację w jej głosie. – Mogłaby pani mnie wysłuchać? Dziesięć minut, proszę tylko o tyle. Oni nie chcieli mnie słuchać. Mówią, że Coby… oh, cholerny Coby. Że on… Błagam. Dziesięć minut i jeśli uzna mnie pani za wariatkę, to już nie będę się narzucać, przysięgam. Dziesięć minut.
Błagalne spojrzenie spoczęło na Kianie, nakładając na jej już i tak zmęczone dzisiejszym dniem barki, dodatkowy ciężar do udźwignięcia. Pani Meadows wydawała się w tej chwili stabilna, trudno było jednak ocenić, jak zareaguje na kolejną negatywną odpowiedź.

Termin na odpis: 20.01, 23:59

Stała ciągle w tym samym miejscu i obserwowała. Jakimś cudem Jace dotarł do kobiety, która w zastraszająco szybkim tempie pozbierała się i jak jeszcze parę sekund wcześniej była w totalnej rozsypce, tak w tym momencie praktycznie w niczym jej nie przypominała.
Nawet z rozmazanym makijażem i włosami w nieładzie Pani Meadows była atrakcyjna. I mogło się to wydawać trywialne i zdecydowanie nie na miejscu, ale białowłosa poczuła ukłucie zazdrości. Nie do końca tylko wiedziała dlaczego.
Korzystając z okazji, że nikt nie zwracał na nią uwagi przeleciała wzrokiem po kobiecie, zapamiętując jej postawę, zachowanie oraz ubiór. Nawyk, który stosowała praktycznie za każdym razem kiedy poznawała kogoś nowego.
Migrena non stop pulsowała w jej czaszce i Kiana marzyła by stać się niewidzialną. Wtedy mogłaby po prostu zniknąć i przenieść się najchętniej do własnego mieszkania. Jonathan i tak lepiej się sprawdzał jako wsparcie niż ona.
Przewróciła oczami słysząc ton kobiety oraz jej słowa, jakimi zwróciła się do blondyna. Czy zdawała sobie sprawę, że chłopak jeszcze się uczył? Kiana zacisnęła usta w cienką linię by powstrzymać się od komentarza. Doprawdy niesamowite. Od histerii do flirtu w minutę. To był chyba rekord. Przymknęła na chwilę powieki, a palcami prawej dłoni zaczęła lekko uciskać punkty nad brwiami.
– Ja Panią znam.
Po niespełna paru sekundach uwaga kobiety skupiła się na niej, na co Kiana jedynie ciężko westchnęła i zmęczonym wzrokiem spojrzała na Panią Meadows.
– Tak. Pani jest tą policjantką z telewizji. Clara? Nie. Kiana? Dobrze pamiętam?
Miała szczerą ochotę odpowiedzieć, że kobieta się myliła i wcale nie chodziło jej o nią. Jednak utkwiony w niej wzrok Jace'a jak i sama jego obecność powstrzymała ją przed takim działaniem. Zamiast tego opuściła dłoń i skinęła lekko głową, zaraz tego jednak żałując, kiedy kolejna fala niewidzialnych gwoździ przeszyła jej czaszkę.
Ugh, potrzebowała przeciwbólowych. Albo tequili. Obu na raz? Skuliła ramiona, kiedy wiatr zawiał z podwójną siłą.
Nie pierwszy raz słyszała desperację i wręcz błaganie o wysłuchanie i na tym etapie nie robiły już one na niej wrażenia. Dawno temu wyzbyła się współczucia w takich sytuacjach. Musiała, inaczej nie byłaby w stanie wykonywać swojej roboty. A to, że większość ludzi uważała ją przez to za zimną sukę bez sumienia... cóż, takie życie. Każdego innego dnia odesłałaby kobietę na posterunek, do jednego z kilku biurek, gdzie znudzeni policjanci lub żółtodzioby przyjmowali podobne zgłoszenia. Jakby nie patrzeć, będąc na jej stanowisku mogła sobie pozwolić na wybredność co do spraw. Te, które ostatecznie trafiały w jej ręce najczęściej miały związek ze zwłokami w dziwnych miejscach czy innymi groteskami. Ale najwyraźniej dzisiejszego dnia miało być inaczej.
Przeniosła wzrok na Jace'a, i westchnęła pochylając głowę do przodu. W co ona się właśnie wplątała?
"W porządku," zgarnęła kosmyki włosów z twarzy wskazując dłonią na drzwi komisariatu. "Pójdziemy do mojego gabinetu, a tam wszystko Pani opowie od początku," skinęła głową na blondyna i skierowała swoje kroki w kierunku schodów.
Zapowiadał się długi dzień.

Pani Meadows wyglądała, jakby miała zemdleć przez to, że Kiana zgodziła się ją wysłuchać. Na szczęście w okolicy stał dzielny Jonathan, gotów wesprzeć nieszczęsną kobietę męskim ramieniem, z czego ta chętnie skorzystała.
– Dziękuję. Bardzo pani dziękuję. Naprawdę, to wiele dla mnie znaczy – cóż, nietrudno było stwierdzić, że faktycznie spłynęła na nią niewysłowiona ulga.
Aby schować się przed kolejnymi podmuchami wiatru, trójka rozmówców udała się do komisariatu, gdzie powitały ich zaskoczone spojrzenia policjantów, którzy prawdopodobnie myśleli, że sprawa pani Meadows została już zamknięta. Wystarczył jednak rzut oka na Kianę, aby natychmiast stracili zainteresowanie tą sytuacją. Zdecydowanie nie chcieli jej podpadać.
Gdy dotarli do gabinetu Kiany, pani Meadows zdjęła swój płaszcz i powiesiła go na wieszaku. Następnie usiadła na krześle przeznaczonym dla gości odwiedzających policjantkę i rozejrzała się dookoła. Jej spojrzenie zatrzymało się na martwym kwiatku na parapecie i chyba straciła nieco wiary, która niedawno w nią wstąpiła.
– Uroczo… – bąknęła pod nosem i dopiero po chwili zorientowała się, że przebywające z nią dwie inne osoby również to usłyszały. – Przepraszam, mogę poprosić o coś do picia? Nie zdążyłam dziś nawet wypić kawy.
Początek był nieco niezręczny. W końcu jednak kobieta skupiła swoje spojrzenie na Kianie i wzięła głęboki wdech.
– Nazywam się Susan Meadows. Mój mąż, Coby Meadows pracuje… Uhm. Pracował dla firmy kurierskiej, Phoenix Delivery. Wczoraj wieczorem został znaleziony w jednym z magazynów. On… Jezu… Przepraszam – Susan otarła łzy, które napłynęły jej do oczu i westchnęła głośno. – Został znaleziony z pistoletem w dłoni i… mówią, że strzelił sobie w głowę. Że się zabił. Ale ja w to nie wierzę. Nie Coby. Kiedy się poznaliśmy, był hokeistą. Bardzo zdolnym, wielu wróżyło mu przyszłość w reprezentacji. Cóż, chyba nie muszę mówić, że zamknięcie w Riverdale pokrzyżowało te plany. Ale on się tym nie przejął, wiecie? Nawet w najgorszym momencie, był cholernym optymistą – Susan opuściła lekko głowę i wbiła spojrzenie w biurko Kiany.– Dlatego myślę, że tego nie zrobił. Nie byłby w stanie. Zawsze mi powtarzał, że wszystko się ułoży. Cholera, to prędzej ja bym sobie strzeliła w łeb niż on – powiedziała z nagle podniesionym głosem. Spojrzenie, które powróciło na Kianę, było pełen oburzenia.
– Poza tym, posłuchajcie, Coby był… No, trochę był ciapą. Ja… Chyba nie powinnam tego przyznawać na posterunku policji, ale namawiałam go, żeby dołączył do któregoś z gangów – Meadows odwróciła spojrzenie i potarła dłonią o dłoń. – Po prostu chciałam przeżyć w tym cholernym mieście. To chyba nic złego, prawda? – spytała, spoglądając nagle na Jona, jakby szukała u niego ratunku albo poparcia.
– W każdym razie Coby zawsze odmawiał. Był szlachetny jak pieprzony rycerz na białym koniu. On nawet nie miał broni! Nie wiem w ogóle czy umiałby ją obsłużyć. Skąd ją więc wziął? Musiałby kupić ją nielegalnie, a czasem się gubił, kiedy wysłałam go do sklepu po więcej niż trzy rzeczy – Susan nachyliła się w kierunku Kiany. – Słuchajcie, znacie w ogóle tę firmę, Phoenix Delivery? Gdyby Coby tam nie pracował, to pewnie nigdy bym o nich nie usłyszała. Parę razy mówił, że dzieją się tam dziwne rzeczy. Pracował na magazynie. Mówił, że czasem przenosił paczki, które wydawały się puste albo bardzo lekkie, pomimo dużych rozmiarów. I w ogóle pracują tam tylko we dwójkę. On i ten cholerny Andy. To chyba trochę dziwne, nie? Tak sobie myślę… Może jakiś gang tam działa? Coby jest... był naiwny, mógł wepchnąć nos w nieswoje sprawy i wtedy postanowili go usunąć.
Po tych słowach Susan Meadows rozsiadła się wygodnie, z nogą założoną na nogę, gotowa odpowiedzieć na wszelkie pytania.

// Drobna uwaga - teraz wchodzimy w coś, co roboczo nazwałem trybem przesłuchania. Prosiłbym, abyście w swoim poście pisali po jednym pytaniu do sprawy, jeśli oczywiście jakieś macie. Będzie mi wtedy łatwiej opisywać odpowiedzi i reakcje, które mogą się potem okazać dla Was kluczowe.

Termin na odpis: 24.01, 23:59

Jonathan postawił kubek kawy przed Kianą i drugi przed Susan. Ta odpowiedziała mu uśmiechem i drobnym komplementem, co ponownie spotkało się ze speszeniem ze strony chłopaka. Usiadł na swoim miejscu i zajął się swoim napojem.
Pani Meadows upiła łyk ciepłej kawy, po czym westchnęła głośno. Chyba naprawdę tego potrzebowała.
Podniosła wzrok na Kianę.
– Znalazł go Andy. Andy Miller. Podobno Coby leżał w jednym z magazynów przy paczkach, z pistoletem w dłoni – Susan westchnęła ponownie, odkładając kubek na biurko. – Pewnie będzie z nim pani rozmawiała, więc muszę panią ostrzec. Jak kobieta kobietę. Andy to incel. Zagorzały. Boi się i nienawidzi kobiet. Nie wiem jak Coby mógł słuchać tego pierdolenia i jeszcze potem próbować go usprawiedliwiać. „To nie tak kochanie, on miał problemy w związkach, gdybyś była na jego miejscu…”. Ten pierdolony creep próbował mnie wyrwać w najmniej wybredny sposób, jaki możecie sobie wyobrazić, a kiedy mu odmówiłam, to zaczął mnie wyzywać od szmat i stwierdził, że będzie namawiać Coby’ego, aby „zrobił ze mną porządek”. Przepraszam za język, ale wystarczy, że o nim pomyślę i… – Susan zacisnęła pięści i szczęki tak mocno, że wyglądała, jakby chciała kogoś uderzyć. Zamiast tego jednak ponownie sięgnęła po kawę. Następnie odczekała chwilę, zanim odpowiedziała, już spokojniej, na kolejne pytanie.
– Nie, to nie było nic konkretnego. Wie pani, używałam tego bardziej jako… Przytyku? Wiedziałam, że Coby nigdy nie dołączy do żadnego gangu. Był na to za dobry – Susan wbiła spojrzenie w trzymany przez siebie kubek. – Wiem, że kiedyś w naszej okolicy kręcili się Thunder Birds. Natomiast jeśli chodzi o pracę Coby’ego, to podobno na tamtym terenie działają Szakale. Ale nie jestem z tym zbyt obeznana, więc możliwe, że wygaduję bzdury.
Wzruszyła ramionami. Wydęła dolną wargę, zastanawiając się nad kolejnym pytaniem.
– Raczej nie opowiadał za dużo o swojej pracy. Cóż, nie ukrywam też, że nie chciało mi się za bardzo o tym słuchać. Na pewno wspominał o tych lekkich pakunkach. Duże pudła, które ładowali do samochodu. Andy był kierowcą i kurierem. Ale nie wiem, dokąd je woził – Susan postukała palcem w trzymany kubek. – Mówił też czasem o jakichś... kontrolach? Że podobno przychodzili goście, którzy bardziej przypominali ochroniarzy z nocnych klubów, niż kadrę zarządzającą. I ten jeden człowiek. Coby mówił, że miał skórę ciemną jak noc i żółte oczy, jak kot. Wyśmiałam go wtedy. W każdym razie to chyba Andy zawsze zajmował się rozmową z nimi.

Termin na odpis: 30.01, 23:59

Zmarszczone lekko brwi Susan nadały jej twarzy wyraz zdziwienia albo oburzenia. Nie odpowiedziała jednak od razu. Upiła łyk kawy, a potem wzięła głęboki wdech i pokręciła przecząco głową.
– Nie. Przy naszej ostatniej rozmowie dobitnie dałam mu do zrozumienia, że nie chcę mieć z nim nic wspólnego. Chyba zrozumiał, bo kiedy tylko znalazłam się na miejscu zdarzenia, od razu zaczął mnie unikać – na twarz pani Meadows zawitał zadowolony uśmieszek, który jednak zniknął tak szybko, jak się pojawił.
Jonathan mógł faktycznie czuć się zagubiony w tym miejscu. Trzeba przyznać, że nie trafiła mu się oczywista sytuacja, w stylu nastolatka przyłapanego na bazgraniu po ścianie. Przestawienie się jednak na próbę rozmowy z dzieciakiem faktycznie mu pomogło, bo niemal od razu dostrzegł pewną niespójność. Potrzebował chwilę, żeby zrozumieć w czym rzecz. Czasem dzieci płaczą jak najęte, ale gwałtownie przestają, gdy dostaną to, czego chcą. Susan jeszcze przed wejściem na komisariat niemal mdlała z rozżalenia. Teraz jednak siedziała przed nim pewna siebie kobieta, która częstowała ich uszczypliwymi komentarzami na temat swojego męża i zadowolonymi uśmieszkami. Przeskok był bardzo wyraźny. Dodatkowo Susan co jakiś czas zerkała na Jona w sposób, od którego dostawał rumieńców i wydawała się zadowolona z efektu. Czy na pewno tak się zachowuje kobieta, która rozpacza po stracie męża?
– Tak jak zawsze, czyli w ogóle – odpowiedziała, a jej twarz przybrała wyzywający wyraz. – To był mój problem z Cobym, wie pani? Wszystko bagatelizował. Za bardzo ufał ludziom. Powiedział mi: „na pewno przesadzasz, Andy by tak nie zrobił”. Który mężczyzna by tak zareagował na wieść o tym, że ktoś podrywa jego żonę? – Susan pokręciła głową z dezaprobatą. – Dopiero potem zaczął coś łapać, kiedy Andy opowiadał mu bzdury na mój temat. Ale i tak się od niego nie odciął. Ba, chciał mu pomóc! Podobno Andy miał za sobą trudny związek i przez to przechodził przez problemy emocjonalne. Dziwi mnie w ogóle, że któraś wytrzymała minutę z takim incelem.
Pani Meadows wyglądała, jakby za chwilę miała zacząć pluć jadem. Tymczasem Kiana, im dłużej trwała ta rozmowa, tym lepiej zaczynała rozumieć na czym stoi. Susan była silną i pewną siebie kobietą, która w doskonały sposób potrafiła kontrolować swoje emocje i wykorzystywać to do manipulacji innymi, głównie mężczyznami, chociaż nie tylko. Wpływ, który potrafiła wywrzeć na płeć przeciwną, był piorunujący, co Kiana, być może z lekkim ukłuciem rozczarowania (zazdrości?), zaobserwowała na Jonathanie.
Może tabletka zaczęła działać, może kawa otrzeźwiła jej umysł, a może kolejne odpowiedzi dawały większe światło na całą sytuację, ale Kiana zaczynała powoli łączyć kropki. Jeżeli przed zamknięciem Riverdale Coby był dobrze rokującym hokeistą, to nie mógł być zbyt stary. Powiedzmy, że miał około dwudziestki. Tymczasem przed nią siedziała około trzydziestoletnia kobieta. Innymi słowy mówimy o związku starszej Susan, która doskonale potrafiła manipulować mężczyznami, a także młodego Coby’ego, który, przynajmniej z opowieści, wychodził na najbardziej naiwną osobę w Riverdale.
Jedno z drugim doprowadziło do trzeciego. Kiedy Kiana zaczęła obserwować dłonie kobiety, dostrzegła, że znajduje się na nich całkiem imponująca porcja biżuterii, ale brakuje czegoś, co wypadałoby zobaczyć u świeżej wdowy. Pani Meadows nie nosiła obrączki.
To wszystko jednak kłóciło się z inną obserwacją Kiany. Susan mogła manipulować, pewne rzeczy wyolbrzymiać, inne przeinaczać lub też pomijać niewygodne dla niej kwestie. W żadnym momencie jednak doświadczona policjantka nie była w stanie wyczuć oczywistego fałszu. Może i relacje pani Meadows z mężem dalekie były od ideału, może pewne fakty nieco ze sobą kolidowały lub też nie wpływały na jej wiarygodność. Zdawała się jednak odpowiadać wyczerpująco i na każde pytanie zgodnie ze swoim sumieniem. Nawet jeśli to sumienie kształtowane było przez małego diabełka.
– No, był magazynierem – wyjaśniła pani Meadows tonem, jakby to było oczywiste. Sięgnęła ponownie po kawę. – Nosił paczki do magazynu albo z magazynu do dostawczaka i tak dalej. Wiecie, ze sportowcami jest ten problem, że jak im nie wyjdzie, to potem ciężko jest się im przebranżowić. Coby był naiwny i… cóż, niezbyt lotny. W Riverdale nie było łatwo o znalezienie czegoś lepszego, zwłaszcza kiedy nie chciał się ładować w nielegalne interesy. Ze swoją posturą pewnie mógłby być jakimś osiłkiem do wynajęcia albo chociaż ochroniarzem – Susan przerwała na chwilę, aby napić się kawy. W pewnym momencie zmarszczyła jednak brwi. – Wiecie, jak tak sobie o tym myślę, to magazynier chyba zajmuje się też pakowaniem towaru, nie? A Coby nigdy o tym nie wspominał. W ogóle nigdy nie mówił o zawartości tych paczek. Tylko że je nosi, z magazynu i do magazynu. Chociaż w sumie nie wiem, nigdy nie pracowałam w magazynie.

Termin na odpis: 05.02, 23:59

Susan westchnęła niemal teatralnie.
– Policja. Był środek nocy. Coby pracował na nocnej zmianie – wzruszyła ramionami, jakby znów oznajmiała oczywistość.
Przy następnym pytaniu przesunęła się lekko na krześle i spojrzał najpierw na Jonathana, a potem na Kianę.
– Nie ma za bardzo o czym mówić – odpowiedziała, zerkając na podłogę. – Riverdale trochę nas podzieliło, ale w takim mieście trzeba trzymać się razem, czyż nie? – lekki grymas pojawił się na jej twarzy i zaraz zniknął.
Pani Meadowas oparła się o siedzenie swojego krzesła i założyła ręce na klatce piersiowej. Zerknęła z lekką irytacją na Jonathana.
– Nie słuchałeś uważnie, cukiereczku. Andy boi się kobiet. Kiedy tylko pokazałam mu, że jestem silniejsza od niego, to zaczął mnie unikać i nastawiać Coby’ego przeciwko mnie – po tych słowach uśmiechnęła się i nachyliła w kierunku Jona. – Ale to urocze, że tego nie rozumiesz. To dobrze o tobie świadczy, wiesz?
Powróciła spojrzeniem do Kiany. Na jej twarzy pojawił się wymuszony uśmiech.
– Jestem influencerką. Działam w branży beauty. Mogę dać pani kilka rad gratis – po tych słowach puściła Kianie oczko. – Czasem dorabiam też jako kosmetyczka. Ale ostatnio mniej. Głównie dla znajomych.

Termin na odpis: 12.02, 23:59