WSTECZ | Starbucks

First topic message reminder :

Niegdyś w tym miejscu mieściła się odwiedzana tłumnie przez nastolatków kawiarnia artystyczna.  Gdy jednak sprawy przybrały taki, a nie inny obrót, właściciele szybko porzucili zarówno rodzinne miasto, jak i interes. Miejsce przejęła jedna z największych korporacji, która do tej pory cieszy się niesamowitą popularnością. Przychodzący tu ludzie szukają spokoju i jakiejkolwiek namiastki normalności. Właściciele miejsca wiedzeni doświadczeniem, wyposażyli okna w szyby kuloodporne, by zapobiec wszelkim strzelaninom. W razie niebezpieczeństwa można uciec jednym z trzech wyjść ewakuacyjnych, które zostały rozrysowane na kolorowym menu. Mimo mocnego odcięcia miasta od reszty świata Starbucks dba o to, by wybór kaw, gorących czekolad oraz innych napojów zmieniał się równie często co w innych siedzibach. Choć w ten sposób mogą zapewnić klientom różnorodność i dostarczyć nowych propozycji smakowych, w tych ponurych czasach.

__________

Efekt terenu: W przypadku pojawienia się Niepoczytalnych, jeśli w temacie znajduje się minimum trzech członków gangu Wolves, otrzymują oni pomoc w postaci dodatkowego NPC będącego popierającym ich mieszkańcem.

Nie potrafił całkowicie zebrać myśli, by odpowiedzieć jej w jakikolwiek sposób. Chociażby się odciąć. Cokolwiek. Miał wrażenie, że z jego ust wychodził jedynie bezsensowny bełkot, który był oceniany przez sędziów w postaci przypadkowych świadków owego zdarzenia. Dlaczego jeszcze tutaj stali? Czemu patrzyli na nich. Co chcieli tym osiągnąć? Czemu nie mogli wrócić do swojego zajęcia i pogrążyć się w swojej codzienności? Miał wrażenie, że przestawał widzieć swoje otoczenie, będące zastąpione narastającym mrokiem.
Nie...?
Jedno mrugnięcie oczami ponownie przywróciło mu obraz. Jego szare oczy wbiły się w twarz nieznajomej kobiety, a umysł próbował zrozumieć, dlaczego nadal nie odpuściła.
Herbatę? Czekoladę? Przeprosiny?
Kolejne mrugnięcie miało na celu wyrwanie go z pustego powtarzania fraz w myślach po niej. Nieznacznie rozejrzał się na bok, czując nagłe uświadomienie, jakby nagle przed nim objawił się cud. To miejsce publiczne. To było puste odkrycie, które zarazem stało się maścią na jego lęki. Byli tutaj ludzie. Może patrzyli na niego oceniająco. Może chcieli go wytykać za jego zachowanie. Może ich wzrok za bardzo ciążył mu na plecach, by mógł od tak to znieść. Ale to jednak publiczne miejsce. Więc skoro i na niego patrzyli, to musieli i na nią. A w takim stopniu stanowiło to dziwną osłonę według jego pokrętnej logiki.
Nie powtórzy się teraz tamto. Nathaniel. Spokojnie.
- Herbata brzmi dobrze - w końcu słowa, które wyszły z jego gardła brzmiały normalnie. Szok po prawie zderzeniu się z ciężarówką w końcu schodził z niego, pozostawiając go przed faktem przetrwania kilku kolejnych chwil z kobietą.
- Gdzie? - krótkie pytanie o lokację. Pierwszy krok do przodu był najcięższy. Miał wrażenie, jakby jego nogi były z waty, będące gotowe ugiąć się przed nim tak, że upadłby na chodnik.
Jasne włosy. One serio wyglądają tak samo.
Im dłużej patrzył na nią, tym nie mógł odnieść wrażenia, że już ją widział. Ale chaotyczne myśli nie pozwalały mu porównać obecnej wizji do wspomnień. Czy to kwestia tego, że w każdej kobiecie zaczynał widywać kogoś, kogo nie powinien? Czy jednak natrafił na nią w swoim krótkim życiu w innych okolicznościach?
Nie wiedział.
Za to wlepił w nią swoje oczy niczym owca, chcąc, by sama zdecydowała, co chce zrobić dalej. Bo na ucieczkę czuł, że nie miał kompletnie sił.

Miał wrażenie, że podejmował obecnie decyzje życia. Sama myśl, że ma udać się gdziekolwiek z nieznajomą napawała go narastającym przerażeniem. Stawianie kroków, które nie stanowiły upragnioną ucieczkę, było niemalże heroicznym wyczynem. Żołądek wiązał się mu w supły, gdy unosił szare oczy na nią, próbując skupić wzrok na jej postaci.
- Może być - wiedział, że obecnie by przystał, nawet jeśli zaproponowałaby mu coś naprawdę absurdalnego. Brakowało mu zdolności skupienia myśli i włączenia instynktu samozachowawczego. Kleszcze przeszłości za mocno teraz zacisnęły się na jego drobnym ciele, nie pozwalając mu nawet na bardziej autoagresywne zachowanie.
Przynajmniej wraz z ich ruszeniem się z miejsca, tłum rozrzedzał się, a ludzie powracali do swojej szarej rzeczywistości.
- Wezmę zwykłą herbatę - powiadomił ją, chcąc uprzedzić zapytanie o preferencje. - Dostosuję się do szczegółów - wejście do pomieszczenia wywołało w nim lodowate dreszcze. Było głośno. Było sporo ludzi. Z tego całego zamieszania nie dotarło do niego, że dla innych życie toczyło się dalej. Bez problemów w postaci zwykłego poruszania się po mieście.
Co teraz?
- Kobiety w tych czasach agresywnie wyrywają kogoś - palnął niespodziewanie, zasłaniając dłońmi twarz i patrząc na nią przez palce. Sprawiał wrażenie jeszcze młodszego niż do tej pory. - Nieważne - duknął zaraz potem, tracąc chwilową pewność siebie, jaka go ogarnęła. - Chociaż nadal chciałbym wiedzieć, jak się to stało - że skończył w takiej sytuacji bez wyjścia dla siebie.

- Pasuje.
Nie miał za wiele do powiedzenia, zwłaszcza, gdy było mu trudno znieść wymianę spojrzeń. Nawet sekundowa akcja wystarczyła, by jego umysł sugerował ucieczkę w mało taktowny sposób.
Wytrzymam. Wytrzymam. Wytrzymam. To tylko chwila. Muszę wytrzymać.
Przekrzywił głowę na bok, widząc jej szok. Nie sądził, żeby powiedział coś nie tak, ale uznał, że rozwinie myśl.
- Że wylądowałem w jednym miejscu z dorosłą kobietą, która prawie rzuciła się pod ciężarówkę - odparł ciemnowłosy, podpierając podbródek o dłoń. - Wiem, że życie w Riverdale jest beznadziejne, ale są ciekawsze sposoby niż rozrzucenie się na ulicy. Zwłaszcza, gdy można przy tym zostać gwiazdą internetu - brakowało mu samo blokady względem tekstów, ale dla niego cała ta sytuacja wyglądała mniej więcej w taki sposób. Pomijając fakt, że obecną sytuację przypisywał do koszmaru. Spędzenie czasu z dorosłą kobietą tuż po szoku związanym z ciężarowym pojazdem - takiego zjazdu psychicznego nie życzył nawet najgorszym wrogom.
Chociaż tamten blondynie...
- Chcesz rozmawiać o takich rzeczach na środku przejścia? Bo ja nie - nie dając jej czasu na zareagowanie, podszedł do pokazanego wcześniej stolika, gdzie zajął miejsce. Porzucił niemalże całkowicie myśl o ucieczce, dlatego też wbił wzrok w obraz w postaci stolika, próbując pozbierać myśli. Czuł, że było mu niedobrze, a jego serce biło zbyt mocno i zbyt szybko.
To miejsce publiczne. Nic się nie stanie.
- W sumie ciekawi mnie, czy to farbowane włosy... czy może ma naprawdę z sześćdziesiąt lat... - powiedział sam do siebie, nie zwracając uwagę na to, że jego głos nie był zbyt cichym szeptem. I powracająca kobieta mogła go usłyszeć. W sumie, coś mi świta, że u Jake'a widziałem też kobietę o takich włosach. Może to moda? - nie umiał skupić myśli. Opuścił dłonie na kolana, by ukryć ich drżenie. Nie mógł nie uznawać siebie za głupca w tym momencie, gdy przystał na przyjście na herbatę.

- Hm? Współczuję siwienia w tym wieku - czy coś. Nie żeby go to wiele obeszło. - Dwadzieścia siedem... Jesteś bliżej starości niż sądzisz - zmarszczył nieznacznie brwi, po czym burknął coś na kształ podziękowań, gdy przysunęła do niego napój. Nietrudno było zauważyć jego spuszczony wzrok i skuloną pozycję w tym przypadku. Wypowiedzenie słów wdzięczności stanowiło dla niego zbyt wiele wyzwanie. W jego gardle stanęła gula, której nie mógł się pozbyć, mimo to - próbował chociaż reagować jakoś na rozmowę.
- Ciężko traktować ludzi z dołu, będąc takim kurduplem - odparł na jej słowa. - Chociaż... - w sumie, kobieta była podobnego wzrostu co on. - Ale jestem w szoku. Zwykle mało kto zauważa to od razu - przysunął naczynie bliżej siebie, ostrożnie zapoznając się z zawartością. Innymi słowami, wbił wzrok w napój. - Oskarżysz mnie o nietolerancję czy zastosujesz inne skomplikowane słownictwa? - nie miał pojęcia, co mogła zrobić w takim przypadku. Jego poziom zainteresowania reakcji kobiet był znikomy. Nie licząc faktu możliwości unikania ich istnienia jak tylko się dało. - W sumie, ten skill obserwacji. Przeraża.

Nie miał pojęcia, czemu wchodził z nią w jakiekolwiek rozmowy. Może bawiła go reakcja na słowa? Zwłaszcza, że odnosił wrażenie iż wbijał szpilę w wrażliwe tematy. Nie, żeby czuł się poruszony z tego powodu, jego poziom empatii był na znikomym stopniu obecnie. Nie zapowiadało się na zmianę, skoro jego umysł pogrążał się raz po raz w mrocznych myślach, niepasujących do kilkunastolatka.
- Nie ma naturalnie białych włosów - odciął się. - Więc jeśli nie jesteś albinoską, to w nic więcej nie uwierzę - brak odpowiedniej wiedzy przewleczonej brakiem chęci zrozumienia wystarczył, by uparł się na swoją wersję. Bez zważania na to, jak bardzo nie podobało się to rozmówczyni.
Chociaż docinanie jej nie powodowało nagłego rozluźnienia się. Był niemal tego pewny, że przeszłoby mu dopiero za kolejne kilka godzin, gdzie mógłby wyciszyć się z dala od ludzi i samego zamieszania. Tak, by zapomnieć dzisiejsze wydarzenia powiązane z odczuwaniem osaczenia od strony innych ludzi.
- Natha- - zaczął bezwiednie, po czym urwał momentalnie, by uraczyć Kianę zezłoszczonym spojrzeniem. - Ugh - zdecydowanie nie chciał mówić jej swojego imienia, ale przegrał ze samym sobą. - Nath wystarczy - burknął, zabierając się za herbatę, by zamaskować gafę, jaką popełnił w swoim zachowaniu, demaskując się przy tym.
- Ta. Mogę przyznać ci rację - burknął odnośnie spostrzegawczości innych. - Nie rozumieją wielu rzeczy. I przez to dochodzi do durnych sytuacji.
Zesztywniał, po czym posłał jej ostrożne spojrzenie, by zaraz potem upić kilka łyków ciepłego napoju, nim jej odpowiedział:
- Bo nie kryję się ze swoim zachowaniem wobec ciebie, nawet jeśli staram się jeszcze hamować. I nie. Nie powiem ci dlaczego - uprzedził, uznając za cud, że wypowiedział tyle zdań do niej. Nadal nie mógł pozbyć się wrażenia, że już gdzieś ją widział, ale grzecznie pijąc herbatę, dochodził do wniosku, że nadal nie wiedział gdzie.
- Praca? Co wymaga obserwowania ludzi, doradztwo? - burknął, gdy już zauważył, że wypił połowę otrzymanego napoju. - Nie znam się. Jestem zwykłym uczniem. Nie wnikam. Doceniam herbatę. Ale staraj się nie obserwować ludzi na tyle, by wpadać pod ciężarówki - na moment ogarnęła go dobroć serca i postanowił jej dać mądrą radę. Może to kwestia tego, że dostał darmowy napój? Prychnął zaraz potem, kończąc szybko napój. Nie chciał przedłużać tego dziwnego spotkania i tak.

z.t. dla obojga